นัยน์ตาเลิกโพรง ความรู้สึกดีใจราวกับระเบิดอยู่กลางอก คาริมุได้แต่หน้าแดงด้วยความรู้สึกที่เก็บไว้ โรแมนติกไว้ อย่าเต้นนะเว้ย!

เขายิ้มตอบเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเช่นกัน

“ ขอบคุณนะ ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ”
“ ฉันสัญญา ”

มือที่กระชับไว้ของเธอถูกยกขึ้นมาจูบ รักพูดสักร้อยรอบคงไม่พอ แต่แค่นี้คงพอสำหรับฉันแล้ว

“ จริงดิ! เป็นแฟนกันแล้วหรอเนี่ย!! ”
“ เย็นนี้ว่างไหม!! ไปกินแซ่บกัน ”

“คาริมุ”

“นึกว่าจะไม่บอกกันต่อหน้าแล้วซะอีก“

ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา

เธอดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินสิ่งนั้นจากปากเขาตรงๆ

.
เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น รอยยิ้มนั่นก็หุบหายลงไป

“แต่…แต่เรา…เรายังจำได้ที่นายบอก…ว่านายจะกลับไปอยู่กับคุณพ่อ”

คิ้วบนใบหน้าสวยขมวดลงเล็กน้อย

“ถ้าเป็นแบบนี้…เราจะทำยังไงดีล่ะ”

“อย่าไปได้มั้ย”

“อย่าไปนะ”

เขาผละออกเล็กน้อย มืออุ่นๆของเขาประคองโครงหน้างามของอีกฝั่งเพื่อสบตาอีกสักครั้ง

“ แต่ฉันอยากเป็นของนางิจูคนเดียว ”
“ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เธอเป็นคนดูแลฉันมาตลอด ต่อจากนี้ฉันขออยู่ดูแลเธอคนเดียวบ้างได้ไหม ”

เขาตอบเสียงมั่นใจพรางด้วยสีหน้าอ้อนวอน

“ ฉันมั่นใจว่าต่อจากนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น ”

“ นางิสะ เป็นแฟนกันนะ.. ”

“ ไม่ไปแล้วครับ ”
“ ฉันจะอยู่ที่นี่กับนางิจู ฉันสัญญา ”

คาริมุก้มตัวลงประทับหน้าผาก เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอยังคงมีเขาอยู่จากนี้และตลอดไป

ไม่นานมานี้เขาได้กลับไปคุยกับฝั่งแม่เรื่องกลับทำงานให้ครอบครัว แลกกับการต่อรอง ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี คงเพราะพ่อคงเข้าใจความรู้สึกนี้มากกว่าใคร

“ เรื่องคุณพ่อเสร็จไปแล้วล่ะ ”
“ นางิจูไม่ต้องทำอะไรเลย เป็นเธอเหมือนในทุกๆวันที่ผ่านมา ”

+

(อันตรายถึงตยา ตายทั้งผปค.ทั้งคาริมิ)

“ ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะบังเอิญ ”

“ แต่เพราะฉันอยากอยู่กับเธอ ”

“ ฉันไม่เคยรู้สึกที่ไหนเหมือนบ้านเท่ากับตอนอยู่กับเธอเลย ”

“ ฉันรักเธอ… นางิสะ ”
“ ฉันไม่มีวันทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ”

ราวกับความรู้สึกมันเอ่อล้นออกมา เขารู้ตัวดีว่าทำอะไรอยู่ แต่เพราะรู้ตัวถึงได้พูดออกไป แต่เธอจะรู้สึกเหมือนที่เขารู้สึกรึเปล่านะ

คาริมุทิ้งตัวหนักนั่งลงข้างๆนางิสะ นั้นคงเพราะโล่งใจมากกว่าที่จะเหนื่อย

มือใหญ่สัมผัสกรอบหน้าคมคายของเธอขึ้นมาสบตา สีหน้าของเขาดูจริงจังแต่ก็อ่อนโยน เขาคงไม่โกหกกับความรู้สึกที่มีให้เธอแม้แต่น้อย

“ ตอนนี้สำหรับฉันเป็นเรื่องของเราซะแล้ว ”

เขาตอบเสียงทุ้มละมุน

มือที่รองกรอบหน้าเปลี่ยนมายกมือเรียวขึ้นมาสัมผัสที่หน้าอุ่นๆของเขา

“ ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่แล้ว ”

+

พวกเขาเดินจับมือผ่านผู้คนมากมายจนเสียงพูดคุย และเสียงก้าวเดินเริ่มซาลง

กลิ่นอากาศบริสุทธิ์ของสวนในโรงเรียนสูบเข้าเต็มปอด ลมเย็นๆโชยผ่านพัดปอยผม ที่นี่แหละ แตะหญ้า

ทั้งคู่ยังคงเดินผ่านรมไม้เพื่อหาที่นั่งดีๆ แต่เพื่อกลบความเงียบ คาริมุเลยเริ่มบทสนทนา

“ ไหนนางิจัง วันนี้สนุกไหม ”
“ เธอคงไม่ได้ห่วงเรื่องดอกไม้นั้นใช่ไหม ”

เธอคงไม่พูดมันออกมาตรงๆ ต่อจากนี้คงต้องจริงจังสักหน่อย

“ พูดเล่นน่า ไม่มีใครมาขอวันที่ยุ่งแบบนี้หรอกนะ ”
“ ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่นี่แล้ว อยู่กับเธอ ”

ถึงเขาจะยิ้มดูมีชีวิตชีวา แต่ในใจลึกๆเขาคงรู้ดีว่าเธอรู้สึกยังไง

มืออุ่นๆกุมมือกระชับมือเล็กๆไว้กระชับ เขาคงห่วงเธอมากๆพอกับที่ห่วงเรื่องคำทำนาย

“ เหนื่อยแล้วสินะ ”
“ งั้นป่ะ ไปกัน ”

เขาลุกขึ้น มือยังคงกุมอุ่นๆกับเพื่อนสนิทไว้กลางอากาศรอให้เธอลุกเพื่อเดินทางด้วยกันต่อ

+

การจากลาชั่วนิรันด์

ฉัน ไม่ชอบเลย ทำไมบูทถึงมีของแบบนี้ให้คนพับนะ

เขาเอ้ะใจ ก่อนหันไปถามสตาฟที่ช่วยแนะนำ สตาฟคนนั้นหายไปแล้ว น่าเป็นห่วง แต่น่าเป็นห่วงมากกว่าคงเป็นนางิสะ

มือใหญ่ๆรีบพับกระดาษวางลงบนโต๊ะเงียบๆ ก่อนยิ้มร่า

“ ได้ดอกบัวคู่น่ะ! เท่ใช่ไหมล่ะ ”
“ แต่คำทำนายของเธอเนี่ย วันนี้คงมีสาวน้อยมาสารภาพรักแน่เลย ”

“ ครับ.. ”

คาริมุตอบกลับนางิสะทั้งที่ตัวชุบอยู่บนโต๊ะ ไม่นาน แผ่นกระดาษสีแดงเข้มวางไว้ตรงหน้า พรางมือเย็นๆสะกิดที่แผ่นหลัง

คงถึงเวลาเริ่มพับแล้ว

ในระหว่างพับ หูตาไวของเขาก็แอบดูคนข้างๆ ซื่อสัตย์และความรู้สึกที่จริงใจงั้นหรอ เธอมีอะไรที่เก็บไว้อยู่รึเปล่านะ

เมื่อพับเสร็จ ดอกฮิกังบานะสีแดงเข้มสวยถูกหมุนดูรอบๆด้วยความภูมิใจ

“ ไหนนน! ดูคำทำนายหน่อย ”

+

เขาได้แต่สั้นยิกๆเป็นจังหวะพรางทำหน้าเหมือนเด็กรู้สึกผิด

“ ก็ฉันตื่นเต้นนี่นา ”

เขาเงียบไปพรางฟังเธอหยอกล้อ จนกระทั้งเธอดันใช้สรรพนามนั้นออกมา

บัดซบ จนได้ ทั้งที่พยายามเลี่ยงแล้วแท้ๆ ทำไมเธอถึงเล่นกับใจฉันตลอดเลยนะ

“ เรียกตามใจเถอะน่า.. ”
“ รบกวนด้วยครับ ”

เขาอุทานเบาๆด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เมื่อถึงโต๊ะร่างใหญ่ก็ฟุบลงบนโต๊ะราวกับหมดแรง

“ ไม่ไหวหรอก แบบนี้เนี่ย ”

“ น นางิจูน่ารักมากครับ ไม่แปลกเลย ”

เขาตอบด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม แต่ด้านในพยายามกลบความคิดสกปรกออกไปอยู่

เธอจะทำอะไรอีกรึเปล่า ฉันตื่นเต้นทำไม แต่อยู่แบบนี้ทั้งวันฉันจะไม่ตายเอารึไง แต่ซื้อชุดนี้ต่อได้ไหมนะ..

“ ถ้าใส่ชุดปิดหมดแบบนี้ทั้งวันคงร้อนแน่ ร เรารีบเอาชุดมาคืนก่อนเวลาดีไหมครับ? ”

เป็นคำถามปนเบี่ยงเบน คงรู้สึกกลัวจะอดใจไม่ไหวแน่ๆ

คาริมุตามอีกฝ่ายมาติดๆ ทั้งที่มีแต่ถุงขนมเต็มไปหมด

ในขณะที่เขาอยู่ในคิว ลำโพงก็ดังขึ้น เสียงปรบมือเฮรอบห้องทำฉันตะลึง แต่ก็คงไม่ตะลึงเท่านางิสะ

ความรู้สึกยินดีไหลเวียนสูบฉีดได้ไม่นาน ประโยคที่ว่า ‘ เมดจำเป็น ‘ ก็ทำเขาราวกับรู้ชะตา ยัยนี่ไม่ปล่อยโอกาสไปแน่

เมื่อเธอเดินออกมาพร้อมกับชุดเมดมิดชิด เขาก็ปรบมือพร้อมๆกับคนในห้องด้วยความยินดี แต่สีหน้าตึงราวกับมาทำธุระสำคัญ

+

“ ฉันเองก็อยากใส่ใจคนข้างๆมากกว่านี้เหมือนกัน ”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงใจ รอยยิ้มละมุนตอบกลับให้คนพิเศษ ก่อนจะรู้สึกตัว

“ เค้กสวยนี่นา อย่างกับทำที่ร้านเลย ”
“ แบบนี้จะกินลงไหมล่ะเนี่ย ”

คาริมุบีบวิปครีมสูงพรางฟังอีกฝ่าย ก่อนแปะน้ำตาลก้อนลายน้องหมาน้องแมวไว้บนยอดตบท้าย มันดูไม่ได้สวยอะไร แต่เขาดูภูมิใจกับมันสุดๆ

พอได้ยินช่วงท้ายของนางิสะ ราวกับเวลาถูกหยุดไว้

ตึกตัก

เสียงหัวใจดังขึ้น คงเพราะเขารู้สึกอะไรสักอย่าง เธอจริงจังหรือหวังให้เขินกันแน่

ผิวกายอมชมพูของเขาไม่ได้โกหก แต่สีหน้าของเขาครานี้ต่างออกไป

+

“ คงเพราะเวลาอยู่กับเธอแล้วเหมือนทานขนมหวานย้อมใจตลอดเวลาล่ะมั้ง ”

“ แต่เลิกคิดไปแล้วเพราะตอนนั้นฉันยังเด็กและคิดว่าเงินเสกจากต้นไม้ ”

“ ฮ่า ทุกคนที่ปรึกษากับเธอจะรู้สึก เหมือนที่ฉันรู้สึกรึเปล่านะ ”

คาริมุพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มที่อ่อนโยน ผิดกับภาพลักษณ์และลุคชายฉกรรจ์

“ แล้วเธอล่ะ ตอนเด็กๆอยากทำอะไรบ้าง ”

เสื้อขาวๆถูกเช็ด แต่เขากลับไม่ได้โกรธอะไร ดูได้จากสีหน้าสนุกของเขาตอนนี้

การอยู่กับนางิสะมาตั้งแต่เด็กคงทำให้ซึมซับบางอย่างมาบ้างแหละ

“ อย่างน้อยก็เปียกแค่นิ้วนะ ไม่ได้ลงไปอาบทั้งตัวสักหน่อย ”

เขาพูดพรางเดินตามเข้าไปนั่งข้างๆ

พูดตามตรงเขาไม่มีหัวเรื่องนี้เลย แต่ก็ดูพยายามพอสมควรจากที่รู้สึกได้

“ มาอยู่แบบนี้แล้ว ฉันเคยอยากทำร้านเบเกอรี่กับเธอเหมือนกัน ”

+

คาริมุมองหัวคุกกี้สนใจก่อนโน้มตัวลงมากัดงับแรกลงบนแป้ง

มือใหญ่จับข้อแขนอีกฝ่ายกระชับ ขณะค่อยๆเขยิบงับที่นิ้วของนางิสะอย่างอ่อนโยน

* จุ๊บ *

เสียงดูดดังขึ้น เมื่อหัวและนิ้วเรียวถูกกลืนหายจนหมด คาริมุถึงผละหน้าคมคายออก

“ ดวงเธอเนี่ยหวานสุดๆ ไม่รู้ว่าส่วนที่เหลือจะหวานแบบนี้รึเปล่า ”

เขาคงหมายถึงส่วนตัวของคุกกี้แน่ๆ

“ อุ.. นิ้วเธอเปียกหมดเลย ขอโทษ.. ”

มือใหญ่หยิบขนมปังและเงินทอนพรางฟังข้อเสนอ

“ ฟังดูดีเหมือนกัน กินนี่เสร็จมีของหวานตบท้ายคงครบสูตร ”

คาริมยิ้มมุมปากไม่รู้ตัว คงเพราะวันนี้ได้ทานอิ่มท้องหรือไม่ก็ได้ใช้เวลากับคนสนิท

“ ป่ะ ไปกัน ”
_
เมื่อถึงจุดหมายและชำระค่าเข้าสำหรับสองคนเรียบร้อย เขาก็ไม่ลืมที่จะสุ่มของที่ระลึกก่อนเข้าไป

“ นี่มันฉันกับเธอชัดๆ ”

เขาพูดลอยๆ ก่อนหันไปดูของอีกคนด้วยความอยากรู้

“ ไหน ได้อะไรมา”

คาริมุคีฟคูลเพื่อปัดความหวั่นไหว เพราะนี่มันกลางงานนิทรรศการนี่หวา

“ อะไรของเธอ น่ารักมันกินได้ที่ไหนเล่า ”

มือรีบหยิบขนมปังชิ้นใหญ่อีกสองชิ้นพออิ่มก่อนจะจ่ายเงินไป

“ นี่สิเบิ้มๆ! อิ่มท้องแน่นอน ”
“ ไง มีที่ไหนอยากไปอีกรึเปล่าล่ะ เห็นว่ามีงานเลี้ยงหน้ากาก กับ บูทข้าวปั่นด้วยนะ ”

ที่เสนอมาเหมือนจะเลี่ยงอันที่มันน่ากลัวออกไปหมดเลย