ถ้าหันมามองก็จะเห็นว่าคนฟังพยักหน้ารับแทบจะทุกประโยคแบบเข้าอกเข้าใจกัน

“อื้อ เรียกว่าอยู่ชมรมกลับบ้านก็ได้” เหมือนจะพูดติดตลกกลับไป “แต่ถ้าต้องเลือกเข้าสักชมรมฉันก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะเข้าชมรมอะไรอยู่ดี“

กะพริบตาปริบๆมองสองนิ้ว— แล้วก็จะเห็นรุ่นพี่หน้าตายคนนี้ชูสองนิ้วกลับเหมือนกัน—

“เรียบร้อยแล้วล่ะ ขอบคุณเธอมาก”

“ถ้าไม่มีคาเฟอีนแนะนำเป็นพวกโกโก้ค่ะ โกโก้เข้มๆก็เข้ากับของหวานเหมือนกัน หรือไม่ก็อิตาเลี่ยนโซดา“

”พวกโกโก้สตรอวเบอร์รี่หรือโกโก้มินต์ก็มีค่ะ“ ขายเต็มที่—

“นอกจากภาษาอังกฤษกับประวัติศาสตร์ .. รองลงมาก็คงเป็นศิลปะล่ะมั้ง“ โคลงหัวนึกก่อนจะตอบกลับไป ”เรียกว่าฉันไม่ค่อยมีหัวด้านสายศิลป์เลยก็คงได้“

กะพริบตาปริบๆ—

“ทั้ง.. สตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้กและชีสเค้กมันหวานเลยนะคะ“ ทวนออเดอร์แบบไม่แน่ใจเท่าไหร่ ”รับเครื่องดื่มด้วยมั้ยคะ?“

“ก็ใช่ แต่——” คำพูดถูกขัดด้วยคำว่าห้ามสงสัย เม้มปาก คิ้วยังขมวดอยู่ มองของในมือสลับไปมากับอีกฝ่าย

“นายไม่จำเป็นต้องให้ฉันสักหน่อย” สุดท้ายก็อดพูดไม่ได้— แล้วก็รีบแก้ “แต่ก็ขอบคุณ ห้ามเปลี่ยนใจเอาคืนทีหลังล่ะ”

เหมือนกลั้นหายใจไปแว้บตอนอีกฝ่ายยังไม่พูดประโยคสอง— แต่พออีกฝ่ายพูดต่อก็พยักหน้าสมทบหงึกหงัก

อาจารย์ที่รับฟังก็ดูจะเข้าใจ บอกขอบคุณที่พวกเรามาแจ้ง จริงๆก็ได้รับเรื่องจากนักเรียนคนอื่นเหมือนกัน และพูดว่าเดี๋ยวจะปิดตู้ไว้แล้วเรียกช่างมาซ่อมให้แน่นอนไม่ต้องกังวล

พอได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า เอ่ยขอบคุณหน่อยๆ ค้อมหัวอย่างสุภาพ

“เนอะ” เข้าใจกันดี เออออห่อหมก— “จำลำดับเหตุการณ์ยังพอไหว แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเราจะต้องจำเป็นเลขปีทำไม แค่รับรู้ว่าแต่ละเหตุการณ์เกิดจากอะไรเกี่ยวข้องกันยังไงก็น่าจะพอแล้ว”

“คงเพราะวิชาประวัติศาสตร์ต้องท่องจำเยอะรึเปล่า? ฉันเองก็ไม่ถนัดขนาดนั้นเหมือนกัน“ พูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ เหมือนกับว่านึกแล้วท้อ

—— มองค้างไปแป๊บ

ก่อนจะขมวดคิ้ว
“นายแอบขโมยมาเหรอ?” (….)

“มันไม่ใช่พาร์ทไทม์ฉันเลยเลี่ยงที่จะไม่ทำไม่ได้หรอก” แต่กลับเลี่ยงไม่ตอบคำถามแรกซะอย่างงั้น

“ถ้ายังไม่สั่งอะไรฉันจะขอตัวไปทำอย่างอื่นก่อน คุณลูกค้าจะได้ใช้เวลาค่อยๆคิดเลือกเมนู“ เงยหน้าขึ้นสบตาอีกที ชิ้ง—

เดินออกมาจากห้อง โค้งลาหนึ่งที แล้วค่อยเลื่อนประตูปิดแอ่ด—-

“…..” หันมาเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า
“อะ นี่” ยื่นกระป๋องน้ำคืนให้

“….” เงียบไปหน่อย “ก็ใช่—- เพราะน้องแมว” เห็นด้วยเฉย(…)

“ตอนแรกไม่คิดว่าจะซื้อของเยอะขนาดนี้น่ะเลยไม่ได้เอารถเข็นมา” แก้ตั— อธิบายให้อีกฝ่ายฟัง “แต่วันนี้ซุปเปอร์มีลดราคาน่ะ จะไม่ซื้อก็คงไม่คุ้ม“

เลือกเข้าไปหาครูผู้หญิงอายุราวๆสามสิบกว่าคนนึงเพราะดูคุยรู้เรื่องสุด(…) อธิบายตามเหตุการณ์ว่าเครื่องกดน้ำกินเหรียญ และเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว

“พวกเราเลยคิดว่าควรจะปิดตู้ไว้ชั่วคราวและติดต่อช่างมาซ่อมค่ะ” เหลือบไปทางคนข้างๆ เหมือนบอกให้ช่วยสมทบหน่อย—

“หมายถึงพวกเลข เคมี ฟิสิกส์ใช่มั้ยนะ? ก็.. ชอบอยู่” พยักหน้าตอบรับ
“ฉันคิดว่าฉันถนัดวิชาพวกนี้มากกว่าพวกวิชาภาษาน่ะ ก็เลยต้องมาท่องหนักหน่อย“ ตาเหลือบไปทางหนังสือภาษาอังกฤษเหมือนจะบอกว่านี่ล่ะที่ไม่ถนัด

“เห็นฉันเป็นคนแบบไหน” ยอกย้อนกลับไปบ้าง

ตอนถึงหน้าห้องก็เป็นคนที่ตั้งท่าจะเคาะ แต่ไม่ทันไรประตูก็ถูกเท้าดันเปิด—— กะพริบตาปริบๆ แน่นอนอาจารย์ในห้องก็กะพริบตาปริบๆ

“เมื่อครู่ฉันมาแจ้งเรื่องตู้กดน้ำตรงโถงพัง พวกเราก็เลยนำกระป๋องเครื่องดื่มที่ออกมาคืนให้ค่ะ” บุ้ยใบ้ไปยังกล่องที่คนข้างตัวถือ

สายตามองสมุดที่อีกฝ่ายหันมาให้ดูแล้วพยักหน้า

”โล่งใจไป“ มุมปากยกขึ้นนิดๆกับท่าทางดีใจของอีกฝ่าย ”แต่คุณคิดเลขได้เร็วนะคะ เมื่อกี้หลังจากแทนค่าสมการก็ใช้เวลาแค่แป๊บเดียวเองก็แก้ได้แล้ว“

กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะโคลงหัว
“นั่นสิ จริงๆฉันก็ยังมีเวลาอีกเยอะ”

แล้วก็ถึงห้องพักอาจารย์พอดี ยกมือเคาะตามมารยาท

(สกินวันปีใหม่ค่ะ! ไม่ได้ใส่กิโมโนแต่ก็เนียนๆปักปิ่นปักผม👘)

bsky.app/profile/rkm-...

คิดว่า— น้ำชายังคามืออยู่ ส่วนจังหวะจับกล่องเมื่อกี้ก็คือเอาน้ำชาไปหนีบข้างแขน

เงยหน้ามองอีกฝ่าย ก่อนจะยกขวดมาให้เจ้าของดู

“ฉันไม่อยากทรมาณนาย เดี๋ยวถือให้ก่อนแล้วกัน”