ว่าจบแล้วก็ผายมือตรงหน้าองค์เทวา เซี่ยเหลียนอมยิ้มกับการกระทำเมื่อครู่ ไม่ลังเลที่จะประกบมือเข้ากับอีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วสอดประสานเรียวนิ้วเข้าด้วยกัน แม้ไม่มีด้ายแดงเกี่ยวพันรอบนิ้วของคนทั้งสอง ทว่าความรู้สึกของทั้งคู่นั้นผูกพันและแน่นแฟ้นเสียนิ่งกว่าด้ายแดงที่เขาว่าเป็นไหน ๆ .

"เห็นเกอเกอหลับสบาย ไยจะต้องปลุกให้เสียอารมณ์"

"ข้ามิเคยอารมณ์เสียเพียงเพราะถูกปลุกสักหน่อย" เซี่ยเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของฮวาเฉิงที่ทำเหมือนเจ้าตัวเป็นเด็ก "ข้าแก่กว่าเจ้าอีกนะซานหลาง เจ้าต่างหากที่เป็นเด็กอารมณ์เสียยามถูกปลุก"

"ก็ได้ ๆ ข้ายอมท่าน อย่าโมโหข้าเพราะเรื่องนี้เลยนะขอรับ ข้าจะสั่งให้คนเตรียมอาหารที่ท่านชอบไว้ ขออภัยด้วยขอรับ"

กล่าวคือ เทียบได้กับหมาเด็ก ทว่าในภาพลักษณ์ฮวาเฉิงนั้น จากความขี้เล่นกลับกลายเป็นเหมือนเจ้าเล่ห์เสียอย่างนั้น รอยยิ้มแพรวพราว นัยน์ตาที่มองมาอย่างหวานล้ำนั้น...ช่างดูเจ้าคารมณ์เสียจริง แต่ไม่ว่าจะแบบไหน เซี่ยเหลียนล้วนรักในทุกร่างของท่านเจ้าเมืองปีศาจคนนี้

"ตื่นนานแล้วไม่คิดจะปลุกข้าหน่อยหรือ?" เซี่ยเหลียนขยี้ตาก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นพิงหัวเตียง โดยที่มีมือใหญ่ค่อย ๆ ช่วยพยุง

ตอนนี้เปลือกตาสีไข่ค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างแผ่วเบา กะพริบตาเรียกสติเพียงสองสามที ภาพทุกอย่างก็ชัดเจน ยิ่งชัดเจนเมื่อได้เห็นซานหลางจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา อ๊ะ...ต้องเรียกฮวาเฉิงหรือเปล่านะ? จะว่าไป ทั้ง ๆ ที่ร่างซานหลางแทบไม่แตกต่างจากร่างฮวาเฉิงเลยแท้ ๆ เพียงเด็กกว่าเท่านั้น แต่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันเล็กน้อย ซานหลางให้ภาพลักษณ์ขี้เล่น ซุกซน น่ารัก

ยากที่จะให้แยกออกในทันใดที่ได้เห็นอากัปกิริยาเหล่านี้ ชายผู้นี้มีนามว่า 'เซี่ยเหลียน' เป็นชื่อที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของ 'ฮวาเฉิง' นับแปดร้อยปี ทว่าต่อให้ตราตรึงเพียงใด ท่านเจ้าเมืองปีศาจก็ไม่คิดอาจเอื้อมเรียกชื่อนั้น มากที่สุดเห็นจะเป็น 'เกอเกอ' เท่านั้น แม้ได้ครอบครองทั้งกายและใจ แต่ฮวาเฉิงก็ยังคงเคารพเซี่ยเหลียนทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่อาจละเลิกในศรัทธา

เขาตัดสินใจมุ่งมั่นกับการเรียนกระทั่งพี่แทนคุณย้ายไปต่อมหาลัยที่เมืองหลวง เขาก็ไม่ได้นึกเสียดายอะไร ไม่ได้นึกถึง ยินดีกับเขาด้วยที่ติดมหาลัยที่ฝัน อ้อ! แต่ไม่ใช่แค่ยินดีกับพี่เขาหรอกนะ กับเพื่อน ๆ พี่เขาทุกคนพีทเองก็แสดงความยินดีในใจ เพราะด้วยรู้จักกันและถือว่าสนิท ทำให้อดไม่ได้ที่จะยินดีด้วย

จากที่คิดว่าจะรักษาความสัมพันธ์แบบพี่น้องให้คงอยู่เหมือนตอนเด็ก ก็ไม่อาจฝืนทนต่อไปได้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการ เขาก็ไม่บังคับ เขาผิดเองที่ทำตัวแบบนั้นกับพี่เขาจนอีกฝ่ายอึดอัดไป ใช้ระยะเวลาทำใจนานอยู่เพียงเดือนกว่าเท่านั้น อาจเพราะคำพูดที่ทำร้ายจิตใจมันคอยตามหลอกหลอน ทำให้ไม่อาจมองคนพี่เหมือนเดิมได้อีกต่อไป จึงไม่อยากหากจะทำใจได้ในเร็ววัน

เขาที่รอแล้วรออีกเลยหมายว่าจะเข้าไปคุยให้รู้เรื่องว่าเพราะอะไร แต่กลับไปคาดคิดว่าจะเจอบทสนทนาอันน่าเจ็บปวดระหว่างพี่แทนคุณกับเพื่อนในปลายสาย

"แม่ง กูไม่ได้เหยียดเกย์นะ แต่กูโคตรไม่ชอบเลยว่ะ มาสารภาพรักแบบนี้ดูสะเหล่อไปไหม? จากการกระทำของกูมันไม่ชัดเจนหรอวะว่าไม่ชอบ?" แค่นั้นแหละ พีทก็เดินจากไปด้วยใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตา ไม่รอฟังอะไรไปมากกว่านี้

"พี่เป็นสเตรท ไม่ได้ชอบผู้ชายกันเอง ขอโทษนะครับ" แม้จะเสียใจแค่ไหน แต่พีทก็เข้าใจ ความชอบและรสนิยมมันเปลี่ยนได้ยาก พยายามไปก็ดูสะเหล่อไม่เข้าเรื่องเปล่า ๆ ถึงอย่างนั้นคำพูดปฏิเสธที่นุ่มนวลของพี่ข้างบ้านก็ทำให้พีทรู้สึกดีขึ้น ที่พี่เขาไม่ได้รังเกียจ นั่นแปลว่าเราทั้งสองจะยังคงความสัมพันธ์พี่น้องไว้ได้อยู่ กระทั่งเริ่มจับสังเกตได้ว่าพี่แทนคุณเอาแต่หลบหน้า

เขาไม่รู้สึกอายที่จะแสดงความรู้สึกภายในใจของตนเองออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ สังคมเปิดกว้างเรื่องเพศขึ้นมาก เขาจึงตัดสินใจทำตามใจตัวเอง สารภาพรักราวกับฉากหนึ่งในนิยายรักใส ๆ วัยว้าวุ่น เขาเตรียมใจที่จะถูกปฏิเสธไว้แล้ว แต่ขอเพียงอีกคนให้โอกาส เขาก็จะไม่ย่อท้อในการคว้าหัวใจพี่แทนคุณ ทว่าความหวังกลับพังทลายเมื่อเจ้าตัวปฏิเสธพร้อมต่อด้วยประโยคที่ว่า...

bsky.app/profile/temm...

bsky.app/profile/temm...

bsky.app/profile/temm...

Wind Breaker Fanfic

bsky.app/profile/temm...

bsky.app/profile/temm...

Blue lock Fanfic

FA

"ไปงานกันเถอะ พี่อยากกินขนมแล้ว ที่พูดว่าจะเลี้ยงก็อย่าคืนคำล่ะ" อิซางิที่ได้สติก่อนลุกขึ้นแล้วบอกอีกคน ก่อนจะเดินนำไปที่รถ ทิ้งให้เจ้าหมาซามอยด์ตัวโตนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว.