( เดะๆ สุดหล่อหยุดชมได้แล้วค่ะ😞😞 แม่มันจะสิ้น😞💔 )

เห็นท่าทางอีกคนดูดีอกดีใจแบบนั้นแล้วบางครั้งก็คิดว่าเป็นคนที่ดูชอบเที่ยวเล่นดี..

เธอไม่ว่าอะไรเพียงแค่พยักหน้าก่อนจะเริ่มเป็นฝ่ายเดินนำโดยชะลอการเดินเพื่อให้เขามาเดินข้าง ๆ

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปตามย่านการค้าแวะเที่ยวเล่นอีกทั้งยังได้มีช่วงเวลาพูดคุยกัน

ถ้าได้มีช่วงเวลาแบบนี้เยอะ ๆ ก็คงไม่เลวเลย…

( ขออนุญาตจบรูทเลยนะคะ😻💕 แล้วก็ขอบคุณสำหรับรูทสุดน่ารักด้วยนะคะะะะ😍😍 )

ถามเสร็จไม่ทันไรอีกคนก็คิดเงินโดยที่เธอยังไม่ได้เตรียมเงินอะไร จนตอนนี้ทำได้แค่เดินตามอีกคนออกจากร้านอย่างงั้นไป

...

ยืนเงียบนึกคิด มองใบหน้าอีกคนสลับกับนาฬิกาบนจอโทรศัพท์อย่างนึกลังเล

" ก็ไม่ได้รีบอะไร... "

...

" ย-อยากเดินต่ออีกสักหน่อยไหมล่ะ....? "

เลือบมองอีกคนพร้อมพูดเสียงค่อย เพราะไม่ชินกับการที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนเองนี่

มือยื่นออกไปรับเหรียญเงินที่อีกคนยื่นมาให้ก่อนจะกุมเข้าหาอย่างระมัดระวัง

" อ- อืม "

" ทานให้อร่อย... "

ว่าแล้วก็โค้งตัวให้เล็กน้อยพลางโบกมือลาให้ระดับอก

จากนั้นก็กลับไปงานที่ร้านต่อ---

( ด้วยความยินดีเลยค่ะ!!✨ ทานให้อร่อยนะคะ😍😍✨✨💖💖 )

สายตาที่กำลังหลุบมองแก้วในมืออยู่ ก็ต้องเงยหน้าขึ้นทันใดเมื่อมือหนาของอีกคนยื่นมาหาพร้อมกุมมือของเธอเอาไว้

" ฮึ- "

เธอหรี่ตาก่อนจะเชิดหน้าหนีเพราะเขินอาย แต่ตอนนี้รู้สึกว่าพอโดนเขาพูดจาชื่นชมแบบนั้นบ่อย ๆ เข้าก็รู้สึกชินขึ้นมาเสียอย่างงั้น

เลยไม่ได้รู้สึกตกใจหรือเขินอะไรมากมายเท่าในตอนแรกแล้ว

" แล้ว... "

" พวกเราจะกลับเลยไหม ? "

ไม่อยากนั่งแช่นานจนรบกวนคุณตาคุณยายน่ะ

“ … “

พอได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ทำเอาเธอเงียบไปราวกับใช้สมองครุ่นคิด

สายตาเหลือบกลับมาก้มมองแก้วตรงหน้า มืออีกข้างจับแก้วใสยาวที่มีไอเย็นเกาะ ส่วนมืออีกข้างก็จับหลอดยาวแล้วคนไปมาเบา ๆ

“ งั้นเหรอ… “

ใบหน้าที่เคยนิ่งและบูดบึ้งตลอดเวลาก็ได้เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่อ่อนโยน

ถ้าเกิดว่าคนอื่น ๆ คิดแบบเดียวกับเขาจริง ๆ ที่ว่าเธอเป็นประโยชน์

ก็คงดีไม่น้อยเลยละนะ …

” ก็แค่..อยากทำอะไรที่เป็นประโยชน์ “

ว่าก็คีบเส้นกินคำสุดท้ายจนหมด พลางวางตะเกียบลงบนจานให้เรียบร้อยตามมารยาท

นั่งฟังไปกินไปก็ต้องมาชะงักคำนึงที่ออกมาจากปากเขาทำเธอต้องกลืนข้าวลงไป คิ้วก็กระตุกนิด ๆ

” ด-ดื้อ…?? “

หลังจากนั้นก็นั่งฟังอีกคนอย่างตั้งใจจนจบ ตะเกียบที่ตอนแรกขยับคีบไปมาก็ต้องหยุดลง

” งั้นเหรอ… “

จริงอยู่ว่ามีเรื่องที่อยากจะแก้ไขอยู่ แต่เรื่องแบบนั้นเธอจะมีสิทธิ์รึเปล่าก็แค่นั้น ตอนนี้ก็ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ก็เท่านั้น

” ฉันก็ไม่ได้เป็นคุณหนูขนาดนั้น… “

คิ้วขมวดลง

+

ระหว่างที่ทานก็ได้ยินคำถามอีกครั้งทำเอาเธอต้องช้อนตามองอีกคนกลับ

” ไม่มีเรื่องอะไร “

เผลอพูดอะไรเยอะไปรึเปล่านะ…

” ก็แค่….อยากแก้ไขเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ” หลบสายตาเล็กน้อย

“ อย่างไม่ให้ทำตัวซุ่มซ่าม… ”

คีบเกี๊ยวซ่ามากินต่อจนหมดจาน หาเรื่องอื่นมาแก้ตัวก็แล้วกัน

ตะเกียบที่กำลังคีบเส้นโซบะอยู่ก็ต้องหยุดชะงักทันใด ราวกับว่าคำถามนั้นโดนจุดอะไรสำคัญของเธอเข้า

เธอนิ่งอยู่ครู่นึงเหมือนใช้ความคิดก่อนจะคีบเส้นและกินต่อให้หมดคำนี้

“ ไม่รู้สิ ”

” แต่ถ้ามีเรื่องแบบนั้น..เป็นไปได้ก็อยากแก้ไขนั่นแหละ… “

ว่าเสร็จก็คีบเส้นโซบะกินต่อทำตัวตามปกติ

“ ไม่ได้ดูแนวเดียวสักหน่อย… “

ระหว่างพูดให้จบก็เปลี่ยนอาหารไปคีบเกี๊ยวซ่ามากินบ้าง

?

” หมายความว่ายังไง ? “

ได้ยินคำถามก็ต้องหยุดนิ่งเลยทีเดียว ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจเท่าไหร่นะ…

“ แต่แนวสืบสวนก็ไม่แย่… ”

พูดจบได้ไม่ทันไรโซบะเย็นกับเกี๊ยวซ่าที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟทันที

เธอโค้งตัวให้เล็กน้อยให้กับคุณยายเป็นการขอบคุณ จากนั้นก็หยิบจานมาจัดวางและเริ่มจับตะเกียบคีบเส้นกินแบบคุณหนูที่เรียบร้อย…

ระหว่างที่ดื่มชาเขียวเย็นรออาหารตัวเองสายตาเธอก็วาดมองไปมารอบ ๆ ร้านบ้างก็สบตาเข้ากับคุณตาคุณยายเธอก็ผงกหัวให้หน่อย ๆ

ก่อนจะได้ยินคำถามของคนตรงหน้าจนดึงโฟกัสไปที่เขาแทน

… เงียบนึกคิดไปพัก พลันยกแก้วขึ้นดื่ม

“ ไม่รู้สิ.. ”

“ แนวชีวิตประจำวันละมั้ง ? ”

ไม่ค่อยมีหัวด้านนี้อยู่แล้วเลยทำได้แค่ตอบสั้น ๆ ไปอย่างนั้น

+

เดินกลับมาสภาพโซซัดโซเซยกแขนขึ้นมาเช็ดปากไปพลาง เห็นแก้วน้ำที่ยื่นมาก็มองสลับอีกคนอย่างระหวาดระแวง

แต่สุดท้ายก็คว้าหยิบมาดื่มมาล้างปากจนได้

“ ดะ-ได้ไส้ปกติเหรอ ? ”

ถามทวนไม่คิดว่าลูกสุดท้ายที่เขากินไปเมื่อกี้จะเป็นไส้ปกติ

แบบนี้ก็ได้ของรางวัล..

“ ไม่ได้ชอบขนาดนั้น.. “

” ก็พอดื่มได้เฉย ๆ “

ว่าก็หลบสายตาเล็กน้อย หลังพูดถึงได้ไม่กี่นาทีเครื่องดื่มก็มาเสิร์ฟทันทีก่อนจานหลักจะมา

ไม่รีรอให้ช้าเธอจึงนำแก้วตัวเองมาด้านหน้านำหลอดใส่แก้ว ก่อนจะยกดื่มสบายใจเฉิ่ม ดูไม่ออกเลยว่าชอบ—-

จริง ๆ ก็ชอบนั่นแหละแต่ก็คงเป็นประเภทที่เวลาชอบอะไรมักจะไม่รู้ตัว

" อ-อืม "

พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปรายงายออเดอร์ให้กับคนทำทาโกะยากิ

.
.

จากนั้นใช้เวลาไม่นานเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับถาดกระดาษที่มีทาโกะยากิไส้ปกติ 6 ลูกตามออเดอร์ที่อีกคนสั่งมา

" ทั้งหมด 400 เยน "

ว่าก็ยื่นถาดให้

" ได้... "

" แต่ว่าจะเป็นซื้อแทนนะ "

ว่าก็หันกลับไปหยิบป้ายรายการเมนูให้อีกคนดู โดยเขียนแนะมาณว่า 6 ลูก 400 เยน / 10 ลูก 600 เยน

" ได้รึเปล่า ? "

เดินตามอีกคนที่นำทางมาเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าร้าน พอเข้ามาในร้านก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่ดูคุ้นเคย

พอเจอเจ้าของร้านที่เป็นผู้สูงอายุทั้งคู่ เธอจึงโค้งตัวขออนุญาตเป็นมารยาทที่ติดตัวเธอก่อนจะมิ้งตัวนั่งลงตามที่เขาเลือกโต๊ะมา

" โซบะ เกี๊ยวซ่า "

เปิดใบเมนูไม่ทันไรก็เลือกได้ทันที อย่างกับล๊อคไว้อยู่แล้ว

" แล้วก็...ชาเขียวเย็น " เลือกในส่วนเครื่องดื่มเสร็จสรรพ✨

" ไม่มี... "

จะว่าไงดี แถวนี้เธอก็ไม่ค่อยได้มาบ่อยด้วยไอเดียหรือตัวเลือกร้านที่อยู่ในหัวก็ค่อนข้างน้อย เป็นมนุษย์ที่ค่อนข้างติดบ้านล่ะนะ..

" งั้นก็เอาร้านนั้นก็ได้ "

" ฉันได้หมด "

ได้ยินข้อเสนอก็ดูน่าสนใจอยู่ไม่น้อย เธอเองก็ไม่ใช่คนเลือกกินเลือกร้านอยู่แล้ว จะร้านอาหารแบบไหนก็กินได้หมดนั่นแหละนะ

...

เมื่อได้ยินคำชวนสายตาก็กวาดมองรอบ ๆ ไปมา พลันเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเหมือนกำลังตัดสินใจ

" เอางั้นก็ได้ "

จะว่าไปนี่ก็เริ่มเที่ยงแล้ว..

"งั้น.. ห-หาอะไรกินกันไหม..? "

เริ่มหิวแล้วด้วย... ¬ ¬'

“ มะ—แมวขาวหางกุด ? ”

ตาปริบเข้าไปใหญ่ สมองก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวขึ้นมาได้อย่างกับจิ๊กซอว์มาต่อเรียงกัน

“ อ๋อ… ” เธอคนนั้นนี่เอง—

แล้วทำไมถึงเรียกแบบนั้นกันนะ ?

“ มาเล่นกิจกรรมเหรอ ? ”

พอเห็นใบโบรชัวร์ที่มือก็พอเดาได้ละนะ