Ja je hebt gelijk! Het oordeel zit in 'veel' en vooral ook in 'te'. Ik noem mezelf idd ook 'dik' - maar ik weet niet goed meer wat er eerst kwam: het loslaten van de schaamte of het benoemen. Waarschijnlijk gaat t hand in hand en versterkt het elkaar.

- naar een terrasje gaan en niet in de stoel passen
- toch maar niet op dat laatste plekje in de trein gaan zitten omdat je niet te veel ruimte in wil nemen.

Precies daarom vind ik die ontspannen lessen zo belangrijk. Je lijf wordt echt gelukkiger van ontspannen en loslaten.

En naast dat wij allemaal ‘gewone stress’ hebben, krijgen dikke mensen met wat extra stress-factoren te maken, die lang niet altijd zichtbaar zijn:
- ongevraagd dieet- of gezondheidsadvies
- langer doorlopen met allerlei klachten, omdat je bang bent dat de huisarts meteen over afvallen begint

Wil jij ook dit sjabloon voor je socials, maar dan met je eigen foto: www.canva.com/design/DAGqV...

Daarom heb ik zojuist geld overgemaakt naar Artsen zonder grenzen:
steun.artsenzondergrenzen.nl/doe-een-gift
en teken hier de petitie:
steun.artsenzondergrenzen.nl/petitie

In het zachte bewegen ontstond meer ruimte. Alsof mijn lichaam het vertrouwen kreeg: er wordt naar mij geluisterd, dus ik hoef het signaal niet meer af te geven. Er ontstond meer rust. Zo goed en zorgvuldig kan ik dus omgaan met mijzelf.

Dat ik iets vraag van mijn lichaam wat het best kán, maar waar mijn lichaam eigenlijk 'stop, wees voorzichtig met mij!" fluistert...

Ik besloot ernaar te luisteren. Bewoog precies tot aan de grens, en dan weer terug.

Zo bewoog ik, wel een half uur lang, vol aandacht.

Ik ben me er vaak niet van bewust dat ik grenzen overschrijd, door het tempo dat ik in het dagelijks leven volg, en door de dingen die ik WIL. Willen is zó sterk!

Maar nu ontdekte ik, in alle rust en stilte, dat er subtiele signalen waar te nemen zijn.

Maar opeens werd ik me bewust van een pijntje, een gevoel van stijfheid in mijn rechterschouder. Niks verontrustends. Een pijntje dat gemakkelijk te negeren is.

En toen realiseerde ik me: in mijn dagelijks leven doe ik dat ook. Zo vaak! Want ik moet dóór, er is werk te doen.