เริ่มแล้ว วันนี้คุณเธอ เปิดปากด้วยประโยคยอดฮิตของคำว่า
’ที่รัก วันนี้ เรากินอะไรกันดี‘
ถ้าผมตอบว่า
’แล้วแต่ตัวเองเลย’
คุณแฟนก็จะงอนอีก แต่ถ้าตอบว่า
’สุกี้ ชาบู’
หากพึ่งสระผมมา ก็ไปกินไม่ได้อีก
’อาหารทะเล’
ก็ขี้เกียจแกะ แหงแซะ
‘ก๋วยเตี๋ยว‘
กินทุกวัน จนเบื่อแล้ว
.
.
เอางี้แล้วกัน ผมคิด
"กะเพราไข่ดาวไหม ตัวเอง“ ผมพูดเมนูสุดท้ายที่คิดได้
เริ่มแล้ว วันนี้คุณเธอ เปิดปากด้วยประโยคยอดฮิตของคำว่า
’ที่รัก วันนี้ เรากินอะไรกันดี‘
ถ้าผมตอบว่า
’แล้วแต่ตัวเองเลย’
คุณแฟนก็จะงอนอีก แต่ถ้าตอบว่า
’สุกี้ ชาบู’
หากพึ่งสระผมมา ก็ไปกินไม่ได้อีก
’อาหารทะเล’
ก็ขี้เกียจแกะ แหงแซะ
‘ก๋วยเตี๋ยว‘
กินทุกวัน จนเบื่อแล้ว
.
.
เอางี้แล้วกัน ผมคิด
"กะเพราไข่ดาวไหม ตัวเอง“ ผมพูดเมนูสุดท้ายที่คิดได้
"Then why don't you kiss me now and grant your wish"
"It's too late, I'm sorry"
"Don't feel that way, that's good you stay trustful with your recent partner"
"And I feel great. I fell in love to right people "
" you're a good person"
"Then why don't you kiss me now and grant your wish"
"It's too late, I'm sorry"
"Don't feel that way, that's good you stay trustful with your recent partner"
"And I feel great. I fell in love to right people "
" you're a good person"
เธอปลุกผมให้ตื่นจากฝัน ใบหน้ายิ้มนั้น มองผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา
" มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม"
ผมถามอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อภาพตรงหน้าที่ได้เห็นเป็นสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด
เสียงของผมกระซิบ ตาเบิกโพล่งด้วยความดีใจระคนกับความถวิลหา
โดยไม่ทันตั้งตัว น้ำตาของผมไหลออกมา เธอใช้นิ้วค่อย ๆ ปาดน้ำตาลง เป็นการปลอบโยนเงียบ ๆ
เธอปลุกผมให้ตื่นจากฝัน ใบหน้ายิ้มนั้น มองผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา
" มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม"
ผมถามอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อภาพตรงหน้าที่ได้เห็นเป็นสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด
เสียงของผมกระซิบ ตาเบิกโพล่งด้วยความดีใจระคนกับความถวิลหา
โดยไม่ทันตั้งตัว น้ำตาของผมไหลออกมา เธอใช้นิ้วค่อย ๆ ปาดน้ำตาลง เป็นการปลอบโยนเงียบ ๆ
[Klara Willowson]
บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเลย ยัยเพี้ยนนั่นมีอะไรที่น่าสนใจขนาดต้องให้สัมภาษณ์ขนาดนั้นนะ
คลาร่า วิลโลสัน
ลูกแกะนอกคอก ที่มีสายเลือดสกปรก
แค่คิดก็น่าสะอิดสะเอียนแล้ว ทั้งแววตา สีหน้า ไม่มีสิ่งไหนน่าดูเลยสักนิด
แถมยังตามคุณแคทธาริน่าต้อย ๆ เป็นลูกไล่ ราวกับลูกสุนัขคอยกระดิกหางทำตามคำสั่งเจ้านาย
[Klara Willowson]
บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเลย ยัยเพี้ยนนั่นมีอะไรที่น่าสนใจขนาดต้องให้สัมภาษณ์ขนาดนั้นนะ
คลาร่า วิลโลสัน
ลูกแกะนอกคอก ที่มีสายเลือดสกปรก
แค่คิดก็น่าสะอิดสะเอียนแล้ว ทั้งแววตา สีหน้า ไม่มีสิ่งไหนน่าดูเลยสักนิด
แถมยังตามคุณแคทธาริน่าต้อย ๆ เป็นลูกไล่ ราวกับลูกสุนัขคอยกระดิกหางทำตามคำสั่งเจ้านาย
ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางหมู่ดอกไม้ กลีบเกสรของมันเป็นสีแดงสด บานสะพรั่งทั่วทั้งห้องที่ฉันอยู่ ดูงดงามเหมือนกับดูพลุนับพัน กระจายแสงจ้า พลางให้แววตาของฉันมืดมัว
ชุดสีขาวของฉันถูกแต่งแต้มให้กลมกลืนไปกับวิวทิวทัศน์นั้น แม้จะซีดจางกลายเป็นสีสนิม กระนั้นฉันก็รู้สึกดี เพราะในที่สุดฉันก็หลอมรวมกับกลีบก้านความเยาว์ ดูเปล่งประกาย ไม่ได้อัปลักษณ์ แบบที่ทุกคนพูดเสียที
"ฮะ ฮ่า"
ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางหมู่ดอกไม้ กลีบเกสรของมันเป็นสีแดงสด บานสะพรั่งทั่วทั้งห้องที่ฉันอยู่ ดูงดงามเหมือนกับดูพลุนับพัน กระจายแสงจ้า พลางให้แววตาของฉันมืดมัว
ชุดสีขาวของฉันถูกแต่งแต้มให้กลมกลืนไปกับวิวทิวทัศน์นั้น แม้จะซีดจางกลายเป็นสีสนิม กระนั้นฉันก็รู้สึกดี เพราะในที่สุดฉันก็หลอมรวมกับกลีบก้านความเยาว์ ดูเปล่งประกาย ไม่ได้อัปลักษณ์ แบบที่ทุกคนพูดเสียที
"ฮะ ฮ่า"
(HAVE ENG IN ALT)
(HAVE ENG IN ALT)
ใครที่กำลังเปิดคอมมิชชั่นเปิดแผงเลยก็ได้ค่า เกาะกลุ่มกันไว้น้าพวกเรา🥹
สายผลิตแปะผลงานสวย ๆ ไว้เยอะ ๆ เลยนะคะ ส่วนวีทุ้บแปะคอนเท้นที่ทำบ่อย ๆ ได้เลย เราจะแวะไปดูแน่นอนค่ะ⭐️
ใครที่กำลังเปิดคอมมิชชั่นเปิดแผงเลยก็ได้ค่า เกาะกลุ่มกันไว้น้าพวกเรา🥹
สายผลิตแปะผลงานสวย ๆ ไว้เยอะ ๆ เลยนะคะ ส่วนวีทุ้บแปะคอนเท้นที่ทำบ่อย ๆ ได้เลย เราจะแวะไปดูแน่นอนค่ะ⭐️
“งั้นขอเธอได้ไหม” ฉันพูดขึ้น พร้อมจุมพิตไปกับอากาศ หวังให้มันลอยละล่องความรัก ไปถึงเธอ
“จะบ้าเหรอ” เธอหน้าแดง แล้วหันหน้าหลบ
“งั้นขอเธอได้ไหม” ฉันพูดขึ้น พร้อมจุมพิตไปกับอากาศ หวังให้มันลอยละล่องความรัก ไปถึงเธอ
“จะบ้าเหรอ” เธอหน้าแดง แล้วหันหน้าหลบ
"mon étoile"
น่าแปลกที่ถึงจะพูดความในใจถึงอีกฝ่าย บรรยากาศกลับเงียบสงัด ไม่มีถ้อยคำเอ่ยขาน ออกมาแม้แต่คำเดียว
ใช่แล้ว
ถึงจะพูดอะไรออกมา ก็คงจะส่งถึงเธอไม่ได้แล้ว
เธอตายไปแล้วนี่นา
"mon étoile"
น่าแปลกที่ถึงจะพูดความในใจถึงอีกฝ่าย บรรยากาศกลับเงียบสงัด ไม่มีถ้อยคำเอ่ยขาน ออกมาแม้แต่คำเดียว
ใช่แล้ว
ถึงจะพูดอะไรออกมา ก็คงจะส่งถึงเธอไม่ได้แล้ว
เธอตายไปแล้วนี่นา
ปุจฉาพินิจใจ เหตุไฉนบ่โรยรา
ดั่งโลกแบกสดับ ไร้สิ้นฝักคนึงหา
สิ้นแม้จิตปรีดา ตระหนักรู้ความแผ่นดิน
คนเขี้ยวเหลือจะคิด ลากถูบิดวาจาศิลป์
กระล่อนเป็นอาจิณ สำรอกคราบสันดานตน
คอยบ่มเมล็ดร้าย เฝ้าทำลายดวงกมล
พลิกกลับมิอับจน สำนึกรู้จรลี
ปุจฉาพินิจใจ เหตุไฉนบ่โรยรา
ดั่งโลกแบกสดับ ไร้สิ้นฝักคนึงหา
สิ้นแม้จิตปรีดา ตระหนักรู้ความแผ่นดิน
คนเขี้ยวเหลือจะคิด ลากถูบิดวาจาศิลป์
กระล่อนเป็นอาจิณ สำรอกคราบสันดานตน
คอยบ่มเมล็ดร้าย เฝ้าทำลายดวงกมล
พลิกกลับมิอับจน สำนึกรู้จรลี
ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง ชอบมาเย้าแหย่ กวนใจฉันเล่นอยู่เสมอ
"ชั้นสวยใช่มั้ยล่ะ อย่างเธอเกิดสิบชาติก็ไม่มีปัญญาสู้ชั้นได้หรอก"
"จ้าสวยจ้า แม่รูปดังองค์อินทร์ หยาดฟ้ามาสู่ดิน แดนดินวงไฮโซ หล่อนว่างนักเหรอ ไปอ่านหนังสือไป๊"
ไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมยัยนี้ต้องหน้าแดงด้วย
ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง ชอบมาเย้าแหย่ กวนใจฉันเล่นอยู่เสมอ
"ชั้นสวยใช่มั้ยล่ะ อย่างเธอเกิดสิบชาติก็ไม่มีปัญญาสู้ชั้นได้หรอก"
"จ้าสวยจ้า แม่รูปดังองค์อินทร์ หยาดฟ้ามาสู่ดิน แดนดินวงไฮโซ หล่อนว่างนักเหรอ ไปอ่านหนังสือไป๊"
ไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมยัยนี้ต้องหน้าแดงด้วย
"Therefore we're humans, we make mistakes and apologies again"
"What do you expect from this"
"Hmm, interesting
.
.
.
I have a question?"
"Do you truly forgive them?"
"Therefore we're humans, we make mistakes and apologies again"
"What do you expect from this"
"Hmm, interesting
.
.
.
I have a question?"
"Do you truly forgive them?"
"Of course, in the end everyone will be forgotten; you can't avoid the fact that the world moves forward, however humans stay the same"
"But I'll never forget you because you're the one important to me"
"Please don't cry"
-My dear
"Of course, in the end everyone will be forgotten; you can't avoid the fact that the world moves forward, however humans stay the same"
"But I'll never forget you because you're the one important to me"
"Please don't cry"
-My dear
"ไม่รู้สิ"
"เพราะปลายทางอันยาวนานนั้น คำตอบคือชีวิตที่ต้องค้นหาเอง"
"ไม่รู้สิ"
"เพราะปลายทางอันยาวนานนั้น คำตอบคือชีวิตที่ต้องค้นหาเอง"
"พอเป็นผู้ใหญ่นายจะต้องเจอกับเรื่องพวกนี้อีกเยอะ"
"จงเตรียมใจไว้ให้ดี ฮ่า ๆๆๆๆ"
"พี่เหงาเหรอ ไม่มีใครเล่นด้วยเลยฟุ้งซ่านแบบนี้" อะเฮือก เด็กนี่ด่าผมว่าเบียว
ว่าแล้วผมก็ร้องไห้ จนหลานตัวดี มาโอ๋ปลอบ
"พอเป็นผู้ใหญ่นายจะต้องเจอกับเรื่องพวกนี้อีกเยอะ"
"จงเตรียมใจไว้ให้ดี ฮ่า ๆๆๆๆ"
"พี่เหงาเหรอ ไม่มีใครเล่นด้วยเลยฟุ้งซ่านแบบนี้" อะเฮือก เด็กนี่ด่าผมว่าเบียว
ว่าแล้วผมก็ร้องไห้ จนหลานตัวดี มาโอ๋ปลอบ
"คุณจะเลือกอะไรระหว่างยาเม็ดสีแดง ที่จะนำคุณไปสู่ความจริง กับ ยาเม็ดสีน้ำเงิน....."
มุกแนวนี้อีกแล้ว ผมคิดอยู่แล้วล่ะ เจ้าเม็ดสีน้ำเงิน มันก็เหมือนสีแดง แต่แค่เปลี่ยนสีเท่านั้นเอง
เจ้ามุกกระจอกทำอะไรผมไม่ได้หรอก
ว่าแล้ว
ผมก็เดินผ่านคนแปลกหน้าอย่างไม่ใยดี
"คุณจะเลือกอะไรระหว่างยาเม็ดสีแดง ที่จะนำคุณไปสู่ความจริง กับ ยาเม็ดสีน้ำเงิน....."
มุกแนวนี้อีกแล้ว ผมคิดอยู่แล้วล่ะ เจ้าเม็ดสีน้ำเงิน มันก็เหมือนสีแดง แต่แค่เปลี่ยนสีเท่านั้นเอง
เจ้ามุกกระจอกทำอะไรผมไม่ได้หรอก
ว่าแล้ว
ผมก็เดินผ่านคนแปลกหน้าอย่างไม่ใยดี
ผมถูกอัญเชิญมาต่างโลก พร้อมกับภารกิจปราบจอมมาร ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี
วันเวลาผ่านไป
ผมได้เพื่อนร่วมทางใหม่ มีสกิลสุดโกง มีคนมารุมล้อมมากมาย ทุกคนเห็นผมเป็นฮีโร่
แต่
สิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด คือ
.
.
[อยากกินข้าวฝีมือที่บ้านจัง]
ผมถูกอัญเชิญมาต่างโลก พร้อมกับภารกิจปราบจอมมาร ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี
วันเวลาผ่านไป
ผมได้เพื่อนร่วมทางใหม่ มีสกิลสุดโกง มีคนมารุมล้อมมากมาย ทุกคนเห็นผมเป็นฮีโร่
แต่
สิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด คือ
.
.
[อยากกินข้าวฝีมือที่บ้านจัง]
ฉันติดเกาะอยู่กับหัวหน้างานจอมโฉดรูปหล่อ ที่เล่นสั่งงานมาไม่หยุด จนไมเกรนขึ้นสมอง
ฉันรู้ตัวดีว่ามีทางเลือกอยู่สองทางระหว่าง
A) ทำดีกับหัวหน้า ลืมอดีตที่ขัดแย้ง แล้วหาทางออกไปด้วยกัน
กับ
B) Punch หน้าหัวหน้าไป 1 ที โทษฐานทำตัวเฮงซวย
แน่นอนค่ะ ดิฉันเลือก B
ฉันติดเกาะอยู่กับหัวหน้างานจอมโฉดรูปหล่อ ที่เล่นสั่งงานมาไม่หยุด จนไมเกรนขึ้นสมอง
ฉันรู้ตัวดีว่ามีทางเลือกอยู่สองทางระหว่าง
A) ทำดีกับหัวหน้า ลืมอดีตที่ขัดแย้ง แล้วหาทางออกไปด้วยกัน
กับ
B) Punch หน้าหัวหน้าไป 1 ที โทษฐานทำตัวเฮงซวย
แน่นอนค่ะ ดิฉันเลือก B
"ที่นี่ที่ไหน" ฉันเอ่ยปากถาม พยาบาลชุดขาวตรงหน้า
"ที่นี่คือดาวโลก หมายเลข 1844 ค่ะ และคุณกำลังอยู่ในเครื่องเล่น VR เสมือนจริงค่ะ"
"ฮะ...เรื่อ" งบ้าไรเนี่ย
"ใช่ค่ะดิฉันเป็น NPC ในโลกนี้ค่ะ"
ฉันยังไม่ได้ถามหล่อน แต่ผู้สาวตรงหน้าดันมาตอบสิ่งที่ไม่ได้ถามเสียนี่
"ที่นี่ที่ไหน" ฉันเอ่ยปากถาม พยาบาลชุดขาวตรงหน้า
"ที่นี่คือดาวโลก หมายเลข 1844 ค่ะ และคุณกำลังอยู่ในเครื่องเล่น VR เสมือนจริงค่ะ"
"ฮะ...เรื่อ" งบ้าไรเนี่ย
"ใช่ค่ะดิฉันเป็น NPC ในโลกนี้ค่ะ"
ฉันยังไม่ได้ถามหล่อน แต่ผู้สาวตรงหน้าดันมาตอบสิ่งที่ไม่ได้ถามเสียนี่