" ไว้เจอกันค่ะ คุณอิจิโกะ "

เธอทำเพียงโบกมือให้อีกฝ่าย จนเมื่ออีกฝ่ายหายไปหลังร้าน เธอก็ลุกเอาจานไปเก็บ. รอยยิ้มน้อยคงอยู่บนใบหน้าของเธอพร้อมดวงตาที่จ้องไปที่นิ้วก้อยของตน

" เราเองก็คงต้องพยายามในฐานะรุ่นพี่เหมือนกัน "

เธอพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะออกไปซ้อมรอบดึกต่

/ขอบคุณที่มาโรลด้วยนะครับ 🙏

พลัมมองนิ้วก้อยของอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยกมือของตนขึ้นมาแล้วค่อยสอดนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วอีกฝ่าย

" ฉันเองอาจจะช่วยอะไรมากไม่ได้ "
" แต่ขอสัญญาเลยค่ะ ว่าฉันจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถ "
" และถ้าฉันมีปัญหาอะไร... ก็ขอฝากด้วยนะคะ "

ท่าทีเกร็งค่อยๆหายไปจากตัวของพลัม พร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

" วางใจรุ่นพี่คนนี้ได้เลยค่ะ คุณอิจิโกะ "

" ส่วนเรื่องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น "
" แรกๆตอนเจอปัญหา ฉันเองก็กลัวที่จะขอความช่วยเหลือเหมือนกัน "
" แต่ในท้ายที่สุด หากเรากล้าพอที่จะขอความช่วยเหลือ ก็มีคนที่พร้อมจะยื่นมือมาช่วยเราเสมอ "
" เพราะงั้นมีปัญหาหรือเรื่องทุกข์ใจยังไงก็ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียวหรอกค่ะ "

เสียงหวานแฝงด้วยความอ่อนโยนกล่าวออกไป พร้อมกับเสียงช้อนที่วางบนจานเปล่า

" ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ "

หางสีม่วงที่ส่ายไปมานั้นค่อยๆช้าลงจนหยุดไปเมื่อถูกอิจิโกะขอแนะนำ เพราะแม้จะอยู่มานานขนาดนี้แล้วตัวเธอก็ยังไม่ชนะหรือได้ตำแหน่งดีๆเลยซักครั้ง.

" ฉันพูดเองมันก็แปลกๆอยู่... "
" แต่อย่าหักโหม แล้วก็ไม่ต้องอายที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นค่ะ "
" เพราะถ้าหักโหมเกินไปมันจะทำให้อะไรต่อมิอะไรมันแย่ขี้นกว่าเดิม "
" ฝึกให้เท่าที่ตัวเองรับไว้ และพักผ่อนบ้างเพื่อเป็นรางวัลให้ตัวเอง "

+

สิ้นคำพูดนั้น เธอก็ล้วงมือไปในกระเป๋าแล้วเอากล่องถนอมอาหารออกมา. โดยในกล่องนั้นคือเลม่อนที่ถูกฝานบางจนใสที่รอยอยู่บนน้ำผึ้ง

" เลม่อนแช่น้ำผึงนะคะ ฉันทำเองกับมือ "
" เลม่อนเอากินเฉยๆก็ได้หรือจะกินกับเครื่องดื่มก็ดี "
" ส่วนน้ำผึ้งเอาไว้ใส่กับโยเกิร์ตก็ได้ "
" เอาไว้กินเอาแรงระหว่างซ้อมนะคะ /// "

/ภาพอ้างอิงเฉยๆ ไม่ได้ใส่ในโหลมานะคับ

หางสีม่วงแกว่งไปมาอย่างดีใจหลังที่ได้คำพูดของสาวม้าผมขาว รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของพลัมจนทำให้ตาแทบปิด.

' เฮะๆ~ โดนเรียกว่ารุ่นพี่ด้วยแหละ~ '
' ดีใจจังเลย~ '

" ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่พอทำกินเองได้นั้นแหละค่ะ /// "
" แต่ถ้าช่วยได้ล่ะก็ ฉันก็ยินดีช่วยนะคะ "
" แต่รับมาฝั่งเดียวก็กะไรอยู่... ถึงจะไม่ใช่ของมีราคาอะไร... "
" แต่ช่วยรับไว้ทีค่ะ !!! "

+

" แต่ถ้าเคี่ยวเพิ่มอีกสักสองชั่วโมง รสชาติน่าจะเข้ากันมากกว่านี้ค่ะ "

เธอกล่าวในขณะที่ตักกินต่อ โดยแอบหันไปมองคู่สนทนาเป็นพักๆ โดยพยายามคิดที่จะพูด

' เอ เราทำตัวอวดเก่งไปรึเปล่าน่ะ ที่จู่ๆก็ไปทำตัวดูเป็นพวกนักวิจารณ์อาหารแบบนี้ '
' แต่เราในฐานะรุ่นพี่ก็ต้องทำตัวให้ดูมีภูมิไว้ก่อน '

พลัมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายมานั่งด้วย และด้วยสายคาดหวังจากอีกฝ่ายก็ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก นอกจากเริ่มกินต่อ. รสชาติแสนกลมกล่อมของเครื่องแกงและเนื้อสัตว์ละลายไปทั่วทั้งปาก พร้อมรสหวานอมเปรี้ยวของสตอเบอรี่ที่ทำหน้าที่เป็นชาติแฝง อาจจะแปลกไปบ้างในการกินครั้งแรกๆ แต่โดยรวมถือเป็นการสร้างสรรค์ที่ดี

" อร่อยมากค่ะ คุณอิจิโกะ "
" รสของสตอเบอรี่ไปได้ดีกับเครื่องแกงมากค่ะ "

(+)

" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ส่วนฉัน เรกาเลีย พลัม จากปี 3 ค่ะ "
" แต่เรียกแค่พลัมเฉยๆก็ได้ค่ะ "

พลัมตอบเสียงสั่นระหว่างพยายามยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มที่ได้ก็ดูฝืนแบบแปลกๆ พร้อมมือที่รับจานข้าวแกงจากอีกฝ่าย

" ส่วนเรื่องแกงกระหรี่กับสตอเบอรี่ก็ชอบอยู่ค่ะ "
" แต่แบบที่กินพร้อมกันก็ครั้งนี้ครั้งแรกเลยค่ะ "

เธอกล่าวในขณะที่นั่งโต๊ะใกล้แล้วตักข้าวแกงเข้าปาก พลางพยายามจับรสชาติวัตถุดิบต่างๆ

หลังจากผ่านพ้นวันอันวุ่นวาย พลัมที่เตรียมมาหาอะไรกินอยู่นั้นก็ถูกดึงความสนใจโดยป้ายแปลกตากับชื่อเมนูที่ดูแปลกกว่า แต่พอเห็นคนที่อยู่หลังร้านนั้นแล้ว ก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเดินไปที่หน้าร้าน

'ของรุ่นน้องปี1หรอ ลองดูหนอยแล้วกัน'

" ขอโทษทีนะคะ "
" ฉันอยากจะขอลองดูซักจานหน่อยนะคะ "

เสียงของเธอในขณะที่พูดกับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบเฉย ที่แม้จะพยายามยิ้มยังไงเธอก็ดันเกร็งจนทำไม่ได้อยู่ดี

/ขอปักไว้ก่อนนะครับ

" ดะ ด้วยความยินดีค่ะ "
" ถ้าเรื่องอยากให้ช่วย ก็มาหาได้เสมอเลยนะคะ "

พลัมกล่าวพลางโบกมือให้อีกฝ่าย จนเมื่อน็อนวิ่งพ้นสายตาไป ใบหน้านิ่งเฉยกับท่าทีเก้ๆกังๆก็หายไป

" ในที่สุดก็ทำตัวสมกับเป็นรุ่นพี่แล้ว "
" ก้าวแรกที่แสนสดใสเริ่มขึ้นแล้ว "

เธอพูดน้ำเสียงดีใจก่อนจะเดินเข้าไปในหอพักพร้อมกล่องกระดาษที่ใส่ขนมกองโตไว้

/ ขอบคุณที่มาโรลด้วยนะครับ 🙏

" อย่างงั้นหรอค่ะ !! "
" งั้นก็เอาไปอีกสิคะ !! "

ใบหน้านิ่งเฉยค่อยๆยิ้มกว้างก่อนที่พลัมจะรีบแบ่งโดรายากิให้น็อนอีกหลายชิ้น ก่อนที่พลัมจะรู้ตัวว่าเผลอทำตัวน่าอายต่อหน้ารุ่นน้องไป

" ขอโทษทีค่ะ "
" แล้วก็ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ "
" เพราะถึงจะดูพึ่งไม่ได้ แต่ถ้ารุ่นน้องมีปัญหา "
" มันก็เป็นหน้าที่ของรุ่นพี่อย่างฉันนี้คะ "

เธอกล่าวพลางจับที่เข็มกลัดสีทองของตนและพยายามเขย่งเท้าให้ตัวเองดูสูงขึ้น

เธอเริ่มขยับเข็มกลัดสีทองให้เข้าที่ก่อนจะชี้ไปที่แนวไม้รอบหอ

" เดินเลาะไปทาง... จนถึงทางไปสนามกีฬาเล็กแล้วเลี้ยวซ้ายค่ะ... "
" แล้วก็... "

เธอนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเปิดกระดาษในมือ. กลิ่นโชยอ่อนของขนมหวามผสมเข้ากับกลิ่นเปรี้ยวอ่อนๆของผลไม้ พร้อมภาพของเจ้าแป้งสีน้ำตามที่ประกบทับแจมผลไม้ปรากฏต่อหน้านาว

" จะรับ... ซักชิ้นไหมคะ /// "
" โดรายากิใส้แยมบ๊วยนะคะ /// "

ใบหน้าเรียบเฉยพยักหน้ารับเพราะแม้จะพยายามยิ้มให้ แต่ความเกรงนั้นก็ยังทำให้หน้านั้นยังดูเรียบเฉยอยู่

" พลัม,เรกาเลีย พลัม... ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ... "

เธอกล่าวโดยพยายามทำให้เสียงดูเป็นการเองที่สุด แต่ก็ดันทำให้เสียงดูกระตุกไปแทน. แต่การที่จู่ๆอีกฝ่ายมาทักกันแบบนี้ ก็มีความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง

' รุ่นน้องปีหนึ่งงั้นหรอ '
' เอาล่ะพลัม เธอต้องทำหน้าที่รุ่นพี่แล้ว '

/ต่อด้านล่าง

แสงนวลอ่อนของสารทฤดูส่องผ่านหมู่แมกไม้ พร้อมกลิ่นของภาคเรียนใหม่ที่กำลังเริ่มขึ้น. พลัมมองหอพักที่ตนไม่ได้กลับมาพักใหญ่พลางก้มไปมองที่กล่องกระดาษในมือของตน แต่จู่ๆมีเสียงหนึ่งทักเธอเข้าจากด้านหลัง

" เอ่อ... มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ? "

เธอกล่าวก่อนจะหันไปดูอีกฝ่าย แต่แม้เธอจะตั้งใจหันไปมักด้วยรอยยิ้ม แต่จู่ๆก็ดันหันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้านิ่งเฉยแทน

' บ้าจริง ฉันทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว '

/ขอปักไว้ก่อนนะครับ