(ข ขออนุญาตบวกด้วยนะคะ!🙇😭)

เตาะแตะ

ไกลออกไป มีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเหยาะ ๆ ลงมาริมทะเลด้วยเหมือนกัน

เธอเท้าเปล่า ผมสยาย สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเก่า ๆ

ก้มลงมองล่าง ย่ำ แปะ แปะ แปะ จนน้ำกระเซ็น จดจ่ออยู่กับปลายเท้าของตัวเอง ไม่สนใจใคร

พอยกแขนทำท่าทรงตัว ค่อยเงยหน้าขึ้นมาเจอคุณพอดี

"อ๊ะ"

ใครเนี่ย

"หวัดดีจ้าาา"

โบกมือสูง ๆ ให้ "ตรงนี้อากาศดีเนอะ!🌷"

"..."
เธอปิดตานั่งยิ้มเงียบอยู่สักพัก
ครั้นได้ยินคำตอบเสียงเรียบ ก็ขานรับกลับว่า "อ๋อ~"

"ม่า~ ก็ ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรหรอกน่า! เหมือนพวกตัวเอกในมังงะไง🌷!"

ถึงตรงนี้ก็ค่อย ๆ เปิดตา หันกลับมายิ้ม ทำตาโตใส่
"ขอให้หายไว ๆ นะ ชูคุง!"

"อ๊ะ เอางี้ ก่อนไป ฉันให้"
หยิบห่อผ้าที่ยังไม่ได้แกะใช้ขึ้นมา

"ถ้าเจ็บแผลล่ะก็ เอาไปชุบน้ำอุ่นประคบด้วยล่ะ"

อย่างกับว่ามีทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าเลย

"ช่ายยย" ยิ้มแป้นจนตาปิด

"ดีล่ะ-ะะ งั้น! ยูริโนะจังขอนั่งต่ออีกสักห้านาทีน้าค้าา-₍^ >ヮ<^₎~"

สรุปแบบนั้น ก่อนจะเขยิบตัวออกห่างจากอีกฝ่ายมานิดหนึ่ง

"นี่ ฉันรู้นะ"
"ชูคุงน่ะเป็นพวกอยู่กับคนอื่นนาน ๆ แล้วจะรู้สึกเหนื่อยใช่ไหมล่ะ"

กำสองมือ "ฉันเองก็เหมือนกัน!🌟✨" (จริงเรอะนั่น??)

"ถ้างั้น ฉันจะหันไปทางอื่นนะ!" ยกมือปิดตา หันหลบ "คือว่าชูคุง ฉันสงสัยอะ"

"ตานายบาดเจ็บงั้นเหรอ~?"

"คันซากิ...ชูคุง.."

ตีขาเตะเท้าไปด้วย ท่าทางราวกับจะดีดตัวลอยขึ้นมา

"ชูคุง นามสกุลเดียวกันกับฉันเลย!🌷"

"ฮี่ ๆ" ยกนิ้วโป้งให้

"เหมือนที่นักเรียนห้องเดียวกันจะมีนากามูระหลายคนไงล่ะ แต่เพิ่งเคยเจอคันซากิปีสองนี่แหละ สุดยอดไปเลย!"

"อืม แปลว่านายเคยมาทำจิตอาสาแล้ว..ฉันน่ะ ปีที่แล้วป่วย ก็เลยเพิ่งมาเอาป่านนี้น่ะสิ"

จู่ ๆ ก็พูดขึ้น

"อ๊ะ พูดมากไปซะละมั้ง"
"ถ้างั้นลุกออกให้ไหม!"

...

เป็นการล่าท้าผีที่โหวกเหวกจริง ๆ

นอกจากจะไม่กลัว ยังเดินตามหารอยเท้าไปมาอยู่แบบนั้นคนเดียว กว่าจะกลับก็คงใช้เวลาอีกเป็นชั่วโมงเลยล่ะ

...ชินกับความมืดแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง!ദ്ദി(｡•̀ ,<)🌟

"~"

คิดได้แบบนั้น เลยเดินฮัมเพลงสร้างบรรยากาศไปด้วยเลย

(แวะมาบวกสั้น ๆ ได้นะคะ🤏🥺)

"ใช้คืน ยังไงเหรอ?" เอียงคอ
"แหม นายเนี่ยใจดีจัง แค่น้ำเปล่านี๊ด~เดียว ไม่ถึงกับต้องใช้คืนฉันหรอก!"

โบกไม้โบกมือผ่านหน้า

ทั้งที่เหงื่อไหลอาบแล้วแต่ก็ยังยิ้มเต็มแก้มอยู่เสมอ

"นายอยู่ปีไหนเหรอ? แย่แล้ว ๆๆ มาทำจิตอาสาครั้งแรกหรือเปล่าเนี่ย"
ยกนิ้วชี้ตัวเอง "ยูริโนะจัง ห้อง 2-A!"

"ให้ช่วยเก็บขยะไหม?! เรียกครูพยาบาลให้ไหม!!🌟"

พูดเสียงดังไม่หยุด เอเนอจี้ชวนแสบตากว่าแสงอาทิตย์อีก

"???"

เห็นฝาขวดตกแหมะก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เอียงคอทำให้สงสัย ก้มลงไปเก็บวางบนตักให้ "อะนี่"

"ฉันขอนั่งพักด้วยแล้วกัน!"

พูดแล้วก็เขยิบไปนั่งข้าง ๆ วางรองเท้าแตะ วางกระเป๋า แล้วก็หยิบขวดน้ำส้มมากระดก

"ฮ่า~"

ยิ้มแป้น เงยหน้า หลับตาพริ้ม "น้ำเย็นกลางแดดร้อน ๆ นี่สวรรค์ชัด ๆ อะ ว่างั้นมั้ย?"

"หน้าร้อนนี่สุดยอดไปเลย!"

เย้ว ๆๆ ใส่แบบอารมณ์ดีสุด ๆ

"?"

ไม่ไหวจริง ๆ ด้วยสินะเนี่ย..

"อ้อ..น้ำเหรอ?" ได้ยินแบบนั้นก็หมุนกระเป๋าเป้ใบใหญ่มาค้นดู

"มีสิ ๆ นายเป็นลมแดดจริง ๆ ด้วยสินะ! ไหนดูซิ..."

ย่อตัวลงมาคุกเข่าในระดับเดียวกัน

"แต่นแต๊นนน!!"

หยิบขวดน้ำเปล่าเย็น ๆ มาแนบแก้มอีกคน "น้ำเปล่าไหม!"

ต่อมาก็หยิบกระติกน้ำ "หรือว่าน้ำส้ม"

กระติกน้ำ 2

"รามุเนะก็มีจ้า ฉันเทใส่ขวดมาเต็มเลย เอาไปสักขวดสิ(,,>ヮ<,,)!!"

(ขอแจมด้วยคนนะคะ 🥺🙌)

"อ๊ะ! ไหวไหมนั่น"

รู้ตัวอีกที เด็กสาวผมชมพูก็ถูกไอร้อนหอบมายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอสวมหมวกปีกกว้าง ผูกผ้าสีฟ้า ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นกับเท้าเปล่า ๆ ถือรองเท้าไว้ในมือข้างหนึ่ง

ก้มลงมามองคุณด้วยรอยยิ้ม

"หน้าซีดใหญ่เลย เป็นลมแดดรึเปล่านะ~"

เห็นคุณปิดตาอยู่ก็เลยคิดว่าอาจจะไม่สบายก็ได้?

"แบบว่า ให้ช่วยมั้ย?🌷"

กุ้งนิรนาม : ชายหนุ่มหน้าตาดีคุงเองก็เจอเหมือนกันเหรอ! (づ •. •)?

เอ ฉันก็เอามาเล่นเหมือนกัน ตอนแรกนึกว่าเป็นการโปรโมทอะไรสักอย่าง! แต่พอเล่นแล้วก็รู้สึกว่าหลังจากนั้นจะโชคดีสุด ๆ เลยล่ะ!! กระทั่งกาชาปองก็ยังได้อันที่ชอบติดกันรัว ๆ จนงงเลย??

เป็นระบบสุ่มโชคงั้นเหรอ???

กุ้งนิรนาม : !!! แบบว่า...สิ่งลี้ลับก็มีโรงเรียนในอีกมิตินึงที่ต้องเรียนเหมือนกันสินะ...!!?

กุ้งนิรนาม : ฉันเกลียดคณิตศาสตร์สุด ๆ เหมือนกัน (੭꒦ິ ^꒦ິ)੭!! ไม่เห็นจะเข้าใจเลย! เจ้าวิชาที่ต้องทำความเข้าใจตัวเลขยาก ๆ นี่มันมีอยู่เพื่ออะไรกันอะะะ!!

กุ้งนิรนาม : มัวแต่คิดเรื่องนี้จนไม่ได้อ่านหนังสือเลย..พวกสิ่งลี้ลับนี่ร้ายกาจจริง ๆ≧˙𐃷˙≦