รอยยิ้มที่สดใสที่ทำให้โลกอันมืดมนของเขานั้นสว่างขึ้นมา สายตาแห่งความหลงใหลที่ฉายออกมาอย่างชัดเจน
"คนที่ควรยืนข้างคุณควรเป็นผมและนั้นคือลูกสาวของเรา"

พื้นที่ตรงนั้นควนเป็นขอเขา หญิงสาวควรต้องเป็นลูกของเรา อินโฮมองดูรูปสักพักก่อนที่เขาจะขว้างโทรศัพท์เข้ากับกำแพงสีหน้าที่สบอารามณ์อินโอยกแก้ววิสกี้ยกขึ้นดื่ม เขานั่งลงที่โซฟาหนังสีดำอย่าง กดเปิดเพลงแจส สายตาของเขามองภาพขนาดใหญ่ในห้อง ภาพของนักแสดงโอเมก้าแถวหน้าของโลก

//ไม่ยอมปล่อยอีกคนจนกระทั่งมีเด็กรถม้าเข้ามาตาม

"ขออภัยครับท่านดยุค แต่ได้เวลาออกเดินทางแล้วครับ"

//หันมองก่อนจะหันมาจ้องหน้าอีกคนแล้วปล่อยโลแกนไป

"ก็ได้ หวังว่าเย็นนี้คุณจะอยู่ในห้อง ไม่ออกไปไหนนะ"

"ครับ" โลแกนพยักหน้า แล้วก็เดินไปพร้อมกับสามี แมกนัสน้อยในเปลเด็ก อีริคจึงอุ้มแกขึ้นมาด้วย

"พรุ่งนี้เราออกไปข้างนอกกันเนอะ เดี๋ยวพาแม่หาหมอเสร็จ เราไปหาซื้อเสื้อผ้าน่ารักๆ กันเนอะลูก" อีริคว่า ก่อนจะยิ้มแล้วโยกเล่นกับทารกในอ้อมแขน โลแกนเผลอยิ้มออกมา เขาชอบอีริคตอนอ่อนโยนแบบนี้จริงๆ

อีริคโอบรอบเอวอีกคนให้เอนมาซบบนไหล่เขา โลแกนดูเร่าร้อนจนเขาแทบทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มขยับกายกระแทกตัวขึ้นไปหาภรรยาคนสวยที่เริ่มสั่นไปทั่วร่าง บวกกับเสียงร้องครางหวานๆ ข้างหู อีริคหลับตาพริ้มซึมซับสัมผัสที่โอบรัดเขาอย่างดี

"โลแกน โลแกน... ของผม"

"อีริค ผมจะเสร็จ ...แล้ว" คนหน้าหวานครางบอก แทบไม่มีสติแล้วกับเซ็กส์ที่ทั้งร้นแรงและอ่อนหวานเช่นนี้

โลแกนหัวเราะคิกออกมาเบาๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปสองคนพ่อลูกเก็บเอาไว้

"อ่า.. น่ารักจริงๆ เลยล่ะ" โลแกนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูทั้งสองคน ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูเบาๆ ให้ทั้งสองคนได้หลับพักผ่อนต่อไปก่อน

โลแกนลงมานั่งที่โซฟาด้านล่าง พลางคิดว่าระหว่างเขากับอีริคมันควรจะไปต่อในทิศทางไหนดีนะ

"ค.. แค่คุณให้อิสระกับผม ให้ผมได้ใช้ชีวิตของผมนะครับ" โลแกนเอ่ยขึ้น ดวงตามองอีริคด้วยความอ้อนวอน

อีริคเม้มปาก.. ก่อนจะพยักหน้า

"คุณอยากจะทำอะไร.. คุณก็ทำไป ขอแค่คุณยังเป็นของผม อยู่กับผม อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกแบบนี้" อีริคเอ่ยขึ้น พร้อมลูบผมโลแกนไปมาแบบแผ่วเบา

"จะไม่บังคับให้ผมทำอะไรที่ผมไม่อยากทำใช่ไหม

อีริคดีใจมาก จึงอุ้มโลแกนหมุนไปหนึ่งทีอย่างมีความสุข

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ โลแกนเตรียมตัวเก็บข้าวของย้ายไปบ้านอีริคอย่างกระตือรือล้น

"พ่อ~~~ ผมอยากอยู่กับพ่อนะ" โลแกนกอดอ้อนพ่อใหญ่

อีริคกระแทกแก้วเหล้า ใช่.. เขาต้องไปตามหาโลแกนด้วยตัวเองแล้วล่ะ อีกฝ่ายคงระวังตัวแจเลยตอนนี้..

แต่ถ้ายังไงโลแกนจะออกนอกประเทศ ก็ต้องมีข้อมูลนั่นแหละนะ และอีริคก็มีเส้นสายยิ่งใหญ่มากด้วย

เขาเลยสั่งการให้คนที่พอจะช่วยเขาได้ ให้คอยจับตาดูว่าโลแกนมีข้อมูลออกนอกประเทศหรือเปล่า

"จริงหรอ" อีริคเหลือบตาขึ้นมองคนหน้าสวย

"อืม.. ก็จริง แต่เวลาอารมณ์บูดก็เหมือนคุณเหมือนกัน" โลแกนว่าแล้วก็เผลอหัวเราะไป

"ปีเตอร์มีมุมอารมณ์บูดๆ ด้วยหรอเนี่ย"

"มีสิครับ อย่างตอนแกหิวนม อยากเปลี่ยนผ้าอ้อม หรือไม่ได้อย่างใจอะไร หน้าก็บึ้ง ร้องไห้จ้าออกมาเลยล่ะ" โลแกนว่าอย่างนั้น ทำเอาอีริคยิ้มแห้ง เมื่อก่อนเขาเรียกได้ว่าอารมณ์เสียใส่โลแกนไม่เว้นวัน

"ไอ้บ้านั่น.. มันกัดไม่ปล่อยเลย" เวดว่าพร้อมกำมือแน่นอย่างไม่พอใจ

"อะไรที่เป็นของเขา.. มันต้องเป็นของเขาไปตลอด แม้แต่ตัวพี่ก็ตาม พี่เลยไม่อยากให้เวดมาเดือดร้อนด้วยกับพี่" โลแกนว่ายิ้มขมขื่น

"เราลงเรือลำเดียวกันแล้วพี่โลแกน ถ้าพี่จะไป ผมก็จะไปกับพี่จนสุดทางเหมือนกันครับ" เวดบอกอย่างไม่ยอมแพ้

"เอะอะเสียงดังอะไร" เวดเดินลงมา พอเห็นอีริคเขาก็ยืนนิ่ง แต่อีริคไม่ เจ้าตัวพุ่งเข้ามา พร้อมกระชากคอเสื้อเวดในทันที

"แกเอาลูกกับเมียฉันไปไว้ที่ไหน!" อีริคตะคอกอย่างไม่ไว้หน้า

"คุณพูดเรื่องอะไร"

"แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ฉันเห็นแกวันนั้น แกพาโลแกนกับลูกฉันไป!"

เวดยกยิ้ม มองสภาพดูไม่ได้ของอีริค

"เคยถามตัวเองไหมล่ะว่าทำไมเขาต้องไปจากคุณ"