"อืม...นี่เป็นครั้งที่สองแล้วสินะที่ฉันแบกนาย"

ครั้งแรกในความหมายเขานั่นคือช่วงเหตการณ์ในเมืองโบราณ อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ครั้งนั้น
และนั่นก็รวมถึงผ้าพันแผลบนใบหน้าที่มากขึ้นของเซยะด้วยเช่นกัน

จากที่แค่ช่วงตา รู้ตัวอีกทีผืนผ้าสีขาวนี้ก็กินลามไปทั้งซีกหน้าครึ่งซ้ายของชายผมแดงเสียแล้ว

พูดจบก็จับแขนนายขึ้นพาดบ่า ประคองลุกขึ้นยืนให้มั่น

"อดทนไม่ดื้อหน่อยแล้วกันนะเด็กดี"

เขาแกล้งแซวไปเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขาเดินตรงไปทางโซนพยาบาล จังหวะการก้าวไม่ช้าไม่เร็ว แต่ยึดเอาว่าให้คนเจ็บสามารถเดินตามได้อย่างมั่นคงเป็นพอ

ระหว่างที่เดินอยู่นั้นเองที่เซยะก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาเลยพูดออกมาเพื่อหาเรื่องคุยไปเรื่อยระหว่างเดินเพื่อจะได้คอยเช็คว่านายยังมีสติไม่หน้ามืดเป็นลมไปจริงๆ

เขารีบใช้สองมือประคองนายไว้ให้ดี และปล่อยให้นายทิ้งน้ำหนักตัวลงมาอย่างไม่ได้ถือสาอะไร

"อย่าฝืนตัวเองสิ"

พูดพลางค่อยๆขยับยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้นายเอนตัวไปมาจนเวียนหัวหนักกว่าเดิม
เซยะมองหน้าที่ซีดเซียวของเพื่อนหัวเขียวแล้วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ถ้าเป็นฉันคนก่อนคงพอแบกนายไปได้ภายใน 5 นาทีอยู่"
"แต่ฉันในตอนนี้คงไม่ไหวขนาดนั้นแล้ว...เอาเป็น 10 นาทีแล้วกัน"

เห็นนายเดี๋ยวจ๋อย เดี๋ยวลั้ลลาก็หัวเราะเบาๆ แต่ขำได้ไม่นานพอนายวูบเขาก็หันไปอ้าแขนรอรับด้วยทันทีเหมือนกัน

แต่เขาลืมไปเสียสนิทว่าคนตรงหน้า ถึงแม้จะดูตัวเล็กกว่าเขาหน่อย แต่จริงๆแล้วก็แอบซ่อนรูปไว้

"!!!"

น้ำหนักที่ทิ้งลงมาก็ทำเอาเขาเกือบเซล้มตามไปด้วยเหมือนกัน แต่ยังดีที่เขาพอตั้งตัวทันเลยไม่ได้ล้มตามไปด้วย

"อื้อ"

เธอตอบคุณ พยักหน้าออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"ไว้เ?อกั?นะ?ะ"

ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

วันนี้เลือนลาง

พรุ่งนี้ที่ว่าได้อยู่ในความทรงจำของทั้งคู่รึเปล่า?

และคุณ..เหมือนจะลืมมันไปแล้ว

.
.
.

นี่ ในวันนั้นคุณได้คุยกับใครที่นี่ด้วยงั้นหรอ?

"ถ้านายไม่ได้ติดธุระอะไรต่อ

จะเดินไปเอาลูกอมหน่อยไหมล่ะ ที่โซนพยาบาลฉันน่าจะมีเหลืออยู่อีกเยอะเลย แล้วก็จะได้ไปทายาตรงรอยแดงสักหน่อยด้วย"

เซยะเสนอพร้อมทั้งชี้ไปที่ข้อมือของนายที่ยังมีรอยแดงอยู่

แต่น่าเสียดายที่กระเป๋านั้นว่างเปล่า
ถึงแม้จะรู้ว่าที่นายพูดคงเป็นประโยคอ้อนขอขนมทั่วไป แต่เมื่อนายพึ่งห้อยหัวลงมาแบบนั้น

พอบอกว่าจะเป็นลมก็อดเป็นห่วงไม่ได้
เขาหยิบก้านอมยิ้มที่ตอนนี้เหลือแค่เศษอมยิ้มที่ถูกกัดจนแทบไม่เป็นชิ้น ออกมาจากปาก แล้วพูดต่อ

"ขอโทษทีนะ แต่อันที่กินอยู่เป็นอันสุดท้ายน่ะ "

ส่วนรอยแดงเองก็ไว้ค่อยลองไปหายาทาแก้ระคายเคืองสักหน่อยก็คงพอไหว

"ยังจะมาความรักอีก นายนี่นะ..."
"ความรักมันไม่ควรทำร้ายใครสิ"

เขาพูดไปก่อนจะมองดูนายที่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น

"จินตนาการว่าเป็นคนดื้อที่เกือบทำตัวเองเจ็บตัวน่ะ"

เขาตอบไปพอเจอสายตาที่ส่งมานั้นต่อให้นายไม่เปิดปากเขาก็เข้าใจในทันทีว่านายกำลังจะทำอะไรต่อ มือล้วงกระเป๋าดูว่ายังพอมีลูกอมเหลืออยู่อีกไหม

"ไม่ใช่คุณพยาบาลสักหน่อย..."

พูดไปจนเกือบจบประโยคแล้วก็เหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นได้ เขามองดูสภาพตัวเองที่สวมชุดฝ่ายพยาบาลแล้ว มองยังไงมันก็คุณพยาบาลสุดๆไปเลยนี่หน่า

เอาเถอะไม่พูดเรื่องนี้ต่อแล้วกัน...

เขาจดจำอาการโดยรวมของนายไว้แล้ว เรื่องโลกหมุนนี่คงต้องปล่อยให้นายได้พักอีกสักหน่อยแล้วรอดูอาการอีกสักนิดล่ะนะถ้าหายไปเองก็คงดี แต่ถ้าไม่ก็คงต้องลากไปนอนพักให้ดี

ยังไงเขาก็เป็นหน่วยพยาบาลแล้ว การดูแลคนเจ็บก็เป็นเรื่องที่เขาต้องทำ ถ้าเพื่อนตรงหน้าเจ็บ ก็จะได้ลากไปทำแผลต่อเลย

เขานั่งรอนายตอบพลางเริ่มเคี้ยวอมยิ้มในปาก จนเกิดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

ก็นะถ้ามีอมยิ้มเหลืออยู่มันพูดลำบากเกินไป รีบเคี้ยวให้หมดๆไปน่าจะดีกว่า

เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อดูว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บตรงไหนไหม แต่ดูคร่าวๆแล้วก็เหมือนจะแข็งแรงสบายดีเขาเลยยิ้มออกมาพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วล่ะ"

"หรือมีอาการอะไรแปลกๆหรือเปล่า อย่างเวียนหัวเหมือนจะเป็นลม ไม่ก็เจ็บตรงไหนไหม?"

เขาถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ

"จ้าๆ พ่อดาราคิวทอง คราวหลังก็ระมัดระวังหน่อยสิ อย่าเล่นอะไรพิเรนทร์เกินไป"

อดไม่ได้ที่จะดุไปนิดนึง ไม่อยากนึกเลยว่าถ้าเขาหรือคนอื่นๆมาเจอเจ้าหมอนี่ช้ากว่านี้ มีหวังได้เลือดลงหัวจนช็อคก่อนพอดี

พอตัดเชื่อกเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เก็บใบมีดให้ดี ไว้ค่อยเอาไปคืนก็แล้วกัน เซยะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาลากมาด้วย ก่อนจะวางศอกกับหน้าขาแล้วเท้าคางมองโซชิดะ