ยิ้มหัวเราะจากเมื่อครู่ค่อยๆ ผ่อนคลายกลับลงมา ต่อให้โอกาสบางอย่างจะหลุดมือไป แต่ภาพถ่ายที่บันทึกไว้ก็เป็นหลักฐานว่าอย่างน้อยคืนนี้ก็ใช่ว่าจะเสียเปล่าซะทุกอย่าง

“ไว้เสร็จจากตรงนี้แล้วแลกรูปกันเนอะ”

แก้วสีฟ้าใสเงยกลับขึ้นหาม่านดำที่ยังคงแต่งแต้มด้วยหลากแสงสีและเสียง

....และตั้งใจว่าจะเฝ้ามองอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งพลุลูกสุดท้ายดับหายไป

แม้เสียงพลุจะดังกลบชัตเตอร์ แต่ช่องว่างเพียงไม่กี่สิบวินาทีก็เปิดทางให้คำพูดพึมพำซึ่งเหมือนหลุดจากปากได้เดินทางมาถึงเขา และนั่นก็ทำให้ใบหูที่หลบใต้เงาผมเรื่อสีฝาดขึ้นมาเล็กน้อย

เขาโน้มลงมองรูปในจอด้วยใบหน้าที่ยังคงหุบยิ้มไม่อยู่จนเหมือนกรุ้มกริ่มอะไรสักอย่าง

“อื้ม สมแล้วล่ะนะคุณรองประธานชมรมวารสาร“

หลุดเสียงลมหัวเราะเบาพร้อมคำแซว

คงดีแล้วละมั้ง
+

สะดุ้งเบาเมื่อโดนทัก เม็ดเหงื่อเย็นซึมต้นคอไม่รู้ตัวเช่นเดียวกับรอยยิ้มซึ่งเฉากว่าปกติจนอีกคนสังเกต

สายตาหลุดโฟกัสล่อกแล่กยิงคำถามกระเด็นกระดอนในหัวว่าตัวเองกำลังเกร็งอยู่เหรอ แล้วค่อยดึงสติที่เกือบกลายเป็นละอองสะเก็ดดอกไม้ไฟกลับมายามสองนิ้วเหยียดยิ้มให้

และด้วยคำพูดของเด็กสาว รอยยิ้มที่เธอบอกว่าชื่นชอบจึงค่อยแย้มบานบนใบหน้าอีกครั้ง

”อืม ขอบใจนะ“

“ดูโอเคขึ้นรึยัง?”

ใช่มั้ยล่ะ — ในตอนที่เขากำลังจะเอ่ยเห็นด้วยกับอีกฝ่าย ประโยคถัดมาก็ทำให้ใบหน้าที่หันไปหาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนตกใจแทน

”อะ...“

ท้องฟ้าปลอดเมฆในดวงตาหลุบลงหาโทรศัพท์ในมือเล็ก เตรียมพร้อมรอถ่ายไม่มีช่องให้ปฏิเสธ...ถึงจะไม่คิดทำเช่นนั้นแต่แรกอยู่แล้วก็ตาม

“รบกวนหน่อยนะ”

คลี่ยิ้มให้กล้องโดยไม่รู้ตัวว่าปมยุ่งเหยิงในใจบั่นทอนสีหน้าที่แสดงออกเป็นประจำดูครึ่งๆ กลางๆ ที่ริมฝีปากบนล่างไม่ผละกัน

แค่เห็นประกายในแววตานั้นก็เพียงพอให้เขาคลี่ยิ้มกว้างตอบ กระนั้นก็เป็นรอยยิ้มที่ปิดซ่อนฟันขาวไว้เช่นเดียวกับความในใจ

“เพราะนางแบบกับจังหวะได้พอดีไง อ๊ะ ขึ้นอีกลูกแล้ว ดูสิ“

เงยหน้ากลับขึ้นฟ้าหาลูกไฟที่วิ่งย้อนแรงโน้มถ่วง ก่อนจะระเบิดเป็นลวดลายหลากสีเพียงเสี้ยววิหลังสิ้นคำ

และในคืนนี้...ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าให้แสงสีเหล่านี้สิ้นประกายสุดท้ายในกระจกตาไปด้วยกัน

เมื่อถ่ายเสร็จจึงค่อยลดโทรศัพท์ลงเช็คภาพก่อนยื่นให้อีกฝ่ายดูบ้าง ใบหน้าเปื้อนยิ้มพออกพอใจกับผลงานพอควร

“คิดว่าถ่ายออกมาได้สวยใช้ได้เลยล่ะ ฮิโนะคาวะว่าไง?“

แต่ก็เป็นตัวเขาเองอีกเช่นกันที่ตัดบทด้วยยิ้มกว้างเหมือนเคย

“งั้นถ่ายเลยเนอะ ยิ้ม~“

แล้วก็กดถ่ายทั้งที่อีกฝ่ายยังคงจับข้อแขนตนไว้ เสียงพลุดังซ้อนกับเสียงชัตเตอร์

ในชั่วขณะนั้น ดอกไม้ไฟเบ่งบานบนฟากฟ้าที่ดึงดูดสายตาของทุกคนไว้ก็ถูกบันทึกอยู่ในภาพเคียงคู่กับดอกไม้ที่ดึงดูดสายตาของเขาท่ามกลางหน้าร้อนนี้

+

กัพริบตาปริบตอบสัมผัสของมือเด็กสาวบนผิวและคำพูดของเธอที่ตามมาโดยยังไม่ทันเปิดช่องให้เขาได้ทำมากกว่าเลิกคิ้วตกใจ

แต่ยังไงระหว่างเดินใาถึงตรงนี้ก็กุมมือกันมาอยู่แล้วด้วย เพราะฉะนั้น...

"จริงๆ จะจับมือไปเลยก็ได้นะ”

เขาพึมพำตอบด้วยสายตาที่หลุบลงมุมต่ำและเสียงหัวเราะที่เบาแผ่วเหมือนเสียงหญ้าไหวลม จมหายไปกับเสียงดินปืนระเบิดเผาโลหะหลากชนิดบนผ้าใบสีนิล
+

“เผื่อเธอเอาไปอัพไง ท่าเอาตามที่อยากเลย”

ยิ้มตอบพลางปรับตั้งค่ากล้องมือถือ สายตาเหลือบมองฟ้าบ้างยามเสียงพลุดัง แต่ก็ไม่ทันแสงกระจายกระจัดบนฟ้าตอนระเบิดเห็นแค่เศษไฟร่วงหล่นจากราตรี

เขายกกล้องหันไปทางเด็กสาวเตรียมกดชัตเตอร์ยามอีกฝ่ายให้สัญญาณว่าพร้อม

”อะ-“

เสียงแรกที่ออกมากลับเป็นเสียงอุทาน เขาเบนสายตาหันหน้าขึ้นฟ้าไปตามที่อีกคนเรียกให้ดูโดยโอกาสซึ่งหลุดมือนั้นก็ตกหายไปในแสงเสียงและความวุ่นวายของงานเทศกาล

กระนั้นภาพลวดลายหลากสีบนผืนผ้าใบสีดำของปีนี้ก็ช่างงดงาม...อาจจะยิ่งกว่าปีไหนที่ผ่านมา อย่างน้อยก็จนถึงตอนนี้

“นั่นสินะ สวยจริงด้วย”

ตอนนั้นเองก็นึกอะไรได้ เขาหยิบมือถือออกมา

”ฮิโนะคาวะ เดี๋ยวถ่ายรูปให้มั้ย?“

แววตาจากแน่วแน่เป็นร้อนรน ใจสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ราวกับมีภูติปีศาจขโมยคำ
มารผจญรั้งลิ้น
หรือไม่ก็...เสี้ยวหนึ่งของความขลาดกลัวในใจเป็นตะปูดอกสุดท้ายเกี่ยวรั้งไว้

และกว่าเขาจะสามารถส่งเสียงของตัวเองออกมาได้อีกครั้ง

ชั่วขณะก็ถูกเสียงพลุบนฟ้าช่วงชิงไปเสียแล้ว

ชักช้าโลเล คิดแล้วคิดอีกทบทวนในหัวซ้ำไปซ้ำมาขณะที่สายตายังคงจับจ้องกับผืนผ้าใบสีดำเฝ้ารอแต้มสีสันด้วยดอกไม้ไฟ

เทศกาลฤดูร้อนควรเป็นโอกาสดีที่สุดหากต้องการสร้างความประทับใจ และนี่ก็คือจุดไคลแมกซ์ของอีเวนต์ ดังนั้นแล้ว

เหลือบสายตาข้างตัว กลั้นใจสู้ฃหันใบหน้าตามโดยซ่อนขอบหูเรื่อสีในปอยผม ดวงตาสีฟ้าใสฮึดสู้ตั้งใจจะไม่หนี

แต่ในวินาทีนั้น

เสียง...ไม่ออกมา
+

“นั่นสินะ แต่คงไม่นานมาก“

หัวเราะเบานั่งรอในความเงียบที่จำกัดอยู่เพียงระยะสองคน ราวตัดขาดกับความวุ่นวายที่คึกครื้นอยู่รอบตัว ยิ่งใกล้เวลาก็ยิ่งเห็นคนมาจับจองตำแหน่งรอดูพลุฤดูร้อน บ้างมากับเพื่อน บ้างมากับครอบครัว บ้างมาเป็นคู่ด้วยสถานะที่ต่างจากพวกเขาตรงนี้

ควร...จะพูดออกไปในคืนนี้เลยหรือเปล่านะ?

สายตาที่เงยมองรอมหรสพบนฟ้าแอบฉายความหวั่นไหวเหมือนเด็กที่กลัวไม่กล้าข้ามถนน