فکر کنم سرآخر بمیرم و نتونم این صدای «من خوب نیستم، من نمی‌تونم»ِ درونم رو خاموش کنم.

چهار روز تعطیلی بالاخره رسید. با دوستان یه Airbnb اجاره کردیم تو یه شهری همین دور و برها با ویوی تا ابد دریاچه. اسباب عیش و طرب از سنتی تا صنعتی رو هم فراهم کردیم. بریم یه نفس بگیریم و دوباره برگردیم وسط استرس‌های بی‌پایان خرغلت بزنیم.

امروز از صبح خسته و گرفته و مغموم بودم، بعد تو آفیس مدیرمون آب پاکی رو ریخت رو دستمون که هیچ معلوم نیست پروژه آخر نوامبر برگرده. هیچی دیگه اضطرابه دوباره زد بالا و تا این لحظه صدها سناریو از نحوه بدبخت شدنم بعد از لی‌آف با پایان‌بندی‌های مختلف نوشته‌ام.

یکی دیگه از مزیت‌های اینجا اینه که هیچ‌کس منو نمی‌شناسه. نه که حالا تو توییتر سرشناس بودم‌ها، نه‌بابا، ولی همون چند نفر هم معذبم می‌کردن. اینجا می‌خوام خودافشاگری‌ها کنم.