อาจจะไม่ได้ย้อนกลับไปตอบแล้วนะครับ ในวันศุกร์ที่ผ่านมาผมติดงานและไม่มีสมาธิมากพอจะโรลเพลย์จริง ๆ ครั้งหน้าจะพยายามมากกว่านี้นะครับ 🧎🏼

[ Unlocked secret ending : The farewell is silence ]

สุดท้ายก็เป็นเขาที่โยนไม้ไอติมเปล่าทิ้งไปในถังขยะใกล้ ๆ แล้วเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน

จนถึงจุดจบสุดท้ายของเรื่องราว คำบอกลาของเธอคือความเงียบงันเสมอ

ใจร้ายเหมือนเดิมเสมอเลยนะ

บางทีข้อเสนอไร้สาระนั่นไม่ควรเป็นพลังที่นำพาเขามาเพื่อดูจุดจบที่ไม่ต่างจากฝันร้ายที่ฉายซ้ำ

มันควรเป็นการที่เขาได้ลืมทุกสิ่งและจากไปตั้งแต่แรกต่างหาก

เขาหยุดรั้งรอคำพูดอีกฝ่ายอยู่นาน แต่ก็ไม่มีคำใดเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของเธอ เขาหลุบตาลงเล็กน้อยพลางทำท่าเหมือนว่าเขาไม่สนใจ

“ ถ้าเธอจะไม่พูดอะไร ฉันจะไปแล้ว ”

“ … ”

แม้ว่าจะพูดไปแบบนั้น แต่เธอคนนั้นยังคงตอบกลับเขาด้วยความเงียบ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนและคำถามมากมายตรงหน้าทำให้เขาเค้นยิ้มออกมาบาง ๆ

“ … ”

เหมือนความเงียบเข้าปกคลุมทั่วบริเวณเมื่อตรงหน้าปรากฎร่างของหญิงสาวคุ้นหน้า เขาเจอเธอคนนี้ตั้งแต่เมื่อคืน

หรือบางทีก็อาจจะเรียกได้ว่าเจอมาตั้งแต่ชาติก่อนของเธอ

“ ไง ยัยคุณหนู ”

“ นายรู้อยู่แล้วหรอ ? ”

“ เรื่องอะไรล่ะ ? ”

“ ก็… ”

เส้นผมสีเทาอมน้ำตาลสะท้อนแสงยามใกล้เที่ยงจนทำให้คนที่อยู่ชุดเสื้อกล้ามสีดำดูเด่นกว่าปกติ แต่จนเวลาผ่านมาป่านนี้แล้วเขายังคงวนเวียนอยู่ในเมืองที่ตั้งใจว่าจะไปตั้งแต่เมื่อเช้าอยู่เลย

“ อันนี้เท่าไรนะครับ ? …อ่า รสนี้อันนึงครับ ”

เซยะเดินผละออกจากรถไอติมสีฟ้าฉูดฉาด ในขณะที่ในมือถือไอติมรูปร่างหน้าตาแปลก ๆ ที่คนขายบอกเขาว่ามันเป็นรสเสาวรสและเลม่อน ?

ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสีขาวที่ถูกพาดไว้บนเก้าอี้บุหนังกำมะหยี่ เขาสะบัดเสื้อขึ้นพาดบ่า มืออีกข้างเปิดประตูออกไปสู่ด้านนอก โถงทางเดินคลับเงียบเชียบไร้เสียงดนตรีและผู้คน

เสียงฝีเท้าดังไปตามทางเดินจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าบาร์ เขาโบกมือบอกลาคนแถว ๆ นั้นแล้วเดินออกไปจากคลับโดยไม่หันหลังกลับไปอีก

เซยะวางมือทาบลงสร้อยคอที่อยู่เหนืออกข้างซ้าย

..มันหายไปหมดแล้ว

เขาเค้นรอยยิ้มอันแห้งเหือด หัวเราะเบากระท่อนกระแท่น จนกระทั่งเสียงมันดังก้องไปทั่วห้อง

เรื่องราวอันน่าขันของเด็กหนุ่มผู้ถูกสาปยังคงจบลงโดยไม่เหลืออะไรเลย

เซยะเท้าแขนสองข้างหยัดตัวขึ้นนั่ง เขามองไปรอบห้องพักที่เขาต้องวนเวียนมาพักทุกปี ทุกและอย่างยังถูกจัดเรียงไว้เหมือนเดิมทุก ๆ ปี

มือของเขาเหยียดตรงชี้ไปยังเผดานสีเข้ม หมุนข้อมือมองดูมือที่เรียบเนียบราว ‘คนปกติ’

ประสาทสัมผัสที่เคยไวกว่ามนุษย์ปกติหายไปหมดแล้ว มันหายไปหมดแล้วจริง ๆ นับตั้งแต่เขาเป็นอิสระ

ไม่ต้องเกรงกลัวคืนพระจันทร์เต็มดวงอีกต่อไป

ไม่ต้องหวาดกลัวสิ่งที่เขาไม่เคยกลัวมาก่อน

แต่สิ่งเดียวที่ไม่ได้คืนกลับมา

ฉัน????

เอ็งก็หยุดสร้างเรื่องสักที