ดวงตาสีฟ้าใสจ้องไปที่ตาคนต้องหน้า พอแก้มยุบลงเขาก็ตอบกลับไปได้ทันที

"ดูดุครับ..แต่เหมือนคุณหมี" รอยยิ้มโควถูกค้างไว้ เอ๊ะ–คุณหมี?

"อ้อ หมายถึงนิทานเมื่อคืนที่อ่านให้ฟังสินะ" นึกออกได้เรื่องเมื่อคืน มือทั้งสองก็ประกบกัน

"อื้อ ตัวใหญ่ๆหน้าดุๆแต่ใจดีครับ..มั้ง?"

ถึงจะมีสิ่งอื่นที่คล้ายกว่าในความคิดของผู้ใหญ่ แต่สำหรับเด็กชายที่เพิ่งได้ฟังนิทานเรื่องนั้นก่อนนอน นี่คงเป็นสิ่งแรกที่นึกถึงได้ทันที

[วันศุกร์ตอนเย็น|โรลปิด| @teru-kmi.bsky.social]

ดวงอาทิตย์ค่อยๆลอยต่ำลงตามเส้นทางของมัน ปล่อยให้สีส้มอมแดงทาบทอเหนือขอบฟ้า ทว่าภายในร่างกายของเธอกลับไม่สงบลงตามเวลา

เสียงท้องร้องประท้วงตั้งแต่เมื่อครู่ยังคงดังไม่หยุดซ้ำร้ายยังดูท่าจะหนักกว่าเดิม..

นั่นทำเอาใบหน้าที่ปกติแม้จะเหนื่อยล้าก็ยังประดับด้วยรอยยิ้มบัดนี้บูดบึ้งเสียจนแทบขยับมุมปากขึ้นไม่ได้–

+

[-Story-]

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ไม่ว่าจะกลับไปกี่ครั้ง ที่แห่งนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่นิด
.

.

"ยินดีต้อนรับกลับนะคะ พี่"

"ครั้งนี้เราจะได้ไปเดินเล่นด้วยกันอีกครั้งแล้วนะคะ.."

docs.google.com/document/d/1...

(ขอพาคุณแม่มาเล่นด้วยคนค่ะ🙂‍↕️)

(ส่วนคอนแทค(FBที่ค่อนข้างไปเรื่อย)ใครสนใจแลกทักเดมมา/กดใจตรงนี้ได้เลยนะคะ!

ถึงจะน่าเสียดายที่ไม่ได้เล่นให้ทั่วแต่ก็ดีใจมากๆเลยที่ได้เจอทุกคนค่ะ✨

อะแฮ่ม สุดท้ายก็— คาเฟ่ลูมิแยร์ยินดีให้บริการทุกคนเสมอค่ะ ขอให้หลังจากนี้มีแต่รอยยิ้มและความสุขกันนะคะ!)

#KMI_mataneKumei
(สวัสดีค่ะ ผปค.โควจังเองค่ะ! แปปๆคอมมูก็มาถึงตอนจบแล้วสินะคะ ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้เลยและไม่คิดว่าจะได้อยู่เล่นจนจบด้วย–www

ต้องขอบคุณสตาฟและทุกๆคนเลย เราไม่นึกว่าจะสนุกขนาดนี้จนคิดว่าช่างเป็นประสบการณ์ที่ดีจังเลยน้า~

โควจะยังคงวนเวียนอยู่ในนี้ต่อไป ก็อาจจะลงสตร.ไปเรื่อยๆนั่นแหละค่ะ ฮะๆ ใครอยากชวนเล่นอะไรก็ทักมาได้เสมอค่ะเต็มที่เลย!🤲)

+

[12.26]

"เพราะได้ย้ายมาที่นี่ ฉันถึงได้รู้จักคำว่าความสุขอีกครั้ง ต้องขอบคุณจริงๆ.."

"อ่ะ– จริงสิ วันนี้ทุกเมนูในร้านลดครึ่งราคานะคะ แล้วก็แถมเค้กคนละชิ้นด้วย ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีนะคะ!"

"ยินดีต้อนรับสู่ร้านลูมิแยร์ค่ะ^^"

(ณ วันที่20/12|Pov:Hisaki)

ใกล้จะเข้าปีใหม่แล้ว ร้านของคุณแม่ก็เลยเริ่มจัดการทำขนมใหม่ๆกับพวกถุงโชคดีเยอะแยะเลย

ถึงอย่างนั้นผมว่ามันก็สนุกดีจนกระทั่งมีอย่างอื่นที่ผมพึ่งนึกออก...ใกล้วันเกิดคุณแม่แล้วนี่นา!?
.
.
.
แต่ดูท่าเจ้าตัวจะลืมไปแล้วแฮะ— ผมปรึกษาใครได้บ้างล่ะนั่น😔

และแล้วเด็กหนุ่มก็ได้แต่นั่งถอนหายใจระหว่างช่วยร้านอยู่อย่างนั้นทั้งวัน

(ไหนๆก็อยู่แล้วเลยอุดหนุนสักนิด(ที่ไม่รู้ว่าจะได้กำไรจริงมั้ย)

// อาระ– แก้วรองน่ารักจังเลย แต่เบนโตะนี่...ความสามารถฉันไม่ถึงสินะคะ Orz เพน.ing)

#Kmi_Undoukai

(เจ้าของร้านคาเฟ่ลูมิแยร์มาเนียนอยู่ซุ้มร้านซลอนทีซะแล้ว– ไม่ได้มาช่วยแต่อย่างใดแค่มาดูแลเด็กๆ(?)ให้เฉยๆค่ะ☺️🤲

//ว่าแต่ข้างหลังเหมือนได้ยินเสียงอะไรรึเปล่านะ?)

((ว่าจะลงวันวาเลนไทน์แต่ติดงานเลยไม่ทันค่ะ🙂‍↕️//อาจมึนหัวเล็กน้อยคนหลังจอพึ่งเคยตัดค่ะ–))

#kmi_เปิดโรล

[หน้าร้านลูมิแยร์|20.30|โกงเวลา]

.

.

.

[16 พ.ย 2015]

"คนที่ทำอาหารกับสูตรอื่นๆเป็นมีแต่ยัยเจ้าของร้าน ไปหาร้านอื่นสักสามวันก่อนแล้วกัน"

"รึถ้าพวกแกอยากจะเข้ารพ.ฉันก็พร้อมสงเคราะห์ให้ได้อยู่หรอก"

...หากเจ้าของร้านมาได้ยินเข้าคงได้กระอักเลือดเป็นแน่แท้ นับว่าเป็นโชคดีรึเปล่านะ?

[Story]

"ช่วยบอกฉันทีสิคะ ว่าคำพูดเมื่อกี้คือสิ่งที่ออกมาจากคนที่มีการศึกษาระดับสูงแล้วจริงๆน่ะ? เฮ้อ~"

"ถ้าเป็นฉันคงจะอับอายเกินกว่าจะมายืนตรงนี้แล้วล่ะค่ะ–"

"แต่ก็นะ...ฉันเข้าใจว่าคุณคงมีปัญหาเรื่องการไตร่ตรอง"

((และแล้วก็เก็บได้อีกเมนูนึงล่ะค่ะ! แม่แมว(?)มาสอนคุณกระต่ายทำขนม💪 หวังว่าจะอร่อยนะคะ~✨

//เก็บมม.ย้อนหลังเล็กน้อย ขอบคุณ @/masarukmi.bsky.socialค่ะ))

[story|ค่ำวันอาทิตย์|บ้านชิโนโนเมะ]

  เสียงรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังเล็ก ประตูสีขาวสะท้อนเงาของผู้มาเยือน—

ชายวัยกลางคนก้าวออกจากรถด้วยท่าทีมั่นใจทุกย่างก้าว ผมสีดำที่แซมไปด้วยสีเทาของเขาถูกเซ็ตอย่างประณีต เสื้อสูทราคาแพงแนบเนื้อไร้รอยยับ ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสวมใส่ล้วนต้องสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

นั่นคงเป็นช่วงเวลาที่เธอคิดว่า—จากนี้ไป เธอเอง ก็จะมีความสุขแล้วใช่มั้ยนะ? รอยยิ้มที่ออกมาจากใจ ในที่สุดก็ได้เผยออกมาให้เห็น

ในที่สุดก็ได้พูดแล้วล่ะ

「รักนะ」

|
|
|
|

—และยิ่งแปลกใจขึ้นไปอีก เมื่อพบว่าพอนานวันเข้า...เธอกลับเริ่ม ‘ชอบ’ เขาขึ้นมาเสียแล้ว

เรากลายเป็นใครบางคนที่อยู่ใกล้กันยิ่งขึ้น เขาเริ่มเล่าเรื่องราวมากมายให้เธอฟัง

จนกระทั่งวันหนึ่ง แหวนสีงาช้างถูกสวมลงบนนิ้วนางของเธอ พันธะสัญญาคำว่า'ชั่วนิรันดร์'ได้ผูกดวงใจเอาไว้พร้อมๆกับเสียงระฆังกึกก้องกังวาลไปทั่วย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

[STORY:MENTEUR|2005]

  ชายหนุ่มคนนั้น—คนที่มักมานั่งถอนหายใจอยู่ที่เดิมเป็นประจำ เสียงถอนหายใจเดิมๆ ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอเริ่มคุ้นเคยถึงขั้นเผลอเดินเข้าไปดูทุกครั้งโดยไม่รู้ตัวอยู่หลายครั้ง

   กระทั่งครั้งที่สิบ– ครั้งนี้ถูกแทนที่ด้วยเสียงสะอึกสะอื้นจนเธอต้องแปลกใจ... แปลกใจที่ตนเลือกจะก้าวขาเข้าไปหาเขา แปลกใจที่เธอยื่นมือออกไปหาชายแปลกหน้าคนนี้—

ไหน ใครเป็นเด็กดีบ้างเอ่ย~ เอาอั่งเปาเท่าไหร่ดีล่ะคะ?

—หรืออยากได้เป็นคำชมกับลูบหัวแทนดีล่ะ?

((ซินเจียยู่อี่ซินนี้ฮวดไช้ สวัสดีปีใหม่จีนแบบเลทๆค่ะ! ขอให้ทุกปีเป็นปีที่ดีของทุกคนนะคะ เฮงๆค่ะ✨))

((ประเภทผีซะส่วนใหญ่ค่ะ เลือกมาจากความชอบหลังจอสองตัวส่วนน้องจูเพ็ตตาเลือกหยิบจากสตอรี่ ขอบคุณที่สานฝันค่ะ🙂‍↕️))

#KMI_ChooseyourPokémon

((//สตอรี่ยังปั่นไม่เสร็จ ใจมาอยู่ที่ตรงนี้ก่อนซะงั้น*เพน*))

[03.00]

เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังสะท้อนก้องในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่เธอพึ่งวางไป แม้ว่าเรื่องพวกนั้นควรจะจบลงไปนานแล้ว สิบปี? หรือยี่สิบปี? ทำไมถึงยังวนกลับมาอีก...เธอไม่เข้าใจ

เสียงที่เอาแต่พูดถึงเรื่องเดิมๆซ้ำซาก กล้าดียังไงจึงเอ่ยชื่อของเธอคนนั้นออกมาจากปากที่แสนโสมมนั่น
.
.
.
.
หงุดหงิดจัง

((Ver.ร่างจิงไม่ติดฟิลเตอร์ สามารถมารับเพ้ทๆได้จิงที่ร้านเช่นกันค่ะ เอ็นดูทุกคน🙂‍↕️))

"ไปเจออะไรมาเหรอคะดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่เลย..อืม–"

"งั้น! ทานอะไรหน่อยมั้ยคะ? ท้องอิ่มแล้วเขาว่าจะอารมณ์ดีด้วยล่ะค่ะ" *เพ้ทๆ*

((ช่วงนี้ทุกคนดูเท่กันมากๆ ด้วยติดงานมาไม่ทันอีเว้นเลยพาชิโนโนเมะซังร่างมะหมา(?)มายืนเนียนด้วยคนค่ะ!

//แต่เป็นหมาบ้านพันธ์ุคาวาเลียร์-))