( แงง ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ชอบปู่นะคะ 😭😭🙏💚 )

( ( ลืมบอกเลยเราผปค.คนเดียวกับ @twdcharyl.bsky.social นะคะ ขอบคุณที่แวะเวียนมาเล่นกับน้องเช่นกันค่ะ TT🙏💙✨ ) )

( /ดรอปวางดอกไม้ 🥺🥺🫳🫳💐💐)

" เอ้า ได้อย่างไรกัน "
กลับกันฝั่งไฮน์ยืนยิ้มชอบใจไม่ยอมหุบ คิดว่าบางทีคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนนั้นว่าทำไมอีกฝ่ายถึงอยากเจอคงไม่จำเป็นต้องรู้คำตอบแล้ว

" เอาเป็นว่าข้าจำคำไว้แล้ว มิลืมแน่ "

คนอายุมากกว่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนหยอกอีกฝ่ายเล่นพร้อมด้วยหน้าตาดูระรื่นในมือหยิบดังโงะไม้นึงในจานมาหมุนเล่นพูดจบก็หยุดแล้วถึงยอมกินสักที

( กรี๊ อย่าทำเค้าเลย เค้าบอบบาง 😭😭😭 )

( อะรายคะ เค้าแรนด้อมดรอประเบิดเอง 🤭✨ )

ได้ฟังจริงๆแม้แต่ตัวเขาเองก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปครู่นึง ถึงช้าไปหน่อยแต่ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าคือรอยยิ้มดีใจอย่างไม่ต้องสงสัย

" ดีใจยิ่งที่เจ้าอยากเจอ ขอบคุณหนา "

พออีกฝ่ายเริ่มตอบไฮน์ก็ยืนฟังอย่างตั้งใจ ครั้นจนเหมือนที่กำลังพูดจะขาดตอน ไม่จบประโยคเขาก็ยังคงตั้งใจรอฟังต่อ

" ก็เลย...? "
คนอายุมากกว่าพูดซ้ำด้วยเสียงพึมพัม เหมือนความรู้สึกคาดหวังมันถูกส่งผ่านนัยน์ตาสีอ่อนที่อีกฝ่ายสบมอง นี่กลับดูเป็นเขาเองก็กำลังลุ้นแทนรึเปล่านะ

+

" ก็... ที่เจ้าบอกว่าไม่ปฏิเสธ "
" มิเท่ากับอยากเจอหรอกฤา ? "

ไม่ใช่คำถามอะไรหรอก เขาถามต่อจากที่อีกฝ่ายพูดก่อนหน้านั้นนี่แล

คนอายุมากกว่าทำตาปริบย้ำราวกับอยากฟังคำยืนยันก่อนแต่ที่บอกว่าไม่รู้อีกฝ่ายจะให้เดามั้ยมันก็ไม่ใช่คำถามนี้หรอก เขาปล่อยให้มันเป็นคำถามต่อไปแทนเพราะรู้สึกว่าค่อยๆถามคงจะดีกว่า หากรอดูว่าอีกฝ่ายสะดวกใจตอบเขาต่อรึเปล่า

เห็นอีกฝ่ายไม่ตอบกลับก็ทำไฮน์เอียงคอมองนิดๆไม่คิดว่าคำตอบขำๆของตนเมื่อครู่ทำเอาอีกฝ่ายกระอักกระอ่วนไปเสียอย่างงั้น ที่ตอบไปเพราะเดาตื้นๆในช่วงเวลาสั้นๆเลยลืมคิดไปว่าคนเราถ้าอยากเจอกันจริงมันก็ต้องมีเหตุผลด้วยนี่นะ

ในขณะที่เขาเองก็คิดหนักว่าเอายังไงต่อเสียงพึมพัมของอีกฝ่ายก็ทำลายความเงียบลง

" หือ? "
เหมือนคำถามจะเพิ่มขึ้นอีกข้อเลย

" หากข้าถามต่อ..เจ้าจะให้ข้าเดาอีกหรือไม่ "

" นั่นสิหนา.. "

คำตอบแรกที่ลองตอบไม่ถูกตามคาด ไฮน์ใช้มือที่ว่างยกมาทำท่าครุ่นคิด ถึงแม้เขาจะรู้ว่านี่ไม่ใช่คำถามจริงจังอะไรแต่ก็ลองพยายามคิดๆดู สุดท้ายคำถามให้เดาเล่นๆข้อนี้คำตอบก็คงไม่ลึกล้ำเขาเลยตัดคำตอบในหัวทิ้งหมดอย่างจนปัญญา

" นี่ยากยิ่งนัก "
" เพราะอยากเจอข้าก็คงจะมิใช่หรอกกระมัง "
เอ่ยจบก็หัวเราะ เขารู้อยู่แล้วว่านี่ก็น่าไม่ถูกเหมือนกัน

เขามองตามอีกฝ่ายที่เดินวนไปรอบๆ ดูจากท่าทีก็พอดูออกอยู่ว่าต้องการให้เขาทำอะไรต่อซึ่งก็เป็นไปตามที่เขารู้ทันจริงๆเลยมีครู่นึงที่ไฮน์เหลือบมองลงไปคิดเดาคำตอบก่อนกลับมาจดจ่อที่เจ้าของคำถาม

แต่หากให้เดาคำตอบออกมามากมายก็ไม่ได้ช่วยให้รู้เลยเริ่มค่อยๆลองตอบดูเผื่อถูก ไหนๆก็อยากรู้คำตอบขึ้นมาแล้วนี่นะ

" ย่อมมิใช่ว่าข้าเป็นแฟรี่มอบโชคเป็นแน่ "
" จริงรึไม่ "

" หือ ? "
" เหตุใดการพบข้าถึงเป็นโชคดีกันเล่านี่ "
คนอายุมากกว่าเอ่ยถามคืนด้วยความสงสัยพลางเลิ่กคิ้ว ถึงเขาเป็นแฟรี่ก็จริงแต่ก็ไม่ได้มีพลังมอบพรหรือมอบโชคอะไรเลยไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อเท่าไหร่นัก ให้ว่าตามตรงก็ไม่เคยมีใครเคยพูดอะไรทำนองนี้กับเขาเท่าไหร่

แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรนอกจากสงสัยนั่นเลยแสดงออกเป็นรอยยิ้มแทน

ถึงแอบงุนงงว่าทำไมอีกฝ่ายถึงทำสีหน้าแบบนั้นแต่แลคล้ายกำลังจะพูดเขาก็รอให้อีกฝ่ายเคี้ยวจนเสร็จ

" กระไรกัน มิอ้วนหรอก "
เขารับจานมาพลางหัวเราะเอ็นดูเบาๆ ให้ปฏิเสธน้ำใจอีกก็คงไม่ดี ที่จริงขนมที่เขาเรียกว่าดังโงะสำหรับไฮน์แล้วก็อร่อยดีเหมือนกัน

" สวัสดีปีใหม่เช่นกัน "
" ขอให้เจ้าพบพานแต่ความสุข "

ไฮน์ก้มมองแล้วคลี่ยิ้มออกมาทันที เขาจำผู้ที่กระตุกแขนเสื้ออยู่ข้างๆเขาในตอนนี้ได้ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆตัวเขาเข้าใจที่อีกฝ่ายพูดเสนอแม้จะเป็นเสียงอู้อี้ก็ตาม

" มิเป็นไรๆ "
" เดี๋ยวเจ้าจักกินไม่อิ่มกันพอดี "

" อืม....ให้ข้าช่วยถือแทนดีรึไม่ "
เปลี่ยนเป็นเขาเสนอแทนเพื่อให้อีกฝ่ายกินขนมได้เต็มที่พลางยื่นมือออกไปคล้ายจะรับจานจากมือผู้ที่เด็กกว่า