(Yumurta sektöründe kabul görmüş standart ve yaygın prosedürlerle yaşamlarının ilk gününde insan eliyle her yıl öldürülen milyarlarca Mercimek’e ithafen... Fotoğraf: Andrew Skowron).

Aynı yere, az önce uçtuğu balkon demirine gelip kondu. 3 kere cikledi, biraz sağ, biraz sol yaptı ve gitti. Teşekkür etti resmen. Bir daha da göremedik. Biz de sana teşekkür ederiz Mercimek… Bunu da veda öpücüğü say lütfen 😬

Beslemeyi de, tutmayı da, henüz yumuşacık olan narin gagasını açmayı da öğrendik. O da şırıngaya, elimizden yiyip içmeye, gagasını açmamıza alıştı. Telefondan gelen yavrusunu besleyen anne serçenin seslerinin katkısı büyüktür tabii...

Sessiz sakin, ne sıcak ne soğuk bir odada, doğal yuvasının koşullarını yapay da olsa sağlayabildiğimiz güvenli bir alan yaratmaya çalıştık. Gerginliği de, inadı da azalmaya başladı. Daha ilk gün bitmeden, "bunlar bana zarar vermeyecek" fikrini benimsemeye başlamıştı sanırım.

Mercimek’in dünyanın en inatçı serçe yavrusu olduğunu fark ettik. Kaygıdan, korkudan dicem ama bir tek o değil. Gözlerini gözlerime dikmiş "Ben istersem yerim, istersem içerim, ama sürekli sıçarım!” diyen bir Mercimek'miş bu bizimkisi 😅 Şırıngadan haberi yok ama daha 😂

Şimdi size kanat çırpamayacak halde balkonumuza düşen ve ayaklarının üzerinde dahi duramayan bu yavrunun mutlu sonla biten hikayesini anlatıcam. Anası babası ne diyordur bilmiyoruz ama biz ona "Mercimek" dedik 👇