ตลอดทางไม่ได้คิดอะไรสักอย่าง ราวความเงียบงันหลังสุรเสียงโหวกเหวกเป็นสิ่งที่ตนหลงใหล

ทว่าหลังจากก้าวพ้นธรณีประตูห้องพัก เสียงความคิดคงดังชัดกว่าที่เคย

(มาปิดจบอย่างเป็นทางการ! ขอบคุณสำหรับรูทค่ะ!!?!?)

หลังจากส่งซาคิเอะถึงที่หมาย โอรินแค่ยืนมองแผ่นหลังของเธอค่อยๆ ก้าวห่างออกไป เสี้ยวแวบหนึ่งของความคิดทำให้เขารู้สึกว่าอยากจะฉวยแตะลงบนเส้นผมที่ปล่อยสยายนั้น ทว่าก็ไม่ได้ทำ

มุ่งหน้ากลับไปทางหอพักของตนเองบ้าง เพียงแต่คราวนี้มีเสื้อคลุมของใครอื่นบนไหล่
+

หากเธอยังอยากทวงของคืน เขาก็จะให้
หากเธอจะแค่เดินจากไปเฉยๆ เขาก็ไม่คิดรั้ง

หรือหากเธอเกิดคิดจะใจดีเอ่ยคำลากันสักหน่อย
เขาก็ ….

…

ตลอดทางตั้งใจเอาไว้ว่าจะทำเหมือนคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดี๋ยววันพรุ่งนี้โฮเนะซาโตะ โอรินก็จะเป็นเหมือนเดิม

ทุกอย่างที่เธอเห็น
แค่คืนนี้เท่านั้นแหละ

ไม่แย่งคืนไปแฮะ
แต่แบบนี้ก็ดี

เขาเหลือบสายตาไปหาปลายทาง อยากจะแค่นขำให้คำสั่งแสนอวดดีแต่ก็ไม่ได้ทำ รักษาจังหวะการเดินช้าๆ โดยไม่ได้พูดอะไรอีกจวบจนถึงหน้าหอพักหญิง

แม้ถึงที่หมายก็หาได้ขยับตัวถดถอย เพียงหยุดนิ่งยืนคอยปล่อยให้เธอทำเองทุกอย่าง +