(เห็นสิ??)

[เห็นครับ。]

[ผู้จัดการ🥺]

เมื่อมีคนเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางที่เป็นมิตร สัญชาตญาณของสัตว์ตัวเล็กดมฟุดฟิดที่ฝ่ามือ แมวตัวน้อยขยับดิ้นหยอกล้อกับส่วนที่ยื่นเข้ามาอย่างไม่กลัว เพราะมันคิดว่ากำลังถูกคนเล่นด้วย

‘ม๊าววว~~’
น้ำเสียงเล็กหยอกล้อกับมะนุดที่เข้าหา โดยที่มันไม่สนว่ากำลังนอนบนหัวใคร

การขยับเขยื้อนของลูกแมวทำเรย์ออนสะลึมสะลือขึ้นมา

“อืม...” เขายังไม่ลืมตา

สักพักแล้วที่สิ่งพวกนั้นไม่พอใจที่เขาชมคนตรงหน้าว่า ‘น่ารัก’ แค่ประโยคเดียว

พออยู่นอกโรงเรียนจะพูดจะทำอะไร...ก็ต้องระวังไม่ให้สิ่งติดตามไปติดคนอื่น เพราะอย่างนั้นเขาจึงปากเสียเป็นนิสัย

“อ่า...มัวชักช้าเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”
ไม่พูดอะไรต่อก่อนจะเดินนำไปโรงเรียนไป ทิ้งอีกคนให้ยืนอยู่ตรงนั้น

“จะขาดเรียนรึไง? ถ้าไม่ตามมาก็อยู่นั่นแหละ“

คนปกติส่วนใหญ่มักจะเกี่ยงการพูดถึงสิ่งลี้ลับ แต่__ผู้หญิงแปลกๆคนนี้ดูจะตื่นเต้นกับเรื่องผีสางเป็นพิเศษ
อะไรล่ะนั่น...ความคิดแปลกใจรับกับสีหน้าเย็นมีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เรย์ออนดูจะประหลาดใจอยู่หน่อยๆ

“แถวนี้มีแมวเยอะ อาจจะแมวมั้งนะ...?”

เขาพูดตามจริงเพื่อเบี่ยงประเด็น
เพราะถ้าให้พูดกันตามตรง...ตอนนี้ก็มีบางอย่างตามเขามาเป็นหมู่คณะมาตั้งแต่แรกแล้ว...
+

รับสารว่าเหลือเท่านั้นสมองก็สั่งให้ผงกหัวทันที บุคลิกเฉยเมยประกอบใบหน้าเย็นชาแต่นัยตาเป็นประกายจ้องหน้าคนที่ออกมารับคำถาม

“รบกวนด้วย...”

คิดพ้องกับสายตาที่มองไปรอบๆร้าน ปากพลางถามพูดไปด้วย
“ขนมที่นี้ใครเป็นคนทำ...?” สายตาเรียบนิ่งเหมือนคิสตัสสีเทาหันมาสบตารอรับคำตอบจากหญิงสาวผมสีอ่อน

ไม่ได้ขี้เหร่อะไร เขาแค่พูดไปงั้นๆแต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจริงจังเอาซะได้

ก่อนจะพูดหน้าตาย “อาฮะ...งั้น น่ารักก็ได้”

พอโดนทักท้วงถึงนิสัย ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กๆ แม้จะด้านชาทางความรู้สึก ก็ใช่ว่าเขาจะพอใจไปซะทุกเรื่อง

“เอาอะไรมาพูด....”

“ถ้าเจอตาลุงโรคจิตใคร่เด็กมาพูดดีด้วย เธอก็จะคิดว่าเขาเป็นคนดีรึไง?”

ว่าจบก็พูดขึ้นมาต่อด้วยสีหน้าเย็นขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้ามันไม่ใช่แมวล่ะ...?”

“จะอะไรได้...ก็ผ้าเย็นไง”
ถุงเล็กๆมีความเย็นเหมือนกับว่าพึ่งซื้อมาได้ไม่นานถูกรับไป

“ประคบเย็น แก้มจะได้ไม่บวม”

พูดจบก็ยืนมองอีกคนที่ดูจะงงๆ คนเย็นชาก็เลิ่กคิ้วข้างก่อนจะพูดถามอย่างไม่คิด
“อะไร?....รีบๆทำสิ...รึอยากขี้เหร่หนักกว่านี้?”

...
เงียบนิ่งไม่ตอบอะไร สายตาเย็นชาสีสว่างไล่มองใบหน้าคนตรงหน้า

ในระหว่างฟังที่อีกคนพล่ามก็เลื่อนมือและจับสายตาไปค้นหาบ้างอย่างในกระเป๋านักเรียน

ถึงตอนที่เจ้าของเสียงเล็กที่พูดถึงประโยคที่ว่าเขากำลังดุอยู่รึเปล่า

“ก็...ไม่ปฏิเสธหรอก”
หยิบซองถุงเล็กๆขนาดฝ่ามือยื่นให้กับเด็กสาวรุ่นพี่
...

“เอ้า...รับไปสิ”

...สุดท้ายเจ้าตัวก็พูดออกมาเองว่าซุ่มซ่าม ไม่แปลกใจเท่าไหร่

“อาฮะ...งั้น—เป็นไรมั้ย” น้ำเสียเรียบพูดไร้อารมณ์ร่วมตามที่อีกคนแนะนำ

มองดูแก้มที่ฝาดแดง คงจะเจ็บน่าดู...
"คราวหน้าก็เดินดูทางหน่อยสิ"

แม้คำพูดจะฟังดูเย็นชาแต่จริงๆเขาพูดด้วยความห่วงใยอยู่มากไม่น้อย

เกือบจะมาไม่ทันในเวลาเช้าเพราะหลงทาง กว่าจะมาโรงเรียนก็เดินวนอยู่นานพอควร

ในขณะเดินไปหอประชุม(หลงทาง) ก็ไปโผล่ตัวขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงข้างหลังเด็กสาวผมสีอ่อนที่เดินเซ่อซ่าชนเสา

“ซุ่มซ่าม” ทันทีที่เห็นก็พูดออกมา

เกือบจะมาไม่ทันในเวลาเช้าเพราะหลงทาง กว่าจะมาโรงเรียนก็เดินวนอยู่นานพอควร

ในขณะเดินไปหอประชุม(หลงทาง) ก็ไปโผล่ตัวขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงข้างหลังเด็กสาวผมสีอ่อนที่เดินเซ่อซ่าชนเสา

“ซุ่มซ่าม” ทันทีที่เห็นก็พูดออกมา

C-เข้ามาเพื่อหนม

เพราะมัวแต่เดินหลบหนีเหล่าสาวกสาวและ...สิ่งเหนือธรรมชาติ พอออกจากเขตนอกโรงเรียนก็ถูกเกาะติดทันทีเพราะแบบนั้นกว่าจะหลบออกมาก็พลาดเวลาไปซื้อขนมร้านประจำซะได้

พอถึงหน้าร้านสีหน้าเย็นก็ดูจะผิดหวังหน่อยๆ แต่เห็นว่าร้านยังไม่ปิดทำการจึงเดินเข้าไปถามคนเฝ้าร้านด้วยความคาดหวัง

“ขอโทษนะ...ขนม...”

(ภาพสี...เลย...⁉️..น้า.....😭⁉️‼️)

อะ—
ยังไม่ทันประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นฉับพลัน ถุงแป้งขนมที่ต้องการก็ลอยหวือมาอยู่ในมือ

“นี่!”

แต่ยังไม่ทันอะไรต่อ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีรอบข้างก็ไม่มีใครอยู่แล้ว

“...???“ อะไรของเขา

จิ๊ปากเบาๆ รู้สึกเหมือนเสียท่าเล็กน้อย

”เออ ขอบใจ แต่ทีหลังไม่ต้อง“

ไม่รู้ว่าพูดกับคู่สนทนาที่จากไปแล้วรึเปล่า แต่สุดท้ายก็ทำเพียงไหวไหล่แล้วเดินออกไปจ่ายเงินให้จบเรื่อง

โดนรุ่นพี่ตัวเล็กสวมเสื้อไหมพรมสีครีมชักสีกน้าไม่พอใจใส่ เจ้าตัวทำได้แค่มองอีกฝ่ายกลับไปเขย่งขาเอื้อมของบนชั้นวาง

เหมือนจะถึง—แต่ไม่ถึง...มองๆไปก็ดูน่าสงสาร…มองนานไปจนเริ่มจะรู้สึกหงุดหงิด

ให้เขายืนดูเฉยๆก็คงแล้งน้ำใจไปสักหน่อย จึงถือวิสาสะประชิดตัวหยิบสิ่งที่วางอยู่ชั้นวางสูงยัดใส่มือรุ่นพี่หัวรั้น

ไม่รอให้อีกฝ่ายได้หันมาตำหนิเขาหรอก... ฉับพลันชายหนุ่มร่างสูงก็ อันตรธานหายไป...

[ถึงครับแต่...เลทเข้าหอประชุมนิดหน่อย]