นาโอะที่ยังคงสงสัยในโจทย์ที่ต้องทำได้แต่ยืนยิ้มออกมาเงียบๆพลางพยักหน้าเห็นด้วย

เพราะว่าในใจเขาน่าจะเก็บทุกอย่างไปเล่าทั้งหมดทุกอย่าง

“ผีน่ะไม่มีจริงหรอกครับ“

เขายกยิ้มสบายใจ

@rkm-yotsuba444.bsky.social

“เอ๊ะ? ไม่นะครับー เจ้านี่น่ะ มันเลือกยูเซย์คุงล่ะ”

คำพูดเชิงฉากเฉลยพลังพระเอกโชเน็นถูกงัดขึ้นมาใช้

“มันตั้งใจพุ่งเข้าไปหายูเซย์คุง”

“แปลว่ามันอยากให้ยูเซย์คุงทานแน่นอนเลยล่ะ .. จะปัดทิ้งความตั้งใจนี้จริงๆเหรอครับ“

เขายื่นส่งให้พร้อมรอยยิ้ม

แม้เรื่องทั้งหมดมันจะง่ายขึ้นถ้าเขายอมบอกว่าไม่ชอบและขอร้องดีๆก็ตาม

…แต่ทำไมเราต้องทำให้มันง่ายล่ะ

ในจังหวะที่คุณกำลังล้วงกระเป๋าหาเศษเงิน จังหวะนั้น สัญชาตญาณกำลังบอก้ขาว่าทางไม่ดีซะแล้ว นาโอะก็ค่อยๆก้าวขาออกห่างทีละนิด ทีละนิด จนมันเริ่มเปลี่ยนเป็นการ ‘วิ่ง‘

และใช่ เขาวิ่งหนีไปเป็นที่เรียบร้อย

(ขอบคุณที่มาบวกแชร์ดวงติดลบนี้ด้วยกันー)

ถ้าหากมีตัวเลือก แน่นอนว่านาโอะก็เลือกที่จะส่ายหน้าพัลวัล ดวงตาใสปิ๋งกระพริบเบาๆเป็นการส่งสัญญาณให้เพื่อนใหม่รับไว้เป็นสัญลักษณ์เชิงมิตร

“ผมว่า มันได้เลือกคุณแล้วー“

แน่นอนว่าแถข้างๆคูๆ

ส่วนน้ำเปล่าที่ออกมาได้อย่างสวยงามก็ถูกเขายืนถือเก้อต่อไป

“เพราะงั้น .. คุณควรที่จะกินมัน ให้สมกับที่มันเลือกคุณ”

ทำสีหน้าจริงจังตบท้ายหนึ่งที

รอยยิ้มพลันกลับมาแฝงความเศร้าอีกครั้งทันทีที่เห็นกระป๋องถั่วแดงถูกยื่นคืนส่งให้

นี่มันมุกตลกร้ายเหรอเนี่ยー

แต่ถึงอย่างนั้นนาโอะก็ยอมรับมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“ยูเซย์คุงไม่ซุปถั่วแดงรึเปล่าเหรอครับ?”

เพื่อให้โดนจับไม่ได้ว่ากำลังไม่อยากเก็บมันไว้ นาโอะจึงพูดสลับคำไปมาแปลกๆ พลางดึงท่าที่เศร้าราวกับว่าอยากมอบให้มากกว่าเก็บไว้เอง

เขานึกคำอยู่สักพัก

คำว่าสงสัยของนาโอะมันมีมากกว่า1อย่าง แต่เพราะเขาถามจริงได้แค่1อย่าง นั่นจึงทำให้คิ้วขมวดมุ่นไปชั่วครู่

“เธอมีงานอดิเรกอย่างอื่นนอกจากดนตรีด้วยนี่เองสินะー”

อาจจะเป็นเพราะนาโอะมักเข้าใจว่าโอโตคาวะจะต้องมีเครื่องดนตรีอยู่ด้วยเสมอ การเห็นเธอหยิบจับสิ่งอื่นขึ้นมามันเลยเหนือความคาดหมาย

“หรือไม่ได้เอาเครื่องดนตรีมาน่ะ?”

(ขอบคุณสำหรับรูทสั้นๆครับー)

เขาเลิ่กคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อย แต่พอก้มมองแขนเสื้อตัวเองถึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

“ฮะๆ.. นั่นสินะครับ“

”ส่วนคุณก็จากโทโมยาสึ“

ยังไม่ทันที่จะได้แนะนำตัวอย่างถูกต้อง เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดึงความสนใจเขาไปเสียก่อน

นาโอะลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบหันมาบอกพร้อมรอยยิ้ม

“โดนตามตัวซะแล้วสิ.. ขอบคุณที่แบ่งที่นั่งให้นะ”

เขาเพียงแค่โบกมือให้หนึ่งครั้งเป็นการลา หวังว่าจะได้เจอกัน

ยอมปิดคลิปเพื่อเปิดแอพขึ้นมาสุ่มอีกครั้ง

“หมายเลขที่ออกคือ สนามกีฬาโคชิเอ็ง ของวาตานาเบะจังครับ~”

“ว่าแต่ในกลุ่มพวกเรามีใครเป็นนักกีฬากันรึเปล่านะ?”

เขาชู2นิ้วยกยิ้ม

“น่าจะหมายถึงเพื่อนๆในห้องพักรึเปล่านะ? ถ้าเป็นแบบนั้นผมว่าจะเล่าเรื่องผีไปด้วย เพราะช่วงเวลาที่นอนกับเพื่อนเป็นช่วงเวลาที่เรื่องผีเหมาะที่สุดแล้วล่ะ”

@rkm-yotsuba444.bsky.social

ยกยิ้มชื่นใจเมื่อทฤษฎีแปลกๆของตนเองฟังดูมีเหตุมีผลแบบงงๆ

“แต่ถ้าต้องเล่าต่อด้วย ยังไงก็ควรจะเป็นเรื่องที่ดีสินะครับ”

เปิดดูคลิปคางุยะแดนซ์เล่นอีกรอบ

“เรื่องโชคลาภที่โคซากุระจังบอกก็เหมาะที่จะนำไปส่งต่อเลยล่ะครับ“

@rkm-yotsuba444.bsky.social

“ฮะๆๆー ถ้ายูเซย์คุงกลายเป็นมนุษย์ต้นไม้จริง ก็คงจะเป็นต้นไม้ที่ให้ร่มเย็นแล้วก็เป็นที่พักใจให้กับผู้อื่นแน่เลยครับ“

เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับการได้หยอกเพื่อนร่วมห้องเล่น

มืออีกข้างถูกยกขึ้นมาลูบหัวคนตรงหน้าปอยๆพร้อมเอ่ยต่อ

”ผมขอโทษนะ ทำให้เจ็บตัวซะได้“

แม้จะยังคงเจือเสียงติดหัวเราะอยู่หน่อยๆ แต่แน่นอนว่าเขาก็รู้สึกผิดจากใจจริง

“คุณสิงโตลำบากแย่เลยนะครับ ต้องคอยกลืนกินสิ่งชั่วร้ายแบบนี้ー“

”แล้วถ้าจริงๆเขาแอบกินโชคลาภเราไปล่ะครับ? ..ประมาณว่าอยากทานของอร่อย??“

ทฤษฎีแปลกๆถูกเอ่ยขึ้นมา

“แต่ก็มีตำนานวิญญาณโยโดะโดโนะที่ปราสาทโอซาก้าด้วยนะครับ..“

“ว่ากันว่าในวันที่พ่ายแพ้ โยโดะโดโนะได้ จบชีวิตตนเองพร้อมลูกชายในคูน้ำของปราสาท“

”กลายเป็นวิญญาณโศกเศร้าพร้อมกลิ่นเผาไหม้“