ชิอนหัวเราะในลำคอพลางขานรับ

" อือ "

เขาโบกมือลาตอบพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ตามสไตล์ตน มองแผ่นหลังเพื่อนเดินกลับไปทางตึกแล้วออกเดินเล่นหาวิวดีๆ เพื่อถ่ายรูปต่อ

( เย่ะ! ขอปิดจบไว้ตรงนี้เลยนะคะ🥺🫶💖 )

"อื้อ—อย่าเผลอเดินเพลินจนลืมเวลานะ"

ริทสึพยักหน้าตอบกลับอีกฝ่าย พอได้ยินประโยคหยอกเด็กก็พลันขมวดคิ้ว อยากจะทุบเพื่อนตัวดีคนนี้สักที

"เดี๋ยวเถอะ นายนี่มัน—เจอกันเลิกเรียน!"

สุดท้ายก็หลุดยิ้มอ่อนอกอ่อนใจ เด็กหนุ่มโบกมือลา

"ตั้งใจเรียนล่ะ"

"โอ้ โอเค—"

เขาชอบเมล่อนงั้นเหรอ?? เด็กหนุ่มคิด คราวหน้าจะจำไว้แล้วกัน

ริทสึส่งกล้องคืนเจ้าของ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องเรียนคาบบ่ายอีกนี่นา

"โฮมรูมรอคาบบ่ายน่ะ! นายล่ะ เอาไงต่อ"

เขาสะดุ้งก่อนจะรีบเอามือลง 'ตาบอดเลยหรือ?!'

ริทสึเอื้อมมือไปหยิบบัตรนักเรียนในมืออีกคนมาดู สองตาเบิกกว้าง นี่มัน

"เอ๊ บัตรฉันนี่—" ยิ้มกว้างดีใจก่อนจะเก็บบัตรของตนไว้อย่างดี ถามอีกฝ่ายต่อ

"ขอบคุณนะ ง งั้น ชิอนอยากทานรสไหนเลือกเลย!"

เด็กหนุ่มยื่นมือรับฝากกล้องสุดที่รักของเพื่อน "อ–ได้สิ" เขาประคองมันไว้อย่างดีก่อนจะเงยหน้ามองการกระทำของเพื่อนสนิท

หลังจากบัตรนักเรียนตกลงมา ริทสึก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ ๆ ได้ยินชิอนหันมาถาม เด็กหนุ่มจึงยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าตอบรับเสียงใส มือข้างที่ว่างยกขึ้นขยี้ตาเล็กน้อย

"นั่นสินะ อย่างนายต้องเป็นพิชเชอร์ที่เจ๋งที่สุดแน่เลย!!"

เขาเอ่ย "ว่าแต่นี่ จะทำยังไงกับมันดีล่ะ"

;;

เขาส่ายหัวจนผมสะบัดตามแรงเหมือนกลัวอีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าไม่เจ็บ สีหน้าเป็นห่วงฉายฉัด ริทสึกลัวว่าเพื่อนตรงหน้าจะเป็นอันตรายมากกว่าซะอีก

“ฉันไม่เจ็บ นายนั่นแหละขึ้นไปทำอะไร ถ้า–ถ้าเกิดว่าบาดเจ็บขึ้นมาจะแย่เอานะ”

ใจหายใจคว่ำหมดเลย;;

"น หนึ่ง"

ถึงปากจะตอบออกไปเสียงเบา แต่สีหน้าของริทสึไม่ดีเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ขอบตาเริ่มแดง นี่เป็นเพราะเขาทำให้เพื่อนตกใจจนพลาดตกลงมาหรือเปล่านะ—

หลังจากที่ตั้งตัวได้แล้วก็เป็นฝ่ายยื่นมือไปสำรวจอีกฝ่ายบ้างด้วยความร้อนใจ เขามองชิอนขึ้นลง ไม่กล้ามองพลาดจุดไหนไปเลย

"เจ็บไหม—ไม่สิ แผล มีแผลหรือเปล่า นายไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันขอโทษนะ"

ตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นเพื่อนสนิทตกลงมา สีหน้าของเด็กหนุ่มซีดเผือด ไม่ต้องเสียเวลาคิด สองขาก็กระโดดเข้าไปพร้อมกับอ้าแขนออกทันที

"ระวังนะ!—"

(ริทสึ หัวใจ ยูคุง!! จะทานให้อร่อยเล้ยย)

(อาเกมิซังก้น่าร้ากกกก เป็นสองก้อนนู้มๆๆ ฮี่ๆ🥺💖💞💌)

(มา+ด้วยคนคั้บ!🥺)

สองขาทอดน่องไปตามทางเรื่อยๆไม่รีบร้อน ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ตรงต้นไม้ข้างหน้า เหมือนมีคนกำลัง ป..ปีนต้นไม้?

เขาหันซ้ายหันขวา ก่อนจะทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้ขึ้น—สีผมที่คุ้นเคย แผ่นหลังที่คุ้นเคย

ริทสึไม่หยุดคิด รีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนนักเรียนคนนั้นทันที เขาเงยหน้าขึ้นร้องเรียกเสียงดัง

"ชิอน!?—"

(เจ้ยยยยยย🫵🏻🦁)