(พนักงานคาเฟ่ซลอนทีวันนี้ทำอะไร เฉลย ทำฮอทด็อกกินกันหลังออกกะ ขอบคุณมาซารุซังที่ให้ยืมตัวมาวาดด้วยค่ะ✨)

@masarukmi.bsky.social

ไรระอาศัยอยู่ในห้องเช่าแคบๆ ไม่มีเครื่องเรือนสักชิ้น เธอมักจะวาดรูปที่พื้น ปิดไฟมืด อาศัยเพียงแสงสลัวที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่าง

ไม่ใช่เพราะประหยัดไฟจนเกินเหตุ แต่เป็นเพราะ…ความสบายใจบางอย่างที่เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน

ทำไมกันนะ?

#KMIraira_story

#KMIraira_story

“เธอแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอยากได้ความทรงจำคืน?“
”ถ้าจำได้ ฉันเชื่อเลยว่าเธอจะต้องอยากลืมมัน“

#KMI_เปิดโรล โรลเปิด | แยกรูท

ตอนเที่ยงที่หน้าร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง

ใครที่ผ่านไปมาหรือจะคนในร้านก็ดี คงเห็นเด็กสาวผิวขาวเผือดคนหนึ่งยืนติดหน้าร้าน มองขนมอบในตู้กระจกนิ่งอยู่ มีข้าวของในถุงพะรุงพะรังอยู่แทบเท้า พอมองเห็นผ่านถุงโปร่งๆ ว่าเป็นพวกอุปกรณ์ศิลปะ

ถ้าอยู่ใกล้มากพอจะได้ยินเสียงท้องร้องของเธอด้วย

(ชุดไปรเวท)

#KMI_bunkasai

(มาลงดีไซน์พ่อบ้านหน้ากากกับเมนูอาหาร เจอกันได้ที่ซุ้มห้อง 1-B นะคะ)

#KMI_TsunagiNoYoru

“แขนขาผอมแห้งของเธอมีบาดแผลประปราย น้ำตารินลงมาตามแก้มบวมช้ำ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าอีกเดี๋ยว เธอน่าจะหยุดร้องไห้เอง“

”เพราะร้องไห้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร”

“ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเธอนะคะ แต่ฉันจำเธอไม่ได้สักนิดเลยค่ะ”

#KMI_Nekowadoko

ตอนนี้ตอนเย็น แต่สถานที่…ไม่รู้

ไรระยืนงงอยู่ท่ามกลางตรอกซอกซอยที่ไม่รู้จักหลังวิ่งหนีสุนัขที่เผลอไปเหยียบหางมันเข้า แน่ล่ะ เธอเพิ่งเข้ามาอยู่ในเมืองนี้ได้ไม่ถึงปีเลยนี่นา ตอนแรกก็กะจะตามหาแมวเพราะอยากได้เงินรางวัลไปซื้อข้าวกิน แต่ดูทรงเธอจะกลายเป็นแมวหลงตัวใหม่เสียมากกว่า

เธอปวดขา เลยนั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างเสา

จะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้

“…”
“ทำไมถึงรู้ว่าฉันป่วยล่ะคะ”

(ถ้าไม่เปลี่ยนชุดก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนี่นา…………)

“เงียบหน่อย คนในรูปกำลังหลับอยู่นะ”
“สงสัยเหรอว่าทำไมฉันเอาแต่วาดรูปตลอดเวลา?”
“เพราะในหัวฉันว่างเปล่าเหมือนแคนวาสสีขาวเลยน่ะสิ”

คิโนะชิตะ ไรระ | 木下来依良 | Y.1
16 | 159cm | โลหิตจาง

doc: in bio

#KMI_Commu

(เทสค่ะ)