ทำไมถึงก้าวข้ามไม่ได้สักที

ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน กำแพงก็จะยิ่งสูงขึ้นไปอีกเรื่อย ๆ

รอยร้าวในใจโทรุขยายมากขึ้นทีละนิด

บางครั้งเขาก็ได้แต่ถามตัวเอง

คนธรรมดาอย่างเขาจะมีวันทำได้ไหม

เขาต้องทำยังไงถึงจะได้ขึ้นไปสู่เวทีที่สูงขึ้น

ต้องเป็น ‘อัจฉริยะ’ เท่านั้นถึงจะไปถึงฝันได้หรือไง

แค่เพราะไม่มีพรสวรรค์

. . ความพยายามของเขาก็จะไม่มีความหมายเลยเหรอ ?

โทรุคิดว่าตัวเองฝึกซ้อมมามาก ทักษะโดยรวมของเขาพัฒนาขึ้นจากเดิมเยอะ ทว่าเมื่อต้องเผชิญกับคู่แข่งที่แข็งแกร่งอย่างชิราโทริซาวะที่นำทีมโดย ‘อัจฉริยะ’ อย่างอุชิจิมะ วากะโทชิก็มีแต่ต้องผิดหวัง

และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่คิตะกาวะ ไดอิจิยังไม่สามารถคว้ามาได้แม้แต่หนึ่งเซ็ต

น่าเจ็บใจจริง ๆ กับความรู้สึกเช่นนี้

‘คาเงยามะ โทบิโอะ’ คือชื่อของคนคนนั้น—เด็กปีหนึ่งสมาชิกใหม่ของชมรมที่ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร

โทรุยังจำวันที่เด็กนั่นแนะนำตัวกับทุกคนในชมรมได้อยู่เลย

“ผมมาจากโรงเรียนประถมอาคิยามะ ชื่อ ‘คาเงยามะ โทบิโอะ’ เริ่มเล่นวอลเลย์บอลตั้งแต่สมัย ป.2 ครับ ขอฝากตัวด้วยนะครับ”

ตอนแรกเด็กปีหนึ่งที่ชื่อคาเงยามะ โทบิโอะไม่ได้อยู่ในสายตาของโทรุเลย ทว่าเมื่อได้ฝึกซ้อมด้วยกันนานวันเข้าก็ยิ่งเห็นแวว

⠀⠀

❝ 𝐈𝐟 𝐲𝐨𝐮'𝐫𝐞 𝐠𝐨𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐨 𝒉𝒊𝒕 𝐢𝐭,

𝐡𝐢𝐭 𝐢𝐭 𝐮𝐧𝐭𝐢𝐥 𝐢𝐭 𝒃𝒓𝒆𝒂𝒌𝒔. ❞

⠀⠀

‘ บันทึกประจำวันของโทรุ 📔 ’

วันนี้เป็นวันสิ้นปี กระดาษหน้านี้ก็เป็นหน้าสุดท้ายพอดีเลยด้วย ถึงเวลาต้องบอกลาสมุดบันทึกแล้วสินะ

รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก ๆ หนึ่งปีที่ผ่านมามีเรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้นเยอะเลย

แต่ที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดก็คือตอนที่ฉันกับอิวะจังได้ไปดูการแข่งวอลเลย์บอลญี่ปุ่นกับอาร์เจนตินาที่เซ็นไดแล้วได้ขอลายเซ็นผู้เล่นบลังโก ฉันจะไม่มีวันลืมความรู้สึกในวันนั้นเลย

ครั้งแรกที่โทรุและอิวะจังได้เล่นวอลเลย์บอลด้วยกันเขาไม่ได้คิดเลยว่าวันหนึ่งพวกเขาจะได้เป็นกัปตันและรองกัปตันทีมชื่อดังในจังหวัด

แต่วันนั้นโทรุรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนสนิทคนนี้จะต้องเป็น ‘คู่หูที่เขาภูมิใจ’ อย่างแน่นอน

⠀⠀⠀👊🏻

ดังนั้นครั้งแรกที่โทรุลองหัดเสิร์ฟลูกด้วยตัวเองได้จนสำเร็จ หลังจากพยายามฝึกมาหลายครั้ง (จะเรียกว่าถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์คงไม่ได้ แต่ก็คล้ายที่เห็นในทีวีมากอยู่) โทรุจึงมีความสุขมาก

เขาจำความรู้สึกในวันนั้นได้ดี เพราะวันนั้นเป็นครั้งแรกที่อิวะจังวางตาข่ายจับแมลงและ ‘หยิบลูกวอลเลย์บอล’ ขึ้นมา

การหัดเล่นวอลเลย์บอลด้วยตัวเองนั้นไม่ง่าย แต่โทรุชอบความท้าทาย และเขาเชื่อมั่นว่าตนเองต้องทำได้หากเขาใช้ความพยายามมากพอ

ครั้งแรกที่โทรุเริ่มหัดเล่นวอลเลย์บอลเขาไม่ได้คิดเลยว่าวันหนึ่งมันจะกลายเป็นเส้นทางที่เขาจะเดินไปในอนาคตข้างหน้า

ตอนนั้นเขาก็แค่เล่นเพราะอยากลองทำตามนักกีฬาที่เคยเห็นมาในทีวี

ครั้งแรกที่โทรุได้รู้จัก ‘กีฬาวอลเลย์บอล’ เขาไม่ได้คิดเลยว่าวันหนึ่งมันจะกลายเป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ของเขา

ตอนนั้นเขาก็แค่ชอบดูการแข่งขันเพราะเห็นว่าสนุกดี

เขาชอบลูกเสิร์ฟที่ทรงพลังจนทีมคู่แข่งไม่สามารถรับได้

ชอบลูกเซ็ตที่หลอกคนทั้งนักกีฬาและคนดู

ชอบลูกตบที่ฝ่าบล็อคสูง ๆ ไปได้

ชอบที่ทุกคนในสนามพยายามแทบตายเพื่อให้ได้ 1 คะแนนที่แสนมีค่ามา

เขารู้สึกว่าท่วงท่าเหล่านั้นมันเท่มากจริง ๆ

[ เด็กชายโออิคาวะ โทรุไม่ได้รู้เลยว่าในอีกเกือบยี่สิบปีข้างหน้าเขาจะได้เข้าร่วมการแข่งขันโอลิมปิกในฐานะ ‘นักกีฬาทีมชาติ’ จริง ๆ

. . . เพียงแต่ไม่ใช่ชาติบ้านเกิดของตนก็เท่านั้นเอง ]

⠀⠀⠀🇦🇷✨

วอลเลย์บอลทำให้โทรุค้นพบตัวเอง จากที่เคยเป็นแค่ผู้ชมที่นั่งอยู่หน้าทีวีและข้างสนาม เขาก็อยากจะกลายเป็นผู้เล่นในสนาม

ยิ่งหลังจากที่ได้พบกับ ‘ผู้เล่นบลังโก’ จากอาร์เจนติน่าที่สนามกีฬาเซนไดเมื่อคราวนั้นก็ยิ่งจุดประกายความฝันที่จะเป็น ‘เซ็ตเตอร์’ ให้กับโทรุ

🇯🇵 3 - 1 🇦🇷

โทรุมองตัวเลขคะแนนที่แสดงผลการแข่งขันบนหน้าจอทีวีด้วยหัวใจที่เต้นรัว

❝ สักวันฉันจะไปแข่งโอลิมปิกในฐานะ ‘นักกีฬาทีมชาติ’ ให้ได้ ! ❞

สิ่งที่โทรุพูดออกไปดูจะเป็นความฝันที่ใหญ่เกินร่างกายเล็ก ๆ ของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นไปไม่ได้

อาจจะเร็วเกินไปที่จะยึดถือคำพูดเพ้อฝันของเด็กวัยนี้ แต่ตั้งแต่ที่เส้นทางวอลเลย์บอลของเขาเริ่มต้นขึ้น เขาก็อยากจะจริงจังกับมันให้ถึงที่สุด

วันเกิดของโทรุเพิ่งผ่านไปไม่นาน

และในวันเกิดปีนี้、ของขวัญที่ถูกใจเขาที่สุดก็คือ ‘รองเท้ากีฬา’

มาคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ออกจะน่าแปลกใจเหมือนกัน

เพราะวันเกิดปีที่แล้วโทรุยังขอให้แม่ซื้อชุดตัวต่อมนุษย์ต่างดาวและ UFO ให้อยู่เลย

⠀⠀⠀

⠀ ⠀⠀ ชี้แจงเนื้อหาการโรลเพลย์

⠀ ⠀⠀ ※ สำคัญ โปรดอ่าน

⠀

⠀⠀

❝ 𝐈 𝐰𝐚𝐧𝐧𝐚 𝐛𝐞 𝐚 𝒔𝒆𝒕𝒕𝒆𝒓 𝐭𝐨𝐨 ! ❞

⠀⠀