باران رحمت الهی واقعا ما رو به فاک فنا داده در این شهر. بابا حداقل یه نفس بگیر این لابه‌لا.

نوامبر

دخترک گزارش بی‌بی‌سی فارسی در مورد آیلار میرزازاده رو تو گوشی من دیده با خوشحالی میگه عه آیلار، میگم مگه می‌شناسیش؟ می‌گه آره، اسمش آیلار میرزاقاسمیه :))))

سایت ویزیت بسیار سردی بود حقیقتا ولی به دیدن ویو طبقه ۵۰ می‌ارزید.

فکر کنم سرآخر بمیرم و نتونم این صدای «من خوب نیستم، من نمی‌تونم»ِ درونم رو خاموش کنم.

در مسیر

چهار روز تعطیلی بالاخره رسید. با دوستان یه Airbnb اجاره کردیم تو یه شهری همین دور و برها با ویوی تا ابد دریاچه. اسباب عیش و طرب از سنتی تا صنعتی رو هم فراهم کردیم. بریم یه نفس بگیریم و دوباره برگردیم وسط استرس‌های بی‌پایان خرغلت بزنیم.

انتخاب ممدانی رو دوست دارم به برنی عزیزم تبریک بگم. کسی که سال‌هاست وسط فاضلاب پول و سیاست آمریکا، خستگی‌ناپذیر برای آرمان‌های عدالت‌خواهانه‌اش جنگیده و لحظه‌ای از این مبارزه نابرابر پا پس نکشیده.
چقدر تو خوب و درست و قشنگی مرد.

امروز از صبح خسته و گرفته و مغموم بودم، بعد تو آفیس مدیرمون آب پاکی رو ریخت رو دستمون که هیچ معلوم نیست پروژه آخر نوامبر برگرده. هیچی دیگه اضطرابه دوباره زد بالا و تا این لحظه صدها سناریو از نحوه بدبخت شدنم بعد از لی‌آف با پایان‌بندی‌های مختلف نوشته‌ام.

مگه این مردک متجاوز نباید قاعدتا ممنوع‌الخروج باشه؟ چه کثافت‌‌خونه‌ایه اونجا…

این روزها برنامه‌ام فقط نگاه مثبت به دنیا و تمرکز رو زیبایی‌های پاییزه

از جاذبه‌های توریستی منزل ما.
همه زحمت‌های مهمونی رو ما می‌کشیم، همه توجه‌ها رو بزرگوار می‌گیرن.

یکی دیگه از مزیت‌های اینجا اینه که هیچ‌کس منو نمی‌شناسه. نه که حالا تو توییتر سرشناس بودم‌ها، نه‌بابا، ولی همون چند نفر هم معذبم می‌کردن. اینجا می‌خوام خودافشاگری‌ها کنم.