ช่วงเวลาเช้าตรู่แบบนี้ทำให้นึกถึงเรื่องของรุ่นพี่ที่เคยคุยกันขึ้นมา

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง รุ่นพี่คนที่ว่าก็เข้ามาอยู่ในสายตาพอดี

เช้าแบบนี้... จริงด้วยแฮะ

ยิ้มออกมาคนเดียว แล้วก็ลองเดินตามตัวของเซชินไปดู
จงใจทิ้งระยะห่างตามหลังไปเงียบๆ เพราะอยากรู้ว่าอีกคนจะรู้ตัวไหม

จนอีกฝ่ายเข้าไปด้านในโรงยืม เขาก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูมองตามไปแทน ไม่ได้ส่งเสียงเรียกอะไร แต่ก็ไม่ได้ปิดบังตัวตน

(ขอบคุณที่ช่วยเปิดให้นะคะ!)

มาชิโระไม่ได้อยู่หอพัก
แล้วเวลานี้เองก็เช้ากว่าปกติที่เขาคิดจะมาเหยียบที่โรงเรียนอีกด้วย

แต่เพราะเกิดนึกครึ้มอะไร... บางทีคงตื่นเต้น ห้องชมรมที่เพิ่งเปิดอย่างเป็นทางการในปีการศึกษานี้ ยอมรับเลยว่าทำให้เขาอยากมาหามัน
โดยเฉพาะเวลาเช้าๆ ที่คงยังไม่มีใครมา เงียบสงบ

เส้นทางที่จะไปยังอาคารเรียนเก่าซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องชมรมสามารถผ่านทางไปยิมได้พอดี

เมื่อมีผู้มาเยือนใหม่มันก็ลดมือลง

"ใช่ครับ ขอบคุณที่แวะมา-" นึกได้ถึงรอยเขียนที่ค้างไว้บนแก้ม "-ขอเวลาสักครู่นะครับ"

หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับไปพลาง ส่งรอยยิ้มขัดเขินให้เล็กๆ กระนั้นก็ยังคงไว้ด้วยความสุภาพ

"ยินดีต้อนรับสู่ชมรมเขียนพู่กันครับ..."
"ผมคาวานิชิ มาชิโระ ปี2 ห้องG จะช่วยแนะนำให้เอง"

ผายมือให้เธอเข้ามา มีโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ และเบาะรองนั่งที่เตรียมไว้รับรองผู้เยี่ยมชม

(คุนพี่ y__y มาปักค่ะะ)

มองตัก
มองหน้ารุ่นพี่

เป็นตักที่น่านั่งจริงๆ ถ้างั้นขออนุญาตนะครับㅡ คิดแบบนี้เรอะ

"รุ่นพี่... แบบนี้มันล่วงละเมิดทางเพศรึเปล่าครับ"

แกล้งๆ เอามือปิดปาก แสดงสีหน้าตกใจ แต่ไม่นานนักมันก็ยิ้มตอนพูดคำถัดมา

"คุราซากิซัง ลามก"

แต่ถอยเท้าออกมา ทำท่าเหมือนจะเดินออก-

"คงเพราะได้กลับมาใช้ห้องชมรมแล้ว..." ได้ทำงานอดิเรกเป็นที่เป็นทางเสียที "ส่วนรุ่นพี่ก็ดูอารมณ์ดีทุกวันเลยนะครับ" ฮะๆ

ได้ฟังแล้วก็นึก ไม่เถียงหรอกที่อีกฝ่ายว่ามา เลยหลับตาคิดสักครู่หนึ่ง ไม่นานนักถึงคลายยิ้มสบายๆ

ยืนอยู่เฉยๆ แต่ก็ไม่ได้เดินออก
มันหลุบมองพื้นโรงยิมที่ถูกใช้งานมาทั้งวัน... ใช่

"ครับ แต่ว่าที่พื้นมันสกปรก..."
"ถ้ามีอะไรปูรองสักหน่อยก็คงดี"

หยั่งเชิงรอคุณตัดสินใจ

"ซื้อรอบๆ นี้เป็นของตัวเองเลยจะมีคนบังเอิญเดินผ่านไม่ได้เหรอครับคุราซากิซัง?"
ปากคอเราะร้าย... แต่ก็แลกมากับเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนพูด

"เพิ่งมาจากชมรมน่ะครับ อยากเดินเล่นนิดหน่อย" ความจริงคือเหม่อ?มาถึงตรงนี้

เห็นว่าไม่ทำอะไรต่อก็เลยเดินเข้าไปหา ก้าวผ่านแสงตอนเย็นที่ลอดผ่านประตูโรงยิมเข้ามา

เขายิ้มมองอีกคน
"คิดว่าเรียกรุ่นพี่ไว้ก่อนจะเพลินจนคุณภารโรงมาปิดโรงยิมดีกว่า"

(งั้นขออุนญาตแจมนะคะเซมไป><)

พอเห็นอีกคนเงยมองหลังจากเจ้าแมวที่นอนอยู่ในทีแรกหนีไป และดูเหมือนว่าจะเพราะเขาเองที่ทำให้เป็นแบบนั้น... มาชิโระยิ้มให้แทนคำขอโทษ

"ผมมากวนสินะครับ"
ไม่ใช่ประโยคขออภัยเสียทีเดียว แต่ก็ยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเอง

แต่ก็ยืนอยู่กับที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เผื่อว่าคุณยังต้องการซีนบริเวณนั้นไว้ทำอะไร

(คนเยอะรึยัง มานั่งเทสต์ดีอะไรตรงนั้นเสมไป)

(มองเฉยๆ ใครที่ต้องเดินมาหากันครับ)

(น่ารักอะ โอมนะ)

(น่ารัก....ทำไม...)

(เซนเซ ทำไมเหรอครับ)

เพียงหลุบตามองคนที่สาละวนมองสำรวจตัวเองอยู่กับพื้นแบบนั้น

มันลดเสียงลง
"มันน่ารำคาญนะครับกับการเข้ามาตีสนิทของนาย"
ก้าวเข้าไปในระยะที่ยืนค้ำหัว รองเท้าเหยียบย่ำบัตรนักเรียนที่กระจายอยู่กับพื้นเพราะแรงผลักเมื่อครู่
"แล้วก็สันดานขวางหูขวางตานี่ด้วย"

ก้มหน้าลงมอง ไม่ได้แสดงความห่วงใยตรงไหน
"ครั้งหน้าถ้าจะทักทาย ช่วยเคารพกันให้มากกว่านี้หน่อยล่ะ?"

ดวงตาเบิกกว้างขณะที่รีบชักมือเก็บกลับมากับตัว
แต่ก็เท่านั้น
เขาไม่ได้ใช้เวลามากมายอะไรในการปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
แทบจะดูไม่ออกว่าเป็นการพลั้งมือ

และในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว

มาชิโระเหลือบสายตามองรอบๆ ระหว่างที่ขยับเสื้อนอกของตนเอง
ใช้มือปัดบริเวณที่เคยถูกจับราวกับนึกรู้สึกรังเกียจ
เมื่อเห็นว่าไม่ใช่สถานการณ์ที่ถูกใส่ใจจึงหมดคราบรุ่นพี่ผู้โอนอ่อน