Manuel Gago
@magago.bsky.social
Director de @culturagalega.bsky.social no Consello da Cultura Galega e profesor na Universidade de Santiago de Compostela. Xornalista, escritor e comisario de exposicións. Podcast: https://open.spotify.com/show/0gS1jq3ITle9QFTwQEqoz1
Moi ben o restaurante Niño Corvo en Vigo. Fusión galaico-asiática, produto de primeira, unha moi reducida pero moi selecta carta de viños do país (pidan o Anne do Ricón, de Arbo) e por riba en galego.
November 16, 2025 at 9:59 AM
Moi ben o restaurante Niño Corvo en Vigo. Fusión galaico-asiática, produto de primeira, unha moi reducida pero moi selecta carta de viños do país (pidan o Anne do Ricón, de Arbo) e por riba en galego.
Probando a ia de Grok. No seguinte chío as imaxes empregadas do mosteiro de Ferreira de Pallares.
November 15, 2025 at 8:58 PM
Probando a ia de Grok. No seguinte chío as imaxes empregadas do mosteiro de Ferreira de Pallares.
O vodka Pascual Veiga é o bum cerebral co que hoxe non contabas.
November 15, 2025 at 12:29 PM
O vodka Pascual Veiga é o bum cerebral co que hoxe non contabas.
Moi agradecido. Continuamos no traballo!
November 13, 2025 at 1:55 PM
Moi agradecido. Continuamos no traballo!
Ti podes dicir "Alfonso IX de León" porque che sae do duodeno ou podes dicir o que realmente conta o documento no sigillum do rei:
AFONSO REI DE LEÓN E GALICIA
AFONSO REI DE LEÓN E GALICIA
November 12, 2025 at 11:05 PM
Ti podes dicir "Alfonso IX de León" porque che sae do duodeno ou podes dicir o que realmente conta o documento no sigillum do rei:
AFONSO REI DE LEÓN E GALICIA
AFONSO REI DE LEÓN E GALICIA
Esta anécdota de Manolo Vilar en @nosdiario.bsky.social.
November 11, 2025 at 8:44 PM
Esta anécdota de Manolo Vilar en @nosdiario.bsky.social.
E isto lévanos ao saboroso asunto de que a memoria das clases populares está sempre reinventándose, e que nese 'remoto' e 'atrasado' rural galego, reciclaron materiais que circulaban en toda Europa, inxectándoos na súa propia memoria comunitaria. Hoxe chégannos como un tesouro.
November 11, 2025 at 6:44 AM
E isto lévanos ao saboroso asunto de que a memoria das clases populares está sempre reinventándose, e que nese 'remoto' e 'atrasado' rural galego, reciclaron materiais que circulaban en toda Europa, inxectándoos na súa propia memoria comunitaria. Hoxe chégannos como un tesouro.
Toda vez que sabemos que a Inquisición non traballou nestes mosteiros, a memoria de potros, da tortura da gota, do secuestro de mozas, da morte no pozo dos coitelos... amósanos como a propaganda liberal foi usada polas comunidades rurais que querían zafar dos incómodos monxes.
November 11, 2025 at 6:43 AM
Toda vez que sabemos que a Inquisición non traballou nestes mosteiros, a memoria de potros, da tortura da gota, do secuestro de mozas, da morte no pozo dos coitelos... amósanos como a propaganda liberal foi usada polas comunidades rurais que querían zafar dos incómodos monxes.
As historias que recollo en Ferreira de Pallares, en Acibeiro, en Sobrado, no Tambre relativas á Inquisición son as que vemos na literatura dos liberais galegos do XIX. Son as torturas un tanto góticas das que falan e perversións sexuais dignas dun marqués de Sade.
November 11, 2025 at 6:43 AM
As historias que recollo en Ferreira de Pallares, en Acibeiro, en Sobrado, no Tambre relativas á Inquisición son as que vemos na literatura dos liberais galegos do XIX. Son as torturas un tanto góticas das que falan e perversións sexuais dignas dun marqués de Sade.
Non só iso: os liberais galegos converteron aos monxes e á Inquisición nos perfectos representantes do Antigo Réxime e todas as súas miserias: o escurantismo, a perversión, a avaricia. Os Rogos d'un gallego establecido en Londres (1813), de M. Pardo de Andrade, son un bo exemplo.
November 11, 2025 at 6:43 AM
Non só iso: os liberais galegos converteron aos monxes e á Inquisición nos perfectos representantes do Antigo Réxime e todas as súas miserias: o escurantismo, a perversión, a avaricia. Os Rogos d'un gallego establecido en Londres (1813), de M. Pardo de Andrade, son un bo exemplo.
Non só iso: coa chegada dos Borbóns á coroa e o avance da ilustración, a deficiente xestión da terra dos mosteiros e a suposta vida contemplativa dos monxes convertéronos en xente que non sentaba ben no novo réxime. Ociosos, independentes, pouco controlables, improdutivos.
November 11, 2025 at 6:42 AM
Non só iso: coa chegada dos Borbóns á coroa e o avance da ilustración, a deficiente xestión da terra dos mosteiros e a suposta vida contemplativa dos monxes convertéronos en xente que non sentaba ben no novo réxime. Ociosos, independentes, pouco controlables, improdutivos.
Desde inicios do século XVIII mosteiros e campesiñado galego entraron en grandes desputas polo réxime de propiedade da terra. Os mosteiros eran dos grandes señores das terras e querían quitar os labregos os seus dereitos históricos sobre as propiedades: os foros. Os labregos conseguiron evitalo.
November 11, 2025 at 6:41 AM
Desde inicios do século XVIII mosteiros e campesiñado galego entraron en grandes desputas polo réxime de propiedade da terra. Os mosteiros eran dos grandes señores das terras e querían quitar os labregos os seus dereitos históricos sobre as propiedades: os foros. Os labregos conseguiron evitalo.
Pero... a Santa Inquisición? Isto é ben estraño, porque a Inquisición tiña a súa propia infraestrutura, e polo que sei non tiña cadeas nos mosteiros, senón propias. Por que sempre as lendas populares aluden ás torturas do santo Oficio nos mosteiros galegos? Teño unha hipótese.
November 11, 2025 at 6:41 AM
Pero... a Santa Inquisición? Isto é ben estraño, porque a Inquisición tiña a súa propia infraestrutura, e polo que sei non tiña cadeas nos mosteiros, senón propias. Por que sempre as lendas populares aluden ás torturas do santo Oficio nos mosteiros galegos? Teño unha hipótese.
É moi interesante que sempre se alude á "santa Inquisición". O outro día contáronos outra destas lendas inéditas. Tamén no priorato da Mercé na Pobra do Caramiñal o santo Oficio tiña presos. Ás veces deixábanos escapar e corrían tras deles a cabalo como tortura.
November 11, 2025 at 6:40 AM
É moi interesante que sempre se alude á "santa Inquisición". O outro día contáronos outra destas lendas inéditas. Tamén no priorato da Mercé na Pobra do Caramiñal o santo Oficio tiña presos. Ás veces deixábanos escapar e corrían tras deles a cabalo como tortura.
Resulta que eran presos "da santa Inquisición". Os presos eran conducidos ata o claustro, e segundo contaban os vellos, onde está esa palmeira había un pozo cheo de coitelas. Alí botábanos para matalos.
Cando nos contaron isto o outro día aínda o facían en voz baixa.
Cando nos contaron isto o outro día aínda o facían en voz baixa.
November 11, 2025 at 6:40 AM
Resulta que eran presos "da santa Inquisición". Os presos eran conducidos ata o claustro, e segundo contaban os vellos, onde está esa palmeira había un pozo cheo de coitelas. Alí botábanos para matalos.
Cando nos contaron isto o outro día aínda o facían en voz baixa.
Cando nos contaron isto o outro día aínda o facían en voz baixa.
No mosteiro de Ferreira de Pallares contáronnos a seguinte historia: na praza da igrexa á altura do cruceiro existía unha torre cun cárcere na pranta baixa. Era o campanario e foi derruido no ano 1948.
A lenda conta que había unha pasarela de madeira que comunicaba coa igrexa.
A lenda conta que había unha pasarela de madeira que comunicaba coa igrexa.
November 11, 2025 at 6:40 AM
No mosteiro de Ferreira de Pallares contáronnos a seguinte historia: na praza da igrexa á altura do cruceiro existía unha torre cun cárcere na pranta baixa. Era o campanario e foi derruido no ano 1948.
A lenda conta que había unha pasarela de madeira que comunicaba coa igrexa.
A lenda conta que había unha pasarela de madeira que comunicaba coa igrexa.
Xa teño contado algunha vez que a visión romantizada que hoxe temos dos mosteiros medievais non se corresponde coa memoria popular. Alí onde había un mosteiro galego recolles historias terribles sobre a depravación e a tiranía dos frades sobre as xentes.
Teño un caso novo.
Teño un caso novo.
November 11, 2025 at 6:39 AM
Xa teño contado algunha vez que a visión romantizada que hoxe temos dos mosteiros medievais non se corresponde coa memoria popular. Alí onde había un mosteiro galego recolles historias terribles sobre a depravación e a tiranía dos frades sobre as xentes.
Teño un caso novo.
Teño un caso novo.
Vós tamén sodes de mirar polo ollo da pechadura?
November 9, 2025 at 9:57 PM
Vós tamén sodes de mirar polo ollo da pechadura?
Estraño paradoxo: somos quen de simular na cabeza o que eles ven na paisaxe e o que deciden facer nela. Pero non sabemos que nome lle daban a iso, por que o facían, para que valían esas coviñas. Vemos o pasado detrás dunha cortina velada... pero non de todo.
Iso é marabilloso.
Iso é marabilloso.
November 8, 2025 at 8:22 PM
Estraño paradoxo: somos quen de simular na cabeza o que eles ven na paisaxe e o que deciden facer nela. Pero non sabemos que nome lle daban a iso, por que o facían, para que valían esas coviñas. Vemos o pasado detrás dunha cortina velada... pero non de todo.
Iso é marabilloso.
Iso é marabilloso.
E velaí, na cara interior desa fractura, nas súas zonas máis planas, concentrábanse conxuntos de coviñas nalgúns casos unidas por sucos.
November 8, 2025 at 8:21 PM
E velaí, na cara interior desa fractura, nas súas zonas máis planas, concentrábanse conxuntos de coviñas nalgúns casos unidas por sucos.
O gran rochedo destaca nunha ampla paisaxe que no seu tempo, e aínda hoxe en parte, foi monte baixo. LIñas do horizonte amplas, grandes zonas de gandeiría. A Pena Grande, así se chama, destacaba no medio. Sería a clásica 'paisaxe da Idade do Bronce' en Galicia.
November 8, 2025 at 8:20 PM
O gran rochedo destaca nunha ampla paisaxe que no seu tempo, e aínda hoxe en parte, foi monte baixo. LIñas do horizonte amplas, grandes zonas de gandeiría. A Pena Grande, así se chama, destacaba no medio. Sería a clásica 'paisaxe da Idade do Bronce' en Galicia.
O mellor que a arqueoloxía nos dá non son os obxectos, senón algo intanxible, difícil de definir e de transmitir.
Danos unha ollada. E esa ollada únenos de xeito íntimo co pasado.
Hoxe indo cara Friol vimos ao lonxe esta pedra destacada no medio dun despoboado.
Hai que parar.
Danos unha ollada. E esa ollada únenos de xeito íntimo co pasado.
Hoxe indo cara Friol vimos ao lonxe esta pedra destacada no medio dun despoboado.
Hai que parar.
November 8, 2025 at 8:19 PM
O mellor que a arqueoloxía nos dá non son os obxectos, senón algo intanxible, difícil de definir e de transmitir.
Danos unha ollada. E esa ollada únenos de xeito íntimo co pasado.
Hoxe indo cara Friol vimos ao lonxe esta pedra destacada no medio dun despoboado.
Hai que parar.
Danos unha ollada. E esa ollada únenos de xeito íntimo co pasado.
Hoxe indo cara Friol vimos ao lonxe esta pedra destacada no medio dun despoboado.
Hai que parar.