🖊:Bloodrain
หัวหน้าเชฟชงขมสาขาบลูสกาย
สัญลักษณ์ที่เอนโด ยามาโตะเคยมอบให้ที่เจ้านั้นแทนเป็นสิ่งที่เชื่อมต่อเราสองไว้
ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสิ่งแทนใจ
ตัวแทนของเอนโดที่ยอมทุกอย่างให้
รวมทั้งชีวิต
‘ นี่จิกะ เอนโดเสียไปนานแล้วนะ ’
‘ นายยังไม่ลืมอีกหรอ ’
‘ไม่ ’
คนที่ตายแล้วจะมีชีวิตได้แค่ในความทรงจำเพราะงั้นจิกะจะไม่มีวันลืม
แม้ไม่ได้อยู่ข้างกาย แต่เจ้านั่นจะอยู่ในหัวใจและความทรงจำเขาตลอดไป
สัญลักษณ์ที่เอนโด ยามาโตะเคยมอบให้ที่เจ้านั้นแทนเป็นสิ่งที่เชื่อมต่อเราสองไว้
ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสิ่งแทนใจ
ตัวแทนของเอนโดที่ยอมทุกอย่างให้
รวมทั้งชีวิต
‘ นี่จิกะ เอนโดเสียไปนานแล้วนะ ’
‘ นายยังไม่ลืมอีกหรอ ’
‘ไม่ ’
คนที่ตายแล้วจะมีชีวิตได้แค่ในความทรงจำเพราะงั้นจิกะจะไม่มีวันลืม
แม้ไม่ได้อยู่ข้างกาย แต่เจ้านั่นจะอยู่ในหัวใจและความทรงจำเขาตลอดไป
เอนโดเป็นโอเมก้า เรื่องนี้มีแค่ตัวเขาเองที่รับรู้ เขานัันไม่แสดงอาการฮีทรึไม่มีอัลฟ่าคนไหนนึกชอบรึได้กลิ่นเขาสักครั้ง เว้นแต่ทาคิอิชิ
‘ ถอยไป ’
‘ เลิกปล่อยกลิ่นแกซะ ’
เขาแทบจะนับครั้งไม่ได้แต่ส่วนมากจิกะมักบ่นเรื่องกลิ่นของเขา เพราะงั้นเมื่อถึงช่วงรัทของอีกฝ่ายเอนโดจึงไม่อยู่ใกล้แม้จะอยากสักเพียงใด
แต่เขาไม่เหมาะสมกับจิกะหรอก
เพราะงั้นเลยต้องถอย
เอนโดเป็นโอเมก้า เรื่องนี้มีแค่ตัวเขาเองที่รับรู้ เขานัันไม่แสดงอาการฮีทรึไม่มีอัลฟ่าคนไหนนึกชอบรึได้กลิ่นเขาสักครั้ง เว้นแต่ทาคิอิชิ
‘ ถอยไป ’
‘ เลิกปล่อยกลิ่นแกซะ ’
เขาแทบจะนับครั้งไม่ได้แต่ส่วนมากจิกะมักบ่นเรื่องกลิ่นของเขา เพราะงั้นเมื่อถึงช่วงรัทของอีกฝ่ายเอนโดจึงไม่อยู่ใกล้แม้จะอยากสักเพียงใด
แต่เขาไม่เหมาะสมกับจิกะหรอก
เพราะงั้นเลยต้องถอย
#jojijo #chikaendo
🏔 : ตอนนี้มีความสุขไหม
🐢 : อืม
🏔:ไม่ไหวก็เดินออกมานะ
🐢: นายเองก็ด้วยนะเอนโด
🏔: 555+ฉันคงโดนพระอาทิตย์แผดเผาไปแล้วแหละ
🐢:งั้นเราคงโดนเผาไปพร้อมกัน
จิกะเปรียบดั่งเพลิงที่ร้อนแรงทั้งสวยงาม รวมถึงเปรียบได้กับโลกทั้งใบของเอนโดเช่นกัน
และโจจิเปรียบดั่งพระอาทิตย์ส่องสว่างคอยนำทางของโทกาเมะ
#jojijo #chikaendo
🏔 : ตอนนี้มีความสุขไหม
🐢 : อืม
🏔:ไม่ไหวก็เดินออกมานะ
🐢: นายเองก็ด้วยนะเอนโด
🏔: 555+ฉันคงโดนพระอาทิตย์แผดเผาไปแล้วแหละ
🐢:งั้นเราคงโดนเผาไปพร้อมกัน
จิกะเปรียบดั่งเพลิงที่ร้อนแรงทั้งสวยงาม รวมถึงเปรียบได้กับโลกทั้งใบของเอนโดเช่นกัน
และโจจิเปรียบดั่งพระอาทิตย์ส่องสว่างคอยนำทางของโทกาเมะ
ฉันก็ควรรู้ตัวนานแล้ว ว่าคนที่ควรจะอยู่ข้างๆนายไม่ใช่ฉันแต่เป็น ‘อุเมมิยะ’
แต่กระนั้นฉันก็ยังคงฝืนทน
เพื่อสักวันนายจะมอบรอยยิ้มและแววตาแบบนัันให้ฉันบ้าง
ฉันก็ควรรู้ตัวนานแล้ว ว่าคนที่ควรจะอยู่ข้างๆนายไม่ใช่ฉันแต่เป็น ‘อุเมมิยะ’
แต่กระนั้นฉันก็ยังคงฝืนทน
เพื่อสักวันนายจะมอบรอยยิ้มและแววตาแบบนัันให้ฉันบ้าง
รอยยิ้มของเอนโดที่มีให้กับจิกะนั้นต่างจากคนอื่น และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทาคิอิชิ จิกะ รู้ดี
ยามเมื่อเอนโดมองและยิ้มให้ จะเป็นรอยยิ้มที่รักลึกซึ้งและคลั่งไคล้ แต่เมื่อไหร่ที่เจ้าตัวเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวรอยยิ้มนั้นจะแปลเปปลี่ยนไปเป็นเจ็บปวด
มีหลายครั้งจิกะเห็นแต่ก็ไม่เคยเอ่ยทักไปสักครั้งเพราะคิดว่าคงไม่เกี่ยวกับเขา
แต่ตอนนี้เขาว่าไม่ใช่แล้วเพราะเจ้านั่นดันยิ้มแบบเดียวกันให้กับคนอื่น
รอยยิ้มของเอนโดที่มีให้กับจิกะนั้นต่างจากคนอื่น และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทาคิอิชิ จิกะ รู้ดี
ยามเมื่อเอนโดมองและยิ้มให้ จะเป็นรอยยิ้มที่รักลึกซึ้งและคลั่งไคล้ แต่เมื่อไหร่ที่เจ้าตัวเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวรอยยิ้มนั้นจะแปลเปปลี่ยนไปเป็นเจ็บปวด
มีหลายครั้งจิกะเห็นแต่ก็ไม่เคยเอ่ยทักไปสักครั้งเพราะคิดว่าคงไม่เกี่ยวกับเขา
แต่ตอนนี้เขาว่าไม่ใช่แล้วเพราะเจ้านั่นดันยิ้มแบบเดียวกันให้กับคนอื่น