The name of the #PersianGulf is even engraved on the of American soldiers' tombstones.
This name is not changeable.

امشب ساعتِ ۲۰:۰۰ در کلابِ سبزها گفت‌وگویی پیرامونِ کتابِ «مشروطهٔ نوین» اثرِ رامین پرهام با حضورِ مؤلّف خواهیم داشت. در جلسه از نگاهِ تاریخی به نقدِ کتاب خواهم پرداخت.

www.clubhouse.com/house/%D8%B3...

جلال متینی پژوهش‌گری ایران‌دوست و برجسته بود و نقشش به عنوانِ موسّسِ مجلّاتِ معتبر ایران‌نامه و ایران‌شناسی فراموش‌شدنی نیست. میانِ منتقدانِ مصدّق نیز فردی جدّی، منطقی و دقیق محسوب می‌شد. شخصاً از نوشته‌هایش، خاصه راجع به شاهنامه آموخته‌ام. درگذشتش خبری ناگوار بود. یادش گرامی.

اگر آن چه در سوریه رخ داد را «انقلاب» در نظر بگیریم[که نظرم مساعد نیست] گویا ترمیدورش به دو هفته نکشید و احمد الاشرع آن افسارِ شیطان را به گردن آویخت! :)

قیاسِ فرح دیبا با اسما اسد کاملاً بجاست. اولاً دو نفر سطحِ مشابهی دارند: کسانی که در یک منطقه برای چند دهه بانویِ اول کشورهایی خودکامه با جهت‌گیریِ (نیمه)سکولار بودند و در نهایت با سقوط حکومت‌ ناچار به فرار شدند. شکافِ اصلی در جنوب‌غربِ آسیا شکافِ مذهبی/نامذهبی و مدرن/نامدرن است، نه دموکراتیک و دیکتاتوری.

پیمانِ وستفالیا به سال ۱۶۴۸ محصولِ قدرتِ یک ایده راجع به روابطِ بین دولت‌‌ها نبود؛ بلکه از پیِ سه دهه جنگ خونین سر برآورد. شکافِ نازدودنیِ کاتولیک-پروتستان و تکافویِ توانِ دولت‌ها برای غلبه بر یک‌دیگر، خاصه با سیاستِ توازن قوایِ انگلیسی، تزهایِ حاکمیتِ دولت‌ها و برابریِ حقوقی آن‌ها با یک‌دیگر را پدید آورد.

بعثِ سوریه هم به تهِ خط رسید. پنجاه سالِ پیش در خاورمیانه احتمالاً کمتر کسی فکرش را می‌کرد رژیم‌هایِ لاییک، سکولار و نیمه‌سکولار یکی یکی به دستِ اسلام‌گرایان سقوط کنند و شاه‌زاده‌ای از سنتی‌ترین دولتِ منطقه، چهرهٔ اصلی نادینی کردن در جنوب‌غربِ آسیا باشد. مصیبتِ ما.

تصویر از کتاب‌خانهٔ اختصاصیِ کاخِ نیاوران.

دانش حکومت‌داری می‌کوشد آن چه به دست نیامده به دست آورد؛ آنچه به دست آمده حفظ کند؛ بر آنچه حفظ شده بیفزاید؛ از آن چه افزوده شده به شایستگان اعطا کند. عملکرد درست این جهان به آن بستگی دارد. هر که مشتاق پیشرفت جهان است عصایش را بالا بگیرد،

سوریه تنها تلنگری است برای درک این نکته که آنتاگونیسمِ واقعیِ انسانِ خاورمیانه‌ای دموکراسی و دیکتاتوری نیست. جدالِ دنیایِ «مدرن» با دشمنانِ قسم‌خورده‌اش است. یک سو مدنیت و دیگر سو بربریت.

اوباشِ سلطنت‌طلب نمی‌خواهند آن فرمولِ طلاییِ کذاییِ «اتحاد ارتجاع سرخ و سیاه» را راجع به معادلاتِ سوریه به کار بگیرند؟ :)

بنیادِ فلسفیِ لیبرالیسم آن است که همه خیرِ خود را می‌شناسند، و چون می‌شناسند باید آزاد باشند. در واقع لیبرالیسم قدرت و شناخت را به یک‌دیگر گره می‌زند از جمله در سطحِ محدوده. فرد تنها تا آن جا که می‌فهمد می‌تواند اراده‌اش را اعمال کند و چون فقط خیرِ خودش را می‌فهمد، دانشش تنها بر خودش نافذ خواهد بود.

اپیزود دوازدهم رادیو نسیان با عنوان «و راه‌ها ادامه‌ی خود را در تیرگی رها کردند» منتشر شد.

راوی و نویسنده: عطیه امیری
پژوهشگران: پارسا عمرانیان، عطیه امیری و محسن نظام‌آبادی

لینک دریافت اپیزود در کست‌باکس:
castbox.fm/vb/755450203

اگر پرسی ز کیشِ پورداود
جوانِ پارسی ایران پرستد

۲۶ آبان سال‌گردِ درگذشتِ ابراهیم پورداود، نخستین مترجمِ اوستا.

اگر Bluesky گرفت و ماندیم و نوشتیم:

آسمون همه جاش یه رنگه!
حرف‌های قدیمی، پلت‌فرم جدید.
پای‌بندی به حاکمیت، هویت و پیشرفت ملّی ایران.