( เป็นถึงเด็กดีสุดเพรียบพร้อมของฮารุโตะเซนเซย์นี่นา 🥺🫱🏻

( ส่วนเรื่องลืมแว่นไว้บนหัวกรุณาลืมมันไปด้วยนะ..ค....ะ.. ) )

( น่ารักจังเลยค่ะ 🥺🫳🏻 )

( ฟุรุคาวะจังก็น่ารักที่หนึ่งในใจเหมือนกันครับ *หอมหัว* )

( ยังน่ารักเสมอต่างหากค่ะ 🫳🏻🥺 )

( โคเซย์คุงน่ารักมากเลยค่ะ ㅠ ㅠ )

( น่าร้ากมากเลยค่ะ เพ้ทเพ้ททั้งคู่เลย 🥺🥺🫳🏻🫳🏻✨✨✨ )

( โคเซย์คุง งง ง ง ✋🏻🥺 )

โฮโซยะที่กำลังทำความสะอาดอยู่อย่างขมักเขม้นพลันหันไปเห็นเพื่อนร่วมห้องที่กำลังละเล่นบางอย่างราวกับเด็ก ๆ

หนุ่มนกยูงเอ่ยหลุดหัวเราะออกมาคราหนึ่ง ก่อนกระแอมไออย่างจริงจัง

"ทำอะไรน่ะครับ ฟุคุฮาระคุง"

เขาเดินใกล้อีกคน ก่อนยื่นไม้กวาดอีกอันส่งตรงให้คนตรงหน้า

"ตั้งใจทำความสะอาดหน่อยสิครับ"

( เค้า ร้องไห้ อุริวเน่ซังน่ารักจังเลยค่ะ ㅠ ㅠ orz .ไหล )

( มิวะจัง นุมาหาแย้ว ! 🫵🏻 )

แรงปะทะที่ไม่รุนแรงนักส่งผลให้โฮโซยะเพียงตกใจเล็กน้อย

"ーขอโทษนะครับ"
"ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่รึเปล่า？"

ชายหนุ่มสำรวจอีกคนผ่าน ๆ พอเห็นว่าไม่มีบาดแผลอะไรจึงโล่งใจ

เมื่อก้มลงมองดูก็พบเข้ากับสตรีคนหนึ่งที่มีสีหน้าดูร้อนรน หัตถ์ข้างหนึ่งของเธอจับเส้นเกศาไว้อย่างหลวม ๆ นัยน์ตาคู่นั้นดูเว้าวอนราวต้องการความช่วยเหลือ

"มีอะไรที่ผมช่วยได้รึเปล่าครับ？"

ขณะที่กำลังทำความสะอาดโถงทางเดินอยู่ พลันนัยน์ตาสีทองกวาวสะท้อนกับภาพร่างของบุคคลที่เดินจ้ำอ้าวอยู่อย่างเร่งรีบ

ไม่ปล่อยให้คิดพิจารณา โฮโซยะพุ่งปรี่เข้าไปหาทันที

"ให้ผมช่วยนะครับ"

หนุ่มนกยูงยิ้มตาหยี ส่งแย้มสรวลสุภาพให้คู่สนทนา ทว่าเมื่อลืมตามองขึ้นมากลับเห็นสภาพน่าเป็นห่วงของอีกคน

"อิวาคุระคุง、เธอไม่สบายงั้นเหรอครับ？"

เขาถือวิสาสะ ทาบหลังมือลงบนหน้าผากของอีกคนอย่างแผ่วเบา

( น่ารักทิ่สุดในโลกเลยย ย ยย ย ย ㅠㅡㅠ .ชุป้ายไฟ .ล้มตึง 💔💔💔💔✨✨✨✨✨🔥🔥🔥 )