ดวงตามองขึ้นกำลังครุ่นคิด

" ก็...ไม่รู้สิ "

" มันก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอกอยากบอกหรือไม่ ก็ตามใจคู่หูเลย "

ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับเขาเองคิดว่าจะบอกหรือไม่บอกก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่

" เปลี่ยนเรื่องกันดีกว่าคิดไปมากก็ไม่ได้อะไร เดี๋ยวจะแก่เร็วขึ้นนะ " ว่าแล้วก็หัวเราะเบาๆเย้าหยอก

" เที่ยวสนุกไหมริทสึ "

หนุ่มสูงผมดำสนิทดวงตาประกายฟ้าในชุดเชิ้ดสีกาแฟกับกางเกงขายาวสีครีมของเขาที่อยู่แถวนั้นพอดีได้เดินผ่านมาเห็นเข้า

" ถ้าดวงไม่ดีลองหาโชคเพิ่มดูไหมล่ะ "

" ฉันช่วยได้นะสาวน้อย "

เขายืนยิ้มอย่างเป็นมิตร? พร้อมกับเครปวีปครีมสตอเบอรี่ในมือ

เจ้าของผมดำสนิทได้แปะรอยยิ้มประดับหน้าอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินคำกล่าวของสาวน้อยตรงหน้า

" ดีใจนะที่เธอไม่โกรธและเป็นห่วงฉัน "

มือที่ถูกดึงไปก็ปล่อยตามอีกฝ่ายไม่คัดขืนจะดึงเขาไปทั้งร่างก็ยังได้

" คนที่รู้... " เขาจงใจเว้นช่องคำก่อนจะหยุดลูบหัวเป็นเกลี่ยผมให้เข้ารูปแทนแล้วส่องสายตาไปยังดวงตาคู่นั้นที่มองมา

" น้องจากน้องชายฉันแล้วก็มีแค่ริทสึจังเท่านั้นแหละ "

" เพราะยังไม่แน่ใจว่าจำได้แค่ไหนเลยไม่ได้บอกน่ะ "

" อย่าโกรธกันเลยนะริทสึ " เขาเพียงยิ้มน้อยๆให้ไม่ได้อยากปิดบังหรอกแค่ยังไม่แน่ใจแค่นั้นเอง

" เท่าที่จำได้ก็ถึงตอนนั้นแหละ P*rsona ของเรา ถึงจะจำไม่ได้หมดก็ตามแต่ก็ยังโชคดีนะที่จำได้ "

ว่าแล้วหนุ่มก็ปล่อยมือกลุ่มข้างหนึ่งมาลูบหัวแทนแล้วยิ้มอ่อนให้สบายใจ

" ไม่ต้องห่วงฉันไม่ลืมเธอที่เป็นคู่หูแน่นอน"

(เช่นกันนะคะสนุกมากๆเลยค่ะ 🤗💗)

" แหม แค่เห็นแล้วรู้สึกแบบนี้เรามีความรู้สึกร่วมกันหรือเปล่าน้า~ "

ชงมาแบบนี้ตามนิสัยแล้วก็ต้องชงกลับกวนไม่เลิกพร้อมยืดอกโชว์สง่าผาเผย

" น่าเสียดายที่เวลาผ่านไปเร็ว ฉันยังไงก็ได้เอาตามที่ทุกคนคิด "

ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คทำท่าพิมพ์หาอะไรสักอย่าง

" เป็นห่วงกันก็บอกไม่เห็นต้องซึนเลย ยูกิคุง " หยักไหล่แกล้งเพื่อนหนุ่มหยอกล้อตามประสาซากิ

จากนั้นเขาก็เดินตามไล่หลังทุกคนไปคอยมองดูแลเผื่อมีอะไรอีกทั้งยังมองไปรอบๆในหัวคิดแค่ว่าจะไปไหนต่อดีรู้ตัวอีกทีก็จะถึงลานจดรถแล้ว

( แบบนีต้องเล่นด้วยบ่อยๆเพื่อติดตามแล้ว หากมาทันเวลาผมพร้อมบวก 😉)

(จริงๆมีต่ออีกนิดนึ่งแต่พิมพ์ไม่ทันคุณ 5555 น้องฮารุจังก็น่ารักเหมือนกันใครทำน้องเปลี่ยนไปกันนะ 😔 ขอบคุณที่ให้เล่นด้วยเช่นกันนะคะ เลิฟๆเลย)

พอเห็นว่ารีบไปแล้วก็กำลังจะหันกลับแต่เหมือนจะพึ่งนึกขึ้นได้เลยตะโกนไล่หลังไป

" ลืมบอกฉันเขียนเบอร์กับช่องทางติดต่อไว้ข้างหลังด้วยนะ ทักหาได้ทุกเมื่อเลยนะสาวน้อยย "

ตะโกนเสร็จเขาที่ยังจับจ้องทางที่หญิงสาวไปก็ได้เห็นบ้านหลังนั้นเช่นกัน

" บ้านเธอสินะ ฉันจำได้แล้ว "

คงไม่ว่างจริงๆขนาดบ้านยังไม่เปิดไฟเขาคิดว่าเป็นแบบนั้นและก็เดินกลับบ้านไป

มือที่ถูกปล่อยออกไปแสดงถึงการลาจากกันเขาที่มองตามไล่สาวน้อยไปรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่เวลามักมีไม่เคยนาน

เห็นขอบคุณกันมาแปลว่าจะต้องแยกจากกันแล้ว

" อื้มไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง บอกแล้วว่าเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่น่ะ "

" ไว้เจอกันใหม่นะฮารุจัง ดูแลตัวเองดีๆเข้าไว้ล่ะ "

เห็นว่าได้ไปแล้วดีใจก็พลันยิ้มออกมาคงคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้

จังหวะที่ฮารุจังเปลี่ยนมาจับมือก็รู้ตกใจเพราะไม่คิดว่าคนที่รู้จักกันไม่นานจะกล้าจับเลยอดแซวไม่ได้

"ใจกล้ามากเลยนะ ดีแล้วจับไว้แน่นๆเลย"

พอถึงย่านการค้าที่มีคนพุพล่านจึงจับมือให้กระฉับและใกล้ขึ้น แม้เขาจะอยากจะรีบออกไปเพราะไม่ชอบเสียงดังแต่แบบนั้นฮารุจังตามไม่ทันแน่ๆ

"เอาล่ะถึงแล้วนะเขตอาศัย A"

"แล้วบ้านฮารุจังหลังไหนหรอ"

" งั้นก็รีบไปต่อเถอะ จากตรงนี้ไปให้จับฉันไว้แน่นๆเลยนะ เราจะผ่านยานการค้าคนน่าจะเยอะ "

ว่าแล้วก็ออกเดินนำให้พยายามเดินช่วงก้าวสั้นลงให้หญิงสาวอยู่ใกล้ๆเอาไว้

"เป็นเด็กดีสินะฮารุจังน่ะ เข้าใจแล้วล่ะ"

เขาที่สังเกตุท่าทีอยู่ก็อดถอนหายใจยิ้มบางอย่างช่วยไม่ได้

" เอาแบบนี้ " เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับค้นหาของในกระเป๋าเหมือนจะเป็นสมุดจดอะไรสักอย่างแล้วเขาก็เขียนบางอย่างลงไปก่อนจะยื่นให้

"รับไปสิ"

" ฉันจดเส้นทางวิธีที่นี้มาให้เธอแล้ว และก็ถ้าอยากจดจำอะไรก็เขียนลงไปได้เลยมันจะช่วยเธอได้แน่นอน "

อย่างที่เธอว่ามันเย็นแล้วแต่ก็ใช่ว่าโอกาสหน้าจะไม่มี

" นี้อย่าเสียงดังสิจะรบกวนคนอื่นเขาเอานะ "

ว่าแล้วก็ชูนิ้วชี้เอาไปจุ๊ปากของคนที่กำลังเอามือมาอังหน้าผากอย่างกับเป็นไข้ใกล้ๆแต่ไม่ถึงปาก

" เข้าใจว่าตกใจนะแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ "

หยิบมือที่แปะหน้าผากอยู่ลงแล้วกุมไว้

" ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ฉันป่วยหนักแล้วต้องรักษาตัวนานผลข้างเคียงก็เป็นอย่างที่บอก "
" ช่วงสามเดือนของเทอมแรกฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ "

แม้จะดูเศร้าแต่ก็ยังยิ้มอยู่