(คุณหลังจอใจดีที่สุด 🥰 อาโกะจังได้รับกำลังใจ ขอบคุณนะคะะ ♥️)

(ยูสึกะจังไม่อยากรู้หรอกค่ะ 🥰)

(ความลับค่ะเซนไป/วิ้งตา 🥰💕)

ร่มที่ถูกกางไว้ถูกปิดหุบกลับไป เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าขาวซีดนั่นต้องแสงไฟให้เห็นอย่างชัดเจน

ไร้สีเลือดคอยหล่อเลี้ยงใดๆ
ราวกับคนป่วยไม่มีผิด

"นั่นสินะคะ..เห็นตั้งแต่ตอนไหนกัน?"

คำตอบนั่นแทบดูไม่ได้บอกอะไร
แต่ท่าทางที่ครุ่นคิดของเธอก็ดูจริงเกินไป มากกว่าที่จะพูดเพื่อใช้หลบเลี่ยงหนี

"ส่วนใหญ่ รู้ตัวอีกที..ก็ 'ตกไปแล้ว'ล่ะค่ะ"

สุดท้ายก็ตอบแบบนั้นกลับมา

เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าขาวนั่นเปิดเผยชัดๆออกมาให้ได้ยลโฉม ไม่ได้หลบซ่อนอยู่ภายใต้ร่มเงาไหน

"แต่ถึงจะไม่จำเป็นแล้ว ถ้าคุณไม่ว่าอะไร...ฉันก็อยากเดินไปด้วยอยู่ดี"

เธอพลิกฝ่ามือ ผายให้คุณเริ่มเป็นฝ่ายเลือกว่าจะไปทางไหน

"...แค่สักพัก...แต่มีเพื่อนเดินด้วยกันบ้าง.....ก็คงดี"

คำเชื้อเชิญที่ส่งมา

นอกจากตอบรับแล้วยังดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความสนใจ

เธอรับผืนผ้าที่ถูกมอบให้มาถือไว้ นัยน์ตาหุบเหวนั่นหยีให้เล็กน้อย ราวรู้สึกยินดี

"เป็นคนที่...ทั้งใจดี แล้วก็มีศิลปะในการพูดจังเลยนะคะ.."

ผ้าเช็ดหน้านั่นถูกใช้ ซับใบหน้าและเรือนผมที่เปียกปอนให้ดูดีขึ้นเล็กน้อยตามหน้าที่ของมัน

หลังจากนั้นจึงหลับตายืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่

"...ฉันคิดว่าฝนคงหยุดลงแล้วล่ะค่ะ—พร้อมกับมันที่พึ่งจากไป"

บิดฝ่ามือเอนให้ร่มหลบออก ก่อนกดปุ่มให้มันหุบกลับมา

+

(ดีใจที่ชอบนะคะะ ✨)

เธอตอบรับด้วยเสียงหัวเราะเบาๆกลับมา

"อืม..เรียกว่า—กำลังจะหยุดมากกว่าค่ะ"

เสียงหวานยังคงกระซิบอย่างเย็นยะเยือกต่อไป

"..ตอนนี้ ไม่ต้องเงียบแล้วก็ได้นะคะ"

ถึงจะดูน่ารักดีที่พิมสื่อสารกันก็ตาม แต่ความจริงแล้ว ระหว่างเสียงกับแสง...

เธออยากจะเลี่ยงอย่างหลังมากกว่า

"หรือว่าคุณไม่สะดวกที่จะพูด?"

เอียงคอเล็กน้อย

หากว่าสายตาดำมืดนั่นไม่ไร้ความอบอุ่นเหมือนงูที่กำลังจ้องมองเหยื่อก็คงเป็นภาพที่ดีกว่านี้

หากเป็นการมอบให้ด้วยไมตรี ไม่ได้มีลับลมคมในก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย

กับคนที่แม้แต่ผ้าเช็ดหน้ายังดูเกรงใจ เธอจึงจับฝ่ามือเล็กให้หงายขึ้น วางมันลง กุมรวบไว้ มัดมือชกให้รับไปก่อนจะทันถูกปฏิเสธกลับมา

"ถ้ากลัวพังอีกก็ไม่เป็นไร...ถือซะว่าเป็นการเอาแต่ใจของฉันเอง"

เธอยิ้ม ยื่นหน้าเข้าใกล้

ถือวิสาสะบีบแก้มของคนที่ตัวเล็กกว่า อย่างกับว่ากำลังรู้สึกเอ็นดู

+

(ยินดีค่ะ ไรคุซังน่าเอ็นดูสุดๆ ✨)

"...เรียกแทนตัวน่ารักจังเลยนะคะ"

เธอส่งเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอกลับไป ต้องอยากรีบกลับบ้านขนาดไหนกัน ถึงได้ยอมฝ่าฝนหนักเช่นนี้

ปลายนิ้วเรียวคีบด้ามจับของร่มพับคันเล็กสีดำจากเกราะเป๋าใต้เสื้อคลุมออกมา ก่อนจะส่งมันไปหาคนเบื้องหน้าราวกับมอบให้

"มีคุณร่มที่ไม่ได้ใช้อยู่พอดี...ถ้ายังไงใช้นี่กลับบ้านไปก่อนสิคะ"

+

เป็นเธอเองที่หยีตาให้ก่อนถอยกลับมา

"ในความต้องการนิยามที่เรียบง่ายของรุ่นพี่ต่างหากค่ะ"

จึงบอกว่าไม่พบเจออะไร

ชิมูระอาโกะแตะนิ้วโป้งกับนิ้วชี้เป็นวงกลมด้วยมือหนึ่งข้างก่อนยกมันขึ้นมาทาบกับดวงตาดำสนิทที่ไม่เคยหลบหนีไปไหน

"..หุบเหว..เป็นที่ที่ไม่ควรจ้องนานเกินไปนะคะรู้มั้ย—อย่างน้อยก็ในตอนนี้...ตอนที่รุ่นพี่ยังคงยึดติดกับผลลัพธ์สามัญ"

เธอพูดแบบนั้นก่อนลดฝ่ามือกลับมาแนบลำตัวไว้ดั่งเดิม

ใบหน้านั่นที่ประดับด้วยรอยยิ้มจอมปลอมดั่งตุ๊กตา

...กำลังก้มมองมา

และคราวนี้จับล็อคเอาไว้ไม่ให้หลบหนีไปไหน

"...ไม่สบายจริงๆด้วย"

มันเข้าใกล้

ปลายนิ้วที่สวมถุงมือกวาดไล้ไปตามแก้มซีดเซียวอย่างสนอกสนใจ

"รีบเดินเกินไป...เดี๋ยวจะล้มเอาได้นะคะ"

ใช่—เพราะงั้นถึงได้ฉุดรั้งไว้
แต่ก็ดูเป็นการกระทำที่มากเกินไป

มากกว่าแค่เป็นห่วงกัน

—ถึงได้คว้าแขนนั่นไว้

ไร้สุ้มเสียง เงียบงัน
ไม่ทันให้ได้สังเกตเลยว่าก้าวตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ราวกับคีมเหล็กที่บีบล็อคไว้ ราวกับงูสีดำสนิทที่โอบรัดเหยื่อตัวน้อยไม่ให้หนีไปไหน

มันฉุดรั้งร่างที่ก้าวเดินให้เซกลับมา

เรียกว่ากระชากก็คงได้ แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเท่านั้น

เพราะอสรพิษตัวใหญ่นั่นโอบประคองคุณไว้ ราวกับรู้ว่าการดึงคนที่ไร้แรงจะทำให้เอนกลับมาใส่อ้อมกอดของมันอยู่แล้ว

+

"..."

ชิมูระละสายตากลับมาในช่วงจังหวะเดียวกันกับที่ลูกนกตัวน้อยตัดสินใจว่าจะเดินจากไป

สองขานั่นเร่งรีบราวกับอยากที่จะหนีให้พ้นๆไป แต่ก็ปวกเปียกเกินกว่าที่จะหอบร่างเล็กไหวไปถึงจุดหมาย

อย่างกับคนไม่สบายที่พยายามจะฝืนลุกขึ้นเดิน

เพราะเห็นเป็นแบบนั้น

+

...เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องใหม่

หวาดกลัว กังวล สงสัย ไม่อยากเข้าใกล้...

การถูกมองด้วยสายตาเหล่านั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอ

หากจะมีอะไรที่แปลกใจก็คงแค่...ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ใบหน้าที่แสนน่ารักนั่นกลับถอดสีอย่างรวดเร็วเกินไป

ซีดจนแทบดูไร้เลือดหล่อเลี้ยง ขาวโพลนไร้ชีวิต

ไม่ต่างอะไรจากใบหน้าของเธอ

+

เธอไล่มองหาว่าชื่อของตนที่ปรากฏบนแผ่นกระดาษนั้นถูกจัดหมวดหมู่อยู่ในห้องไหน

ไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนที่ยืนอยู่เคียงใกล้ยังคงจ้องค้างมา..ถึงแม้ว่าจะละสายตาจากการสบมองกันโดยบังเอิญเมื่อครู่แล้วก็ตาม

ชิมูระให้ความสนใจไปยังรายชื่อของว่าที่เพื่อนใหม่ ไม่ได้รับรู้เลยว่าการมีตัวตนอยู่ของเธอทำให้เด็กสาวข้างกายเกิดความไม่สบายใจแค่ไหน

+