“ฉันก็เหมือนกันค่ะ”

เห็นอีกคนยิ้มแบบนั้นก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยตามแล้วเอ่ยเรียบๆ

“แต่ฉันก็พอเข้าใจอยู่บางเรื่อง เลคเชอร์ปีก่อนๆฉันก็ยังเก็บไว้อยู่ ถ้าชิซึริจังต้องการฉันก็ให้ยืมกับช่วยสอนได้นะคะ”

“วิทยาศาสตร์ก็พอจะมั่นใจอยู่บ้างค่ะ”

อาคาริเขี่ยมือตัวเองไปมาบนตัก

“ถึงจะไม่เคยสอนใครมาก่อนก็เถอะนะ”

“งั้นเหรอคะ”

แต่ถ้าเป็นเธอจะหนีไปให้ไกลแล้วไม่กลับมาอีก

ความคิดแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาอาจจะมีเหตุผลส่วนตัวและเธอก็ไม่ได้สงสัยใคร่รู้ขนาดนั้นจึงไม่ได้ถามหรือทักท้วงอะไรออกไป

อาคาริยื่นมือไปรับลูกอมสีสดใสมาในมือ หมุนส่องความใสเหมือนกระจกสีรูปร่างกลมๆในซองพลาสติก

“ขอบคุณค่ะ จะทานให้อร่อยนะคะ”

“ถ้างั้น หนูขอตัวก่อนนะคะ พอดีต้องแวะไปที่ๆหนึ่งก่อนฟ้ามืด” เธอโค้งตัวให้

“เอ่อ... วิทยาศาสตร์?” เธอเงียบเว้นช่วงขณะกลอกตาคิด “ถ้าเจาะจงหน่อยก็ชีววิทยาค่ะ แล้วก็พวกวิชาคหกรรมอะไรแบบนั้น”

พอพูดถึงสองวิชาที่ดูจะต่างกันสุดขั้วก็อธิบายตามหลัง

“คุณแม่ของหนูเปิดร้านเสื้อผ้ากับลูกไม้น่ะค่ะ ก็เลยฝึกมาตั้งแต่เด็ก”

เธอทำมือชิดกันประกอบการเล่า

“ส่วนชีวะก็พอจะทำได้เพราะมันก็เหมือนเย็บชิ้นส่วนผ้าต่างๆเข้าด้วยกันน่ะค่ะ มันดูเป็นอะไรที่เป็นรูปร่างเลยเข้าใจง่ายกว่า“

"เห็นด้วยเลยค่ะ ยากจริงๆนั่นแหละ"

อาคาริมองตามนิ้วที่ทำเป็นรูปร่างเหมือนขาคนกำลังเดินอย่างเอ็นดู

"ปีสามเหรอ? อือ... พูดตรงๆเนื้อหาก็ยากขึ้นตามลำดับนั่นแหละค่ะ อย่างที่จะสอบเร็วๆนี้ก็เป็นการคำนวนหาตัวเลขแปลกๆที่ไม่ค่อยเจอในชีวิตจริงเท่าไหร่ สำหรับฉันเลยคิดว่ามันหนักเอาเรื่อง"

เธอขยับขาที่นั่งทับอยู่นานจนปวดให้ยืดออกตรงทั้งสองข้าง ส่วนร่างกายท่อนบนบิดเล็กน้อยแล้วเอนพิงต้นไม้ด้านหลัง

อย่างอื่น...
ถ้าหมายถึง███ตัวจริงก็ดีสิ

“ไม่รู้สิ เรียกว่าไม่อยากคาดหวังมากกว่าละมังคะ“

เอาเถอะ ต่อให้บอกไปก็คงไม่เป็นไร ยังไงเธอก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ต่อหลังจากเรียนจบอยู่แล้ว

“ถ้าอยากรู้ก็พอจะบอกได้อยู่ค่ะ”

”...เป็นเด็กผู้หญิง ผมสีแดง เสียงติดขึ้นจมูกแต่ก็ฟังรู้ว่าเป็นคนร่าเริง มีกลิ่นลิลลี่ติดตัว“

”ถ้าคุณมิโซระเห็นหรือรับรู้ถึงเธอได้ก็...รบกวนบอกทีนะคะ“

“ก็เพราะว่าตั้งใจเรียนมาตลอดนั่นแหละค่ะก็เลยไม่เคยออกไปเดินเล่น”

บวกกับสิ่งเธอ‘เผชิญมา’และสิ่งที่‘เป็นอยู่’ก็ไม่ได้เอื้ออำนวยให้เธอเลือกจะไปเดินเล่นนอกบ้านได้อย่างสบายใจเท่าไรนัก

“ไว้จะลองไปดูนะคะ หมู่บ้านไทยะ”

อาคาริกดดูเวลาในโทรศัพท์แล้วเก็บหนังสือลงกระเป๋า

เธอเงียบคิดอยู่พักหนึ่งแล้วถามเสียงเรียบๆ

“อาจารย์...เคยคิดว่าอยากจะออกไปจากที่นี่ไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ กำลังทบทวนเนื้อหาสอบปลายภาคอยู่น่ะ”

อาคาริปิดพับเล่มสมุดโน้ตในมือลง

“แต่มีแค่วิชาคณิตนี่แหละค่ะที่อ่านไม่เข้าใจสักที”

เธอยืดแขนขึ้นเหยียดบิดขี้เกียจ กดมือบีบหลังคอและไหล่ไล่ความเมื่อยก่อนจะหันไปถาม

“ว่าแค่คุณชิซึริมาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ? พอดีว่าปกติจะไม่ค่อยมีคนใช้ทางบริเวณนี้เท่าไหร่น่ะค่ะ”

“ขอบคุณนะคะอาจารย์”

อาคาริลูบหลังคอเขินๆเพราะไม่ค่อยได้ยินคำชมเรื่องการเรียนเท่าไร

แต่ถ้าอีกฝ่ายพูดถึงขนาดนี้ จะลองฮึดสู้อีกนิดก็ไม่เสียหาย

“งั้นหนูจะลองพยายามอีกหน่อย...”

“ส่วนที่เหลือคงต้องขอให้สองเรื่องนี้อยู่ในข้อสอบเยอะๆแล้วละค่ะ”

เธอเม้มปากสักพัก ตรึกตรองกรองกลั่นเรื่องที่พอจะบอกได้อย่างเงียบๆ

เมื่อตัดสินใจได้ก็ก้มโค้งตัวลง

“ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาท”

เธอยืดตัวกลับขึ้นมาแต่ยังคงหลุบตามองพื้น เพราะความรู้สึกกระดากใจจึงคิดว่าพูดถึงสักนิดคงพอจะเพิ่มน้ำหนักของคำขอโทษได้บ้าง

“อีกครึ่งหนึ่งของฉันค่ะ” อาคาริสูดหายใจเข้าลึกเพื่อควบคุมเสียง

“แต่เธอคนนั้นไม่อยู่แล้ว มันอาจจะเป็นแค่ภาพหลอนของฉันคนเดียวก็ได้ค่ะ”

อาคาริหลุบตาลงคิดสักครู่หนึ่ง

“ถ้าเป็นตรีโกณมิติกับเรื่องอนุกรม สองเรื่องนี้หนูค่อนข้างทำได้ดีค่ะ... เอ่อ ‘น่าจะ’นะคะ“

แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปากว่ามั่นใจ

แววตาครุ่นคิดทอดมองสมุดโน้ตที่จดอย่างเป็นระเบียบ และสลับมามองมือเขี่ยกันไปมาอยู่บนตักอย่างลังเล

”แต่ถ้าทบทวนอีกหน่อยก็อาจจะพอใช้คำว่ามั่นใจได้อยู่ค่ะ ฮะๆ“

เด็กสาวหัวเราะแห้งแก้เขิน ออกตัวแรงแบบนี้จะดูมั่นหน้าไปหรือเปล่านะ?

ปากที่กำลังขยับพูดกับความว่างเปล่าชะงักลง อาคาริหันกลับมามองอีกฝ่าย ดวงตาขาวโพลนกระพริบเปลี่ยนกลับมาเป็นนัยน์ตาสีอ่อนอย่างรวดเร็ว แต่หากสังเกตก็จะเห็นได้ไม่ยาก

“ชิซึริจัง? มาตั้งแต่เมื่อไหร่...”

เธอนิ่งไป ปากกำลังจะพลั้งเอ่ยคำถามใจร้ายออกไปแต่สุดท้ายก็ยั้งหยุดลง

เห็นหรือเปล่า

ได้ยินมากแค่ไหน

แล้วรู้‘อะไร’ไปแล้วบ้าง

อาคาริส่ายหน้าไล่ความคิด

“ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันเหม่ออยู่น่ะ“

เป็นการเดินเล่นที่แปลกดีนะคะ

เธอเกือบจะพูดประโยคนั้นออกไป แต่พอนึกได้ว่าบนเกาะนี้ความแปลกก็คือความปกติอย่างหนึ่งก็ตัดสินใจเงียบปากลง

เดินเล่นเหรอ...

ก่อนที่จะไปจากที่นี่ ลองไปเดินเล่นดูรอบๆดีไหมนะ?

“อาจารย์คุนะฮาชิ บนเกาะนี้มีที่ไหนน่าไปเดินเล่นบ้างไหมคะ?“

”...ที่ที่จะไปเดินเล่นได้ในตอนกลางวันน่ะค่ะ“

"อ่า... ก็ ใช่ค่ะ" เธอตอบขณะพยุงตัวขึ้นนั่งให้มั่นคง "หนูรู้สึกว่าเนื้อหาคณิตเทอมนี้ยาก พยายามอ่านอัดย้ำอยู่ที่เดิมแล้วแต่ก็ยังไม่เข้าใจก็เลย ...คิดจะเทน่ะค่ะ"

อาคาริลูบเส้นผมจัดให้เข้าที่พลางเอ่ยอ้อมแอ้ม

"ต...แต่ไม่ใช่ว่าเป็นการตัดสินใจแบบฉุกละหุกหรอกนะคะ"

"เกรดเทอมก่อนๆของหนูก็ถึงเกณฑ์ของสายที่จะเรียนต่อแล้ว แล้วหนูก็ไม่ได้มุ่งมั่นอยากจะติดอันดับดีเด่นอะไรแบบนั้นด้วย ก็ประมาณนั้นน่ะค่ะ"

ตากระพริบปริบสลับฉากจากฝันสู่ความเป็นจริง ก่อนจะหันมาเจอกับผู้สอนวิชาที่เพิ่งบ่นไปเมื่อครู่ปรากฏตัวได้จังหวะเหมาะเจาะราวกับรายการแกล้งคน

“อ๊ะ!”

อาคาริเกือบเสียการทรงตัวหงายหลังแต่ก็ใช้มือยันพื้นหญ้าได้ทัน หากเธอคนนั้นอยู่ตรงนี้‘จริงๆ’คงหัวเราะร่วนขบขันเสียงดังลั่นเป็นแน่

“อาจารย์...”

“ขอโทษค่ะ... เมื่อกี้หนูกำลัง เอ่อ นั่งเหม่ออยู่...”

“อาจารย์ถามว่าอะไรนะคะ”

อาคาริชะงักไปอีกรอบเพราะการที่เขาดูเป็น‘เด็กดี’เสียขนาดนั้นทำให้รู้สึกใจแป้วนิดหน่อย

เธอค่อยๆขยับไปหยิบปากกามาไว้ในมือ เมื่อไม่ได้ถูกหัวเราะใส่หรือกลั่นแกล้งก็ค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆ

“ได้ยินตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” เธอถาม

“โจทย์คณิต หรือชื่อใคร หรือมากกว่านั้น”

จริงๆแล้วเหตุที่หงุดหงิดคือนี่ต่างหาก ถ้าเขาไม่ได้บังเอิญรู้อะไรมากเกินจำเป็นเธอก็ไม่มีเหตุผลต้องทำท่าทางแบบนี้ใส่คนที่มีน้ำใจจะช่วย

เธอค่อยคลายความระแวดระวังลงเมื่อเห็นทีท่าของเขา

"ความยากในข้อสอบมัน...ค่อนข้างจะมากกว่าการใช้ในชีวิตจริงน่ะค่ะ ก็เลยพยายามอ่านอัดเข้าหัวอยู่"

"แต่ก็ขอบคุณนะคะ พักนี้หนูอาจจะกดดันตัวเองมากไปจริงๆ"

เธอค้อมหัวลงเป็นการแสดงความขอบคุณ

"แล้วอาจารย์มาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ"

อาคาริเอ่ยถามเพราะบริเวณที่เลือกมานั่งนั้นห่างจากบริเวณที่ผู้คนผ่านสัญจรตามปกติมากทีเดียว

คิ้วเรียวกระตุกลง ใบหน้าที่เรียบเฉยในคราแรกเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งในพริบตาที่ถูกเอ่ยทัก

"ยุ่งไม่เข้าเรื่องค่ะ"

เธอเอื้อมมือคว้าเล่มหนังสือที่อีกฝ่ายกำลังจะช่วยเก็บขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

อาคาริหันหลังให้เขา ปัดเศษหญ้าที่เปื้อนสมุดหนังสือออกแล้วเก็บลงกระเป๋าเตรียมจะลุก

แต่เมื่อกวาดสายตามองเป็นรอบสุดท้ายก็เห็นปากกาหมึกซึมด้ามโปรดหล่นอยู่ใกล้กับพ่อคนอัธยาศัยดีจนอึกอักลังเลจะเอื้อมมือออกไป

อาคาริที่ก้มหน้าอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น หันมองอีกทางที่ว่างเปล่าและหันกลับมาอีกฝั่งเจอกับอาจารย์ เด็กสาวมีท่าทีสะดุ้งเล็กน้อย

“อาจารย์คุนะฮาชิ...”

ดวงตาสีอ่อนกระพริบสองสามครั้ง

“เอ่อ วิชาคณิตศาสตร์ค่ะ”

เธอตอบพลางลูบหลังคอขณะครุ่นคิดว่าเขามาได้ยินที่เธอละเมอมากน้อยเพียงใด

“พอดีหนูอ่านหลายเรื่องไม่ค่อยเข้าใจน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่าจะเทแล้วไปพึ่งคะแนนที่วิชาอื่นดีไหม“

ทั้งร่างนิ่งงันราวกับห้วงเวลาในฝันหยุดลง ดวงตาขาวโพลนปิดกระพริบช้าๆและเปิดขึ้นเป็นปกติ

อาคารินั่งนิ่ง เงยมองใบหน้าแต้มรอยยิ้มของอีกฝ่าย เหลียวกลับมองความว่างเปล่ารอบตัวและทำความเข้าใจสถานการณ์

‘เป็นแบบนี้อีกแล้ว...’

“ขอโทษค่ะ เหมือนว่าฉันจะแค่ละเมอ”

“ว่าแต่มาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ?“

เธอถามขณะเก็บหนังสือที่วางกระจายบนผืนหญ้าด้วยเสียงที่ฟังดูไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นสักเท่าไร

เวลาผ่านไปขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน...

“ค่ะ งั้นฉันไม่รบกวนแล้ว... ขอบคุณที่มาเดินเล่นด้วยกันนะคะ”

อาคาริผงกหัว แล้วโบกมือข้างที่ไม่ได้ถือดังโงะช้าๆเพื่อบอกลา

“ไว้เจอกันใหม่ค่ะ”

“ครั้งหน้า จะเรียกชื่ออาคาริก็ได้นะคะ”

มองขนมสลับกับหน้าอีกฝ่ายแต่ก็ยอมรับขนมมาในมือแต่โดยดี

“ขอบคุณนะคะ”

อาคาริพยักหน้าแล้วงับขนมเข้าปาก ก่อนจะต้องรีบเอาออกและส่งเสียงเป่าอากาศดังฟู่เพราะไม่ทันระวังความร้อน

พอได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไป ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ได้ค่ะ ได้อยู่แล้ว”

“ฉัน...จะดีใจมากเลยค่ะถ้าเป็นแบบนั้น“

“ของฉัน อืม...คงเลือกไม่เอาขนมปังค่ะ”

เด็กสาวเอียงคอเล็กน้อยเพื่อชะโงกดูตอนคนทำกำลังตวัดมือผัดเส้นอย่างคล่องแคล่ว

กลิ่นหอมของอาหารลอยฟุ้ง จนเดาได้ว่าทั้งชุดและผมเผ้าวันนี้คงจะติดกลิ่นกลับไปด้วยแน่นอน

“คุณแม่ของฉันค่อนข้างเคร่งครัดเรื่องรักษารูปร่างน่ะค่ะ เพราะต้องเป็นหุ่นลองเสื้อให้ที่ร้านด้วย” อาคาริหันมาเอ่ยกับอีกคน “แต่นานๆทีคงไม่เป็นไร...”