"แบบนั้นต้องมาหากันหน่อยแล้ว ฝาแฝดส้มวันคริสต์มาสเชียวน้า~"

แค่ฟังยังนึกภาพตามออก มือป้องปากกลั้นขำคิกคักเดี๋ยวคนที่กำลังถูกพูดถึงได้ยินเข้า

ส่วนอีกเรื่อง...

"มอไซค์?"

ถามซ้ำจนเหมือนเด็กเล่นต่อคำ พยายามเก็บสีหน้าขณะที่คำถามผุดในหัวเป็นสิบให้ทำตัวสบาย ๆ ตามปกติได้ไง??!

"เอ่อ คือ ผมไปทางเมืองเก่า... ทางผ่านเหรอ?"

เหมือนจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ห้าม ยืนกะพริบตาปริบ ๆ อยู่แบบนั้น

(โดนจับได้แล้ว!? น้ำตุวเดียวกันด้วยน่ารักจังง 😭🫵🏻)

ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่เสียงหัวเราะพานให้ขำตาม เขย่ามือเบา ๆ แทนบีบมือกลับไป

"ครับ อิบุยดีใจที่ได้รู้จักมิสึคามิคุงนะครับ"
"ตรงนี้ลมค่อนข้างแรง ถ้าไม่ติดอะไร... สนใจเดินเล่นด้วยกันหน่อยไหม"

สังเกตอีกฝ่ายต้องจัดการกับผมหน้าบ่อย ๆ ไม่ได้พกกิ๊บหรืออะไรทำนองนั้นติดมาด้วย เลยออกปากชวนไปจุดอื่นแทน

รีแอคอะไรนั่นน่ะ คราวนี้เหงื่อตกของจริง มองสลับไปมาไม่เข้าใจอะไรเลย

“อะ…? อิบุย??”

“ผมเหรอ?”

มืออีกข้างชี้ตัวเอง

(เท่เท่แบบนิ้ขอโตเป็นสปาร์กี้ได้ไม๊)

เลิกคิ้วสงสัย พยายามจับสังเกตสีหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ครั้งหน้าคงต้องพูดให้บ่อยขึ้นแล้วล่ะ

"พอบอกว่านายเหมือนสตอเบอรี่ เจ้านั่นก็เหมือนคิฮารุคุงขึ้นมาเลย~"

หัวเราะเบา ๆ กับอะไรสักอย่างสีส้มที่แถมมาด้วย อาจจะเพราะเพิ่งผ่านหน้าผ่านตากันไปไม่นานเลยอดนึกถึงไม่ได้

ฟังผิดรึเปล่า

"เห ไปส่ง?"

ยิ้มแห้งจนเห็นได้ชัด

"เอ่อ~ นั่นน่ะ จะไม่รบกวนนายไปหน่อยเหรอ~"

ช็อกไปตั้งแต่โดนหาว่าโม้คำแรก ไม่รู้จะอ้าปากพูดอะไรตอบดี รู้ตัวอีกทีตอนได้เห็นใบหน้านั้นชัด ๆ อีกครั้ง

"ฮะ เอ่อ"

อยากถามย้ำว่าเสร็จแล้วเหรอแต่หยุดสร้างซีนน่าอายเถอะ... ก็เลยยิ้มหน้าโง่หัวเราะแฮะ ๆ แทน

"...? จริงสิ ยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย"
"ทางนี้ ชิบุอิ ชิตะมิสึ ครับ"

พร้อมยื่นมือข้างเดิมกลับไปให้

เปิดหน้าจออ่านจนถึงบับเบิลสุดท้ายและยกโบกมือลาทั้งมือถือในมือ

"ถึงจะเคยบอกไปแล้ว แต่ว่า... ดีใจที่ได้พบนะครับฟุวาริจัง"
"ไว้เจอกันใหม่ครับ"

ยังคงไม่วางตาจากเด็กผู้หญิงตรงหน้า ค่อย ๆ ถอยสองสามก้าวก่อนหันหลังเดินออกไป ถึงจะแอบเหลียวกลับมามองเป็นระยะ ๆ

แค่นี้ก็เป็นวันที่ดีมาก ๆ แล้วล่ะ 🍀

(จบรูทตรงนี้เลยไหมคะ ขอบคุณสำหรับโมเมนต์น่ารัก ๆ นะคะ คืนนี้หลับฝันดีแน่เลย yy)

ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่ทำประลาดใจเลย ก้มหน้าลงรอข้อความในมือถือแทนที่จะพูดอะไรตอบไป ท่าทีสดใสนั้นทำหลุดหัวเราะออกมาอีกจนได้

"โห ผมเริ่มรู้สึกกดดันแล้วล่ะ"

พูดติดตลกขณะครุ่นคิดไปด้วย

"...นั่นน่าจะสะดวกกับทั้งสองคนมากกว่า"
"ถึงจะน่าเสียดายแต่ขอให้เป็นวันที่วิเศษนะครับ"

ว่าแล้วส่งอิโมจิใบโคลเวอร์ในแชท 🍀

สถานการณ์ชวนเหงื่อตกนี่มันอะไร รีบพูดอะไรสักอย่างก่อนสถานการณ์หมองไปกว่านี้

"นิดหน่อยน่ะ นิดหน่อย!"
"ผมแค่ตกใจจริง ๆ ..."

แล้วต้องตั้งใจเช็ดขนาดนั้นเลยเหรอเฮ้ย ความรู้สึกผิดบวกสิบ เลิกเอามืออุดปากแล้ววางพลาสเตอร์ให้แต่โดยดี

"ขอบคุณนะครับ ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันแท้ ๆ คุณกลับใส่ใจอย่างดีขนาดนี้"

จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นพลางหัวเราะเบา ๆ

อุตส่าห์ตั้งใจรอฟังคำตอบถ้าไม่มีประโยคสุดท้ายจะดูดีขึ้นเยอะ จริง ๆ เลยหมอนี่

"อาหะ~ ถ้าพรุ่งนี้ผมไปโรงเรียนสายคงเป็นลูกค้าหน้าซื่อคนนั้นเอง~"
พูดตามน้ำไป คีบขนมใส่ถาดอีกสองสามชิ้นก่อนเดินไปรอชำระเงินแถวเคาน์เตอร์

"ทำขนมอบเป็นด้วย? วันนี้มีอะไรให้เซอร์ไพรส์กับนายเยอะเลยแฮะ"
"วันนี้โชคดีมากจริง ๆ ล่ะนะ" หัวเราะเบา ๆ เสริม

: เหมือนกับสีตาของคุณเลย

เพิ่งสังเกตหลังมองสีม่วงในมือนั้นสลับกับม่านตาอีกคู่ โชคดีที่มีสีที่เหมาะกับคู่สนทนา

"นั่นสิครับ แต่วันนี้ผมชอบสีเหลืองล่ะ"
"ไว้จะบอกตอนเจอกันครั้งหน้านะครับ"

ยกนิ้วชี้ขึ้นทาบบนรอยยิ้มบางของตัวเอง ☝️
ถึงจะไม่ได้พิมพ์ข้อความอะไรแล้วแต่ยังคงจับมือถือไว้อยู่แบบนั้น รอแจ้งเตือนแชทจากคนข้าง ๆ ตัว

"ผมจะไปดูของใช้อีกสักหน่อย ฟุวาริจังล่ะ?"

(เกือบลืมเลยค่ะ งั้นก็ 🛐 โอเคแกงต่อได้ ^^ )

ในใจแทบกรี๊ดออกมาตั้งแต่โดนคว้ามือกลับไปอีกครั้ง

”อ๊ากกก”
น่าจะคิดเสียงดังไปนิด

มืออีกข้างยกขึ้นมาอุดปากแทบไม่ทัน ขายขี้หน้าจนหูเริ่มแดง

“เอ่อ! ตกใจน่ะครับ! ผม… ตกใจนิดหน่อย!?”

รอยยิ้มบางเบาพร้อมเสียงเบาหวิวตอบรับ

“ครับ“

เผลอหลุดปากจนได้ ไม่ทันไรก็ทำหน้าตาหนักใจจนดูตลก ส่งสติ๊กเกอร์แปลก ๆ ระหว่างคิด ดูเหมือนจะไม่มีสีที่เขาถูกใจ

: ยากจัง…
: ผมขอหงายการ์ดเลดี้เฟิร์สได้ไหม? www

ยกแปรงสีฟันขึ้นมาตรงหน้าให้อีกคนได้เลือก

“…หน้าตาฉันเหมือนคนทำผิดรึไง”
บ่นอุบอิบไม่รู้จะได้ยินไหม ใครสนกัน

“แปลว่าไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดสินะ วันนี้ผมโชคดีสุด ๆ ไปเลยสิน้า~”

เหมือนได้รู้ความลับของอีกคนเลยเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมา จะว่าไปเขายังไม่ได้ซื้อส่วนของตัวเองเลย

“ขนมพวกนี้นายช่วยทำด้วยใช่ม้า”

ชี้ ๆ ถาดที่เพื่อนเคยแนะนำให้

(คุณแม้ะลืมจูงมือพาไปทำบุญก็งี้ค่ะ 😈)

เหมือนหลับตารอเวลาขึ้นเขียงจนได้ยินเสียงพลาสติก เดาว่าหยิบทิชชู่ออกมาจากห่อ

…

ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลย แถมปล่อยมือแล้วด้วย เขาลืมตาขึ้นเล็กน้อยเห็นอีกคนทำความสะอาดมือตัวเองอยู่

กะพริบตาปริบ ๆ

เรียบร้อยแล้วเหรอ

ถอยหายใจเฮือกใหญ่ รอดแล้วสินะเรา

ตั้งใจรออ่านทุกครั้งที่เธอคนนี้เขียนอะไรบางอย่างและน่าดีใจเสมอเมื่อกวาดตาถึงตัวอักษรสุดท้าย

“อือ เอาสิ“
”นี่ไอดีของผมนะครับ แชทมาได้เสมอเลย“

แลกช่องทางติดต่อเรียบร้อยก็ส่งข้อความแรกไปหาทันที

: สวัสดีครับ~ ฟุวาริจังอยู่ไหมครับ~
: 🚪✊🏻

"ตอนนี้มีผมแล้วไง ดีใจใช่ม้า~"

ทำเป็นเสียงระรื่นหยอกล้อก่อนประโยคถัดมาจะทำเขาถดคอหนี

"นี่~ แค่ออกมาซื้อของตามปกติเอง คิดอะไรล่ะนั่น~"
"ว่าแต่นายเถอะ มาทำพาร์ทไทม์ที่นี่ประจำเลยเหรอ"

เห็นว่าใช้ได้เลยไม่ได้เก็บกลับเข้ากระเป๋า ถือไว้อยู่อย่างนั้น พยายามเพ่งหน้าห่อทิชชู่ หวังว่าจะไม่ผสมแอลกอฮอล์... โอเคไม่รอด

"เอ่อ คือ..." ให้ตายปฏิเสธตอนนี้ก็ดูเสียมารยาท
"ปกติ... พกของแบบนี้ตลอดเลยเหรอ"

พาเปลี่ยนเรื่องเลยแล้วกัน?! ระหว่างนี้ก็หลับตาปี๋รอชะตากรรม

หลังพูดคุยกับพนักงานเล็กน้อย เขายื่นแปรงสีฟันให้เลือก เป็นสีม่วงอ่อนกับสีเหลือง

ระหว่างนั้นจู่ ๆ จะนึกอะไรบางอย่างออก รีบหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์แบบด่วน ๆ !

'ฟุวาริ มิวะ ได้รู้จักกันตอนซื้อแปรงสีฟัน แถมลายมือสวยมากด้วยล่ะ จะได้เจอกันอีกไหมนะ?' หันหน้าจอให้อ่านพร้อมท่าทีเขอะเขินหน่อย ๆ

พยักหน้าแทนคำตอบ

"ถึงคนอื่น ๆ ที่โรงเรียนจะบอกว่าไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่ก็เถอะ"

ทั้งบรรยากาศและบทสนทนาบางเบาจนรู้สึกน่าวางใจอย่างบอกไม่ถูก เขาเผลออมยิ้มตลอดการพูดคุยครั้งนี้ จนกระทั่งพนักงานที่พวกเราได้ไหว้วานให้ตามหาของเดินกลับมา

(+)

สุภาพจัง "อ่า ครับ เช่นกันนะครับ"

ลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยเมื่ออีกคนค้อมศีรษะให้ รีบโค้งตัวตามจนเผลอพูดใจความเดิมซ้ำอีกรอบ

"คิดว่าอยากเขียนไว้ให้น่ะ"

รับทั้งดินสอและสมุดมา เขียนข้อความบางอย่างไว้ถัดจากชื่อของอีกคนที่เขียนไว้อยู่ก่อนหน้า

"ชื่อของผม"

"นี่ครับ"

รอยยิ้มกว้างส่งกลับพร้อมหน้ากระดาษ บนนั้นเป็นคันจิชื่อของตัวเขาเอง