หวั่นจบขม แต่ครัวหวานเจี๊ยบ

"ท่านเร่งไฟบ้าบออะไร"

"ห้องครัวจะไหม้ไปด้วยแล้ว"

"ข้าไม่น่าให้ท่านอยู่ในห้องครัวคนเดียวเลยจริงๆ"

กายบางยืนกุมขมับด้วยสีหน้ากลุ้มใจ

"ฮูหยิน...."

"ท่านออกไปรดน้ำต้นไม้เถอะท่านเข้ามาทำอาหารทีไรไม่เคยกินได้เลยสักครั้ง"

"ที่เหลือข้าทำต่อเอง"

ณ เรือนหลังน้อยอันเงียบสงบ
ท่ามกลางป่าเขาแสนเขียวขจี

"เฉิน โจว"

เจ้าของเรือนผมสีขาวโพลน
สีหน้ายับยู่ ตวาดลั่นเรือนหลังน้อยอย่างโมโห

"ท่านทำบ้าอะไรของท่าน"

"ข้าให้ท่านช่วยดูครู่เดียว"

"ทำไมมันถึงไหม้แบบนี้กัน"

ร่างสูงใหญ่มองอาหารที่ตนพึ่งทำไหม้ไปแล้วก็หันกลับไปตอบฮูหยินตัวน้อยของตน

"ข้าแค่เห็นว่ามันไม่สุกสักทีเลยเร่งไฟ ไม่คิดว่ามันจะไหม้ง่ายดายถึงเพียงนั้น"

ผ่านไปไม่นานข่าวการตายของทั้งสองก็ได้แพร่สะพัดไปทั่วทุกหนแห่ง

พรรคมารระส่ำระส่ายด้วย
ฮูหยินประมุขพรรคมารไป๋จิ่วซือสิ้นใจเพราะโดนลอบวางยาพิษ

ส่วนประมุขพรรคมารเนื่องเพราะการจากไปของฮูหยินตนและความขัดแย้งกันในพรรคจึงตกตายตามกันไป

บัดนี้ใต้หล้าสงบสุขอีกครั้ง ไร้ซึ่งพรรคมารอีกต่อไป ผู้คนในพรรคล้มล้มหายตายจาก สถานที่อันเป็นที่ตั้งของพรรคก็ถูกเผาไหม้จนวอดวาย

ร่างสูงใหญ่ของหลี่เฉินโจว
ช้อนอุ้มเจ้าของตัวตากลมโตขึ้นแนบอก

"เสี่ยวไป๋ ข้าขอโทษ"

"ข้าจำเป็นต้องทำ"

"เพื่อความปลอดภัยของเจ้า"

ไม่นานบุรุษชุดดำพลันปรากฎตัวขึ้นเบื้องหน้า

"เตรียมการเรียบร้อยแล้วขอรับ"

บุรุษชุดดำคุกเข่าคำนับหน้านายเหนือหัวของตนเอง

"ดี เผาที่นี่ทิ้งซะ"

"แล้วประกาศการตายของข้าและเสี่ยวไป๋ได้เลย"

ภาพความทรงจำอันแสนงดงามใน วันวานผุดขึ้นราวธารน้ำหลาก ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะที่เคยมีให้แก่กัน

ช่วงเวลาเหล่านั้นไม่มีความหมายใดเลยหรือ

"ท่านเคยรักข้าบ้างหรือไม่"

หยาดน้ำสีใสไหลจากดวงเนตรกลมโตลงอาบแก้มนวล

"ข้าขอโทษ"

ร่างสูงใหญ่เบื้องหน้าที่ยืนนิ่งมาตั้งแต่ต้นกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา

เจ้าของเรือนผมสีขาวโพลนเหยียด ยิ้มอย่างเยือกเย็นก่อนจะสิ้นสติไป

หมอนี่มันร้าย อยากเป็นฝุ่นมต้เตียงดูส่าเล่นอะไร