(หยุดนะ)

เขาไม่ได้ออกกำลังมากมายขนาดนี้มาเนิ่นนานแล้ว
หรือไม่ก็ เพราะความตื่นเต้นดีใจอันอธิบายไม่ถูกนี้มากกว่า

"ปีหนึ่งนี่ ยังไม่นอนอีกหรือ"

ร้องทักเหมือนเรื่องก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น

พิกซิสค่อนข้างตกใจกับเสียงร้องทักอันไม่ค่อยคุ้นหู
เป็นเพราะคนที่เอ่ยทักเป็นเด็กใหม่กระมัง

จิตใจที่อยู่ในห้วงภวังค์อารมณ์นั้นหวนคืนกลับ
เขาค้ำปลายดาบลงบนพื้นก่อนจะหันไปมองยังบุคคลที่ได้เอ่ยทัก

... เด็กคนนี้นี่เอง

"..."
"ไม่หรอก"

มือกดปิดเสียงเตือน
ใช่ เขาไม่ได้รู้สึกว่าเหนื่อยขนาดนั้น แต่ร่างกายนั้นต่อต้านเพียงเพราะ
+

(ยาวจริง)

พิกซิสหลุดออกจากห้วงภวังค์
กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่มีเสียงเรียกดังขึ้น

"...."

คำถามตามมามากมายทำเอารู้สึกไม่อยากจะตอบ
แต่ปล่อยไปคงน่ารำคาณกว่าเก่า

"ไม่เจ็บหรอก"

เขาตอบออกไปสั้นๆ

"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"

แน่นอนต้องเพราะเสียงเตือนนี่แน่ๆ
อาของเขาห่วงเขามาเกินไป
มือกดปิดเสียงเตือนจากอุปกรณ์บนคอเสีย
พลางสงบสติอารมณ์ที่แล่นพุ่งพล่านนั้นไปด้วย

....
พิกซิสเบนสายตาอย่างนึกคิด
ก็จริง ที่คุณก้อนเมฆเป็นสิ่งที่เพิ่งจะได้รับมา

"ก็ดีนะ"

ไม่ได้แย่เสียทีเดียว
ว่าแล้วก็ลองบรรจงวาด คุณเมฆ ลงไปบนโคมลอย
เรื่องศิลปะอะไรนี่ก็ไม่ค่อยจะเก่งด้วยสิ...
แต่ก็ออกมาไม่แย่
...
เสร็จเรียบร้อย

(ตยา)

นั่นแหละปัญหา...

"ไม่รู้สิ.."
"เธอลองเลือกมาเลยก็ได้"

ไม่รู้จะกินอะไรจริงๆ
ก็เลยปัดภาระให้คนที่อยากจะเลี้ยงข้าวดู()

ก็การลอยไปลอยมาไม่ได้ใช้พลังงานมากนี่
กินเยอะเกินไปก็ได้ตัวอ้วนฉุพอดี
เขาไม่ได้อยากจะมีรูปลักษณ์แบบนั้น

"..."

เหมือนอย่างเคย แน่นอนว่าพิกซิสไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้วกับเรื่องนี้
ก็ดีที่อาหารนี่ไม่ได้เหลือทิ้ง
กับการที่อีกคนไม่ได้รังเกียจขี้ปากคนอื่นในจาน
ไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็เลื่อนจานไปให้เป็นอันว่าอนุญาต

พูดต่อกับบทสนทนาก่อนหน้าเหมืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ภายในห้องมีของเก่ามากมายวางไว้ระเกะระกะ
จะเริ่มหากุญแจจากที่ไหนก่อนดี...

👉 ตู้เล็กๆหน้าประตู
👉 ลิ้นชักข้างเตียง
👉 ตู้เสื้อผ้า
👉 ใต้เตียง

...

(กรี๊ด เตงล่าสแตมป์ด่วน5555 / เตงอย่าลืมปั๊มของหอตัวเองลงไปด้วยนะเค้าเว้นไว้ให้ละ)

มาแล้วแหะ

"คิดงั้นเหรอ"

อย่างกับว่าสำหรับเขามันไม่ใช่แบบนั้น

"คงเพราะเป็นผีอยู่แล้วทุกวันล่ะมั้ง"

ปากว่าไปอย่างติดตลก
มือเปิดประตูเข้าไปด้านใน แต่เอ๊ะ เหมือนจะไม่ใช่ห้องนอนอย่างที่ว่า

"...."

พิกซิสถอยออกมาก่อนจะลัดไปอีกห้องนึงข้างๆโดยไม่พูดอะไร
...

"ที่นี่แหละ"
+

(ส่งใบแต้มมาโลด เดะเค้าแต้มหั้ย ฮือๆ ขอโทษที่ช้าด้วยนะคะ TT)
"อืม...เป็นตัวเลือกที่ดีนะ"
ไม่ได้บอกใบ้อะไรเพิ่มเติม
"ถ้างั้นก็ ไปกันเถอะ"
ว่าแล้วผีเฝ้าห้องครัวก็ลอยเอื่อยๆออกไปยังทางเดิน
ลัดเลาะผ่านเฟอร์นินเจอร์เก่าๆ ไปจนถึงบันได...
พิกซิสไม่ต้องเหนื่อยเลยแม้แต่นิด เพียงแค่ลอยขึ้นไปที่ชั้นสอง
ไม่ทันได้รีรอแขกผู้มาเยือน...ตอนกำลังจะเปิดประตูก็เพิ่งจะรู้ตัว
...
หันกลับไปมอง()

(ลืมพวกนายสองคนเหมือนกัน เอาใบแต๊มมาแต๊มก่อนมะ)

...
กระป๋องเครื่องดื่มก็ยังจะเอาเหรอ

"ก็เอาไปสิ"

ถึงจะมีขายที่ด้านหน้าก็เถอะ

"ไปดูสิเคลการ์"

เขาสั่งสารถีให้เดินไปยังอีกจุดนึง...
มืดแท้
ถ้าเดินเข้าไปจะไปถึง-าร์เ-ียหรือเปล่า

"อืม... ทำไมเธอไม่ลองค้นดูล่ะ"

เขาสั่งอีกครั้ง...()

(บ้าเอ้ย เค้าลืมเรื่องนี้เลย เตงส่งใบแต้มยังง่ะ แต้มไว้ก่อนมะ/บีทบ้อก)

"ยังไม่เจอกุญแจหรอกหรือนี่"
"อืม...ไม่ใช่เรื่องยากหรือง่าย"

"จำไม่ได้ต่างหาก"

พิกซิสเข้าถึงในบทบาทของผีประจำคฤหาสน์ แต่ใบหน้านั้นกลับเรียบเฉย
ดูไม่อินบทเอาเสียเลย

"นั่นสิ... ถ้าเป็กุญแจ ฉันจำได้รางๆ"
"เหมือนว่า จะถูกเก็บไว้ที่

👉ห้องนอนบนชั้นสอง
หรือ
👉ห้องรับรองแขก
กันนะ"

...

พิกซิสรับมันเอาไว้ พลางหยิบต่างหูชิ้นนึงออกมาเทียบกับใบหูแฟรี่

" ถึงเวลาที่ฉันต้องเจาะหูแล้วหรือเปล่านะ "

กล่าวอย่างขำขัน
ก่อนจะเก็บเครื่องประดับลงในกล่องดังเดิม

ได้มาเช่นนี้แล้ว คงต้องหาวันที่ได้ใส่ให้นูรีฮานได้เห็นเสียแล้วสิ
จะเก็บเอาไว้นอนในตู้อย่างกับดาบประจำตัวก็กะไรอยู่

"ถ้ามีโอกาสล่ะก็ ฉันจะใส่มาอวดเธอคนแรกเลย"

พิกซิสรับฟังอย่างตั้งใจ
พร้อมทั้งพินิจเครื่องประดับตรงหน้าไปด้วย

ว่ากันตามตรงแล้วเขาไม่ค่อยถนัดอะไรพวกนี้เท่าไหร่
แต่มองแล้วก็สวยดี หากเคียงคู่ไปกับสิ่งที่นูรีฮานได้อธิบายถึงความหมายของสิ่งที่ได้เลือกสรรมาเป็นของขวัญให้ตน

"ขนาดนั้นเลยเชียว"

ฟังแล้วก็นึกขัน ในสายตาของนูรีฮาน เขางดงามขนาดนั้นเลยหรือ

"ขอบใจ"
+

ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่

ตัวยาได้ผลดีเกินคาด ... ไม่สิ มันดีมากๆ
หากแต่ ก็อาจเป็นอันตราย
สิ่งนี้ไม่ควรใช้ในชีวิตประจำวัน

...เขารู้ดี

พิกซิสวิ่งไปทั่วก่อนจะกวัดแกว่งดาบคู่กายไปมา ด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า
ทุกย่างก้าวสัมผัสกับพื้นหญ้าที่บัดนี้เริ่มเย็นเหยียบ

ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ได้เลย

"...."

เสียงเตือนจากอุปกรณ์บนคอดังขึ้น

ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด!

"ชีพจรเต้นเร็วกว่าปกติ อาจเป็นอันตราย"
...

งานวิจัยทางการแพทย์ส่งคำเชิญมายังพิกซิสให้เข้าร่วมอย่างเช่นเคย
ตามชื่อเสียงเรียงนามที่มักมีชื่อร่วมอยู่เสมอ ทำให้รู้สึกมั่นใจที่จะเลือกเขาเข้ามาในงานวิจัย

'ยาบรรความเจ็บปวด'

ยาที่ทำให้ประสาทการรับรู้ด้านความเจ็บปวดนั้นหยุดลง
ป้องกันการช็อคจากการรู้สึกเจ็บปวดเป็นระยะเวลานานได้...

พิกซิสกินมัน
+

การกลั้นขำตลอดเวลานี่มันเหนื่อยจริงๆ

แล้วในท้ายที่สุดก็ทำจนเสร็จ...

พร้อมกับซึมซึมที่หลับรอทั้งคู่

(.อิโมจิบีทบ้อก ฮือๆๆๆ)