เรื่องที่พูดย่อยง่ายพอสำหรับสมองเธอ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น

”หนู…ขอคิดดูอีกทีนะคะ“

ไรระรู้ว่าตัวเองได้ประโยชน์ แต่ในมุมมองคนที่ต้องจ่ายเงินคงไม่ได้ง่ายดาย

เธอก็ยังเป็นภาระของใครสักคนอยู่วันยันค่ำ

คิดได้แบบนั้นก็ผงกศีรษะเร็วๆ ก้าวถอยหลังราวกับถูกเรื่องเมื่อครู่ตบหน้าจนมึน ลืมเรื่องกะทำงานที่ขอตอนแรกไปแล้วด้วยซ้ำ

“ไปก่อนนะคะ อายานามิซัง เอ่อ คุณเจ้าของร้าน…”

“ทำแบบนั้นแล้ว อายานามิซังจะได้อะไรกลับคืนไปหรือคะ?”

ไรระกะพริบตา แขนเสื้อเปียกซับหัวตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่นัยน์ตากลมแดงจะมองสบตาอย่างไม่เข้าใจ

“หนูทำงานแลกกับเงินนะคะ อายานามิซัง“

เธอแค่พูดไปตามที่คิดในใจ แต่กลับฟังดูเป็นประโยคย้ำเตือนสถานะกลายๆ

“วันนี้ได้หยุดค่ะ หนูคิดว่าจะกลับไปทำความสะอาดห้อง“

เธอมองอาจารย์ตรงหน้ากินอาหารบนโต๊ะ รู้สึกอัศจรรย์ใจกับปริมาณที่อีกฝ่ายกินเข้าไป

“อาจารย์ทานเยอะแต่ว่ารูปร่างสมส่วนดีมากเลยนะคะ”

ความคิดเห็นอย่างใสซื่อที่ติดคำวิจารณ์เชิงศิลปะเข้าไปด้วยนิดหน่อย

เธอใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าตัวเอง ไม่ได้สะอึกสะอื้น แต่แค่รู้สึกว่าความเศร้าเอ่อล้นออกมาทางนัยน์ตาไม่หยุด

“บางทีถ้าหนูจำอะไรได้ก็คงดีกว่านี้…“ ไรระพักสูดจมูกฟืด เธอดูใจเย็นเป็นปกติแต่แค่มีน้ำตารื้นขอบตาแดงก่ำ

”ถ้าหนูไปจากที่นี่แล้วเขากลับมาหาหนูไม่เจอล่ะคะ“

สีขาวกับสีดำ ดูเหมือนนางฟ้ากับปีศาจกำลังเจรจากันอยู่ แต่ถ้อยคำพวกนั้นไม่ได้เข้าหูเธอเลยสักนิด

“‘ถ้าไม่กลับมา’ …หมายความว่ายังไงคะ?”

อาจเป็นครั้งแรกที่ไรระกังวลเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน คุณอาคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ แต่พอนึกภาพว่าจะไม่มีจดหมายส่งมาอีกแล้วก็รู้สึกมวนท้อง

สีขาวกับสีดำตรงหน้าเลือนผสมเข้าหากันเป็นสีเทา เธอกะพริบตาไล่ความขุ่นมัว แล้วก้อนเมฆสีครึ้มก็หยดลงมาเป็นฝนอาบแก้ม

ตาสีแดงหลุบลงมองกระเป๋าในอ้อมแขนอีก

”แต่หนูจำสูตรอาหารได้ แล้วก็…จำชื่อคนที่เคยวาดได้หมดเลยนะคะ“

สุ้มเสียงจริงจังขึ้นมาแม้จะไม่ยอมสบตา ”รับรองว่าเรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหากับการทำงานค่ะ“

คำยืนยันหนักแน่นพอที่จะเชื่อใจ ไรระพยักหน้าหงึกหงัก

”คือว่า หนูเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไปน่ะค่ะ“

เธอพูดต่อ ติดขัดเล็กน้อยเพราะข้อมูลไม่เพียงพอ

”พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่เมืองนี้แล้ว เอ่อ หนูจำเรื่องพ่อกับแม่ไม่ได้ มีแค่จดหมายของคุณอาคนนั้นบอกให้ไปโรงเรียน …อ้อ แล้วก็เงินที่ส่งมาให้ทุกเดือนค่ะ“

+

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มเช่นนั้นมากกว่า ถึงจะพูดเรื่องเข้าใจยากไปหน่อยก็เถอะ

“หนูไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรหรอกค่ะ” ไรระส่ายหน้า ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรในเมื่อไม่มีอะไรให้กล่าวถึงตั้งแต่ต้น

“ในจดหมายเขาแทนตัวเองว่าลุง? อา? คงจะเป็นพี่หรือน้องของพ่อล่ะมั้งคะ แต่หนูก็ไม่รู้จักอยู่ดีเพราะว่า… เอ่อ…”

หันไปทางอีกคนคล้ายขอคำยืนยัน

“อายานามิซัง จะไม่ไล่หนูออกใช่ไหมคะ?”

เธอกินแซนวิช สปาเกตตี้อีกนิด โรลเค้กอีกหน่อย เยอะมากพอที่จะทำให้เด็กสาวกินน้อยรู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมาแล้ว

ไรระรวบช้อนส้อมลง พูด ’ขอบคุณสำหรับอาหาร‘ เบาๆ

“หนูอิ่มแล้วค่ะ” เธอมองอาหารที่เหลือบนโต๊ะ เหลือบมองอาจารย์ฝั่งตรงข้าม รู้สึกผิดแสดงออกทางน้ำเสียง “ขอโทษนะคะที่กินได้นิดเดียว อาจารย์กินต่อไหวรึเปล่าคะ…”

“เดือนหน้าก็คงต้องเป็นแบบนั้นค่ะ”

“…”

ไรระเงียบลงอีกเพราะไม่รู้เจตนาอีกฝ่าย กอดกระเป๋าแน่นอีกด้วยท่าทางสับสนนิดหน่อย“หรือหนูไม่ควรขอเพิ่มกะทำงาน…รึเปล่าคะ? ขอโทษนะคะ“

เธอคิดอะไรกว้างไกลกว่านั้นไม่ออก แค่สัมผัสได้ว่าเจ้าของร้านดูไม่เห็นด้วยเอาเสียเลย

“หนูอยู่คนเดียวค่ะ ผู้ปกครองของหนูบอกว่าเขาทำงานอยู่ไกลมากๆ”

ไม่ใช่ญาติ พ่อ แม่ แต่เป็นแค่ ‘ผู้ปกครอง’

ไรระนิ่งคิดถึงเรื่องเดือนหน้า เดือนหน้าหน้า แล้วก็สรุปเอาเองด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องเล็กเสียเหลือเกิน

”แต่เดือนก่อนหนูก็หาค่าห้องเองนะคะ เงินที่ส่งมาลดลงไปเยอะเลย หนูว่าเขาเองก็คงทำงานเหนื่อย เอ่อ ถ้าหนูทำงานเพิ่มขึ้นน่าจะช่วยแบ่งเบาไปได้สักนิด…?“

“เรื่องนั้น…ผู้ปกครองเพิ่งส่งจดหมายมาบอกว่าเดือนนี้กับเดือนหน้าส่งเงินมาให้ไม่ได้น่ะค่ะ“

ไรระพูดหน้าตาเฉย ดูลำบากใจเรื่องขอเพิ่มกะทำงานมากกว่าเรื่องปัญหาความขัดสนส่วนตัวเสียอีก

”เดือนนี้จ่ายค่าห้องกับค่าแก๊สไปแล้วเลยไม่มีปัญหา แต่เดือนหน้าคงไม่ไหว หนูเลยว่าจะทำงานเพิ่มอีกหน่อย“

เธอรีบพูดเหมือนกลัวโดนดุ “หนูจะไม่ซื้อสีกับแคนวาสเพิ่มแล้วด้วยค่ะ”

น้องชายนี่เอง เธอโค้งให้เล็กน้อย หวังว่าจะได้วาดรูปเขาเทียบกับคนพี่ดูสักครั้ง

แต่ก่อนจะเหม่อลอยไปไกล ไรระก็รีบพาตัวเองกลับเข้าเรื่อง การมีอยู่ของบุคคลที่สามดูไม่ได้สร้างความอึดอัดใจให้เธอเท่าไหร่

”คือ อายานามิซัง…หนูหมายถึง เอ่อ คุณเจ้าของร้าน“ เปลี่ยนคำเรียกทันทีหลังนึกได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีอายานามิคนเดียว

”ช่วยเพิ่มกะทำงานให้หนูอีกได้มั้ยคะ…หรือจะให้ทำควบสองกะวันเดียวกันก็ได้ค่ะ”

”มาซารุซังบอกว่าเหมือนเห็นคุณอยู่แถวนี้…“

ไรระหยุดปากก่อนจะเผลอพูดธุระของตัวเองออกมา เธอถือกระเป๋าคล้ายกำลังกลับก็จริง แต่ริมแม่น้ำนี่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ทางผ่านเลยสักนิด

”อายานามิซัง…คุยธุระเสร็จแล้วหรอคะ?“

กอดกระเป๋า เหลือบมองทางคนที่ไม่ค่อยคุ้นหน้านิดหน่อยแล้วหลบตา เธอโกหกใครไม่เป็นเสียด้วยสิ

”ฟังดูเป็นเรื่องสำคัญกว่าเรื่องของหนูน่ะค่ะ เอ่อ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะ…“

เธอพยักหน้ารับ คิดในใจว่านานแล้วเหมือนกันที่ไม่ต้องเข้าครัวทำอาหารของตัวเองหรือแบ่งของเหลือจากที่ร้านกลับบ้าน

“หนูไม่เคยทานอาหารเต็มโต๊ะขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ“ ไรระพูดตามที่นึก

”ตอนล้างจานคงลำบากน่าดูนะคะ“

(มาบวกคุณเจ้าของร้านค่ะ)

ในแสงสว่างที่ไม่ได้จัดจ้านัก ไรระเห็นเรือนผมสีอ่อนก่อน

“อายานามิซังคะ“

ก่อนจะเห็นสีดำเข้มด้านข้างด้วย ไรระมองคนทั้งสองแล้วนึกถึงจานสีของเธอตอนที่ผสมสียังไม่เข้ากันดีนัก

คนข้างตัวเจ้าของร้านซลอนทีมีตัวตนอยู่เลือนจางในความทรงจำของเธอ เธออาจจำเขาได้ถ้าวาดรูปเขาสักหนหนึ่ง

ธุระที่จะกล่าวถอยกลับเข้าไปในคอด้วยความเกรงใจ “เอ่อ…กำลังยุ่งอยู่สินะคะ…”

ไรระทำตาม เคี้ยวตุ้ยๆ กลืน ทำทุกอย่างโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เธอดื่มน้ำตามลงไปด้วย

“…” นิ่งไปสักพัก “อร่อยดีค่ะ”

ปฏิกิริยาทางสีหน้าดูน้อยนิดแต่ดวงตาสีแดงกะพริบถี่ๆ เธอมักทำแบบนี้เวลามีความสุข

“หนูคิดว่าคนทั่วไปทำแบบนี้เวลารีบๆ ซะอีกค่ะ คือ… หนูคิดว่าอาจารย์เองก็น่าจะมีธุระเลย เอ่อ รีบกินนิดหน่อย…”

คำสารภาพที่แท้จริงตามมาทีหลัง

“แยกกันเหรอคะ“ เธอมองสีเขียวกับสีเหลืองที่จัดไว้ด้วยกันอย่างเสียดายนิดหน่อย แต่อาจารย์อุตส่าห์พูดทั้งที… “ก็ได้ค่ะ”

“หนูคง เอ่อ กินไม่ถูกวิธี? ใช่มั้ยคะ?“

เลียบๆ เคียงๆ ถามเสียงเบาหวิว ”ขอโทษค่ะ บางทีหนูก็คิดว่าอีกเดี๋ยวมันก็จะลงไปรวมกันในกระเพาะอยู่ดีน่ะค่ะ…“

“ดอกไม้เหรอคะ” ไรระไม่ค่อยวาดดอกไม้ ยกเว้นว่าจะติดมากับภาพทิวทัศน์ “ฉันชอบดอกไลแลคค่ะ รุ่นพี่เคยวาดไหมคะ?“

เธอยกมือขึ้นทำรูปทรง “ฉันเคยวาดหนนึงที่ข้างรั้วบ้านสักหลัง เป็นพุ่มๆสวยเชียวค่ะ“

“แต่ฉันวาดคนเป็นส่วนใหญ่ค่ะ”

ไม่พูดเปล่า เด็กสาวหยิบสมุดสเกตช์ขึ้นมา รูปวาดใบหน้าคนด้วยดินสอดำจำนวนมากพร้อมชื่อที่มุมซ้ายล่างกรีดผ่านนิ้ว หยุดที่ใบหน้าหนึ่ง “นี่ไงคะ ฉันเคยวาดรุ่นพี่ด้วยค่ะ”