Dilara Kanık Hasret Gültekin Kozan Gebze – Kocaeli’nin Çayırova ilçesinde bulunan Portakal Plastik’te çalışan Petrol-İş üyesi 153 işçinin, toplu iş sözleşmesi (TİS) görüşmelerinde anlaşma sağlanamaması üzerine başlattığı grev sürüyor. Grevin en önünde ise kadın işçiler yer alıyor. İşçiler, “Kemer sıka sıka bugünlere geldik, artık kemerde delik kalmadı” diyor. 6 aydır fabrikada çalışan bir kadın işçi, ücretinin asgari ücret seviyesinde olduğunu söylüyor. İşçi, “Bu paraya bu iş gerçekten yapılmaz. O yüzden haklarımızın peşindeyiz. Birlik olduk, sendikamıza güveniyoruz” diyor. Kadınlara daha düşük ücret verilmek istendiğini belirten işçi şöyle devam ediyor: “Erkek eleman şunu yapar, daha çok ağırlık kaldırır diyorlar. Biz kadınlara ne kadar yüklenebilirlerse yükleniyorlar. Her yerde kadınların çektiği zorlukları burada da çekiyoruz. Kadınlar olarak grevin en önündeyiz” diyor. ‘Bir iş yapacağımıza beş iş yapıyoruz’ 6 aydır burada paketleme işinde çalışan başka bir kadın da 23 bin 500 lira aldığını söylüyor. İşe girdiği sırada “Ocak ayında sözleşme var, zam olacaksınız” denildiğini aktaran işçi, “Asgari ücrete çalışılacak yer değil, işimiz ağır. Burada PVC köşe bant üretiyoruz. Elimizden günde 300’e yakın koli geçiyor. Bu ürünler ağır oluyor. Bunun paletini çekmek bizde, temizliği bizde, operatöre hazırlanacak bantları, biz yapıyoruz. Bir masada bir iş yapacağımıza beş iş yapıyoruz” diyor. ‘Emekli maaşı yetse kim çalışır?​’ 18 yıldır fabrikada çalışan bir işçi, şunları söylüyor: “Fabrika ilk defa greve çıktı. Ücretlerin düşüklüğü herkesin problemi. Ben 33 bin lira maaş alıyorum, gerisini siz düşünün. Şimdi nereye gitsen en düşük maaş, 35-40 binle başlıyor. Patron 18 yılda kazandı, kazancını katladı. Maşallah, Allah daha çok versin ama az da bize versin.” Emekli olduğu halde çalışmak zorunda kaldığını belirten işçi, “Emekli maaşı yüksek olsa kim çalışmak ister ki? Sürekli çalışmaktan ve içerideki koşullardan artık bel fıtığım var. Bu durumları değiştirmek için buradayız, grevdeyiz” diyor. ‘Patron vermez biz alacağız’ 11 yıllık bir işçi de “Patron çok kazandı ama istediğimizi vermedi bize” diyor: “Biz de dedik ki, öyle de vermiyorsun böyle de vermiyorsun, biz hakkımızı sendikamızla birlikte alalım. Biz hep kemer sıka sıka bu duruma geldik. Hep biz sıkıyoruz, nedense hiç onlar kemer sıkmıyor. Biraz onlar sıksın, biraz biz gevşetelim kemerimizi. Biz de evimizi daha iyi geçindirmenin nasıl olduğunu bilelim. Artık kemer sıka sıka kemerde sıkacak yer kalmadı.” 10 ve 14 yaşlarında iki çocuğu olduğunu söyleyen işçi, “Kızım idare edin, oğlum idare edin diye diye artık çocuklar da bunaldı. Eşim de bir şekilde mutfağı döndürmeye çalışıyor her şeyden kısarak. Artık herkes birlik ve beraberlik içerisinde olursa, patron da her türlü vermeye razı olacak. Vermese bile biz alacağız. Bunun başka çaresi yok” diyor. ‘Kölelik düzenini aratıyorlar’ Zam istedikleri zaman patronun kulak arkası ettiğini söyleyen 17 yıllık bir işçi şunları söylüyor: “Sendika gelene kadar ikramiyemiz dahi yoktu. Zam istediğimiz zaman yok ama bizden almaya gelince kölelik düzenini aratıyorlar. Fabrika her gün büyüdü, bizim sorumluluğumuz ve iş yükümüz arttı. Patronun amacı az işçiye çok iş yaptırmak.” 1.5 senedir fabrikada çalışan bir işçi de “Ücretler gerçekten çok düşük. Biz mobilya kenar bandı üretiyoruz. Ben desen bölümünde çalışıyorum. İşlerimiz çok yoğundu. Bir haftadır stok çekiyorduk. Kimyasal ve yanıcı maddelerle çalışıyoruz. Koşullardan ötürü de ücretlerimizin düzelmesini istiyoruz. Yılmak yok, hep beraber mücadele içindeyiz. Bizden önce greve çıkan fabrikalar vardı, oralara desteğe gitmiştik, şimdi onlar bizi desteğe geliyor” diyor. ‘Başaracağımıza inanıyoruz’ Portakal Plastik Baştemsilcisi Tolga Önder TİS süreci hakkında şu bilgileri veriyor: “Ocak ayında, yüzde 140 ücret zammı ile bir taslak hazırladık. On toplantı yaptık. Fedakarlık yaptık, en son yüzde 95’e kadar düştük. İşveren kıdem ile beraber yüzde 55’e çıktı, 56 vermem dedi. Biz de günün sonunda burada grevdeyiz.” Sendikalaşmadan önce büyük sorunlar yaşadıklarını anlatan Önder, “Yıllardır fazla mesai ücretlerimizi elden alırdık. Çok kötü şartlarda çalıştık. Sendikaya üye olduk, sendikayı getirirken de çok uğraştık. O da kolay olmadı, şimdi grev de kolay değil. Ama başaracağımıza inanıyoruz” diyor. Memleketin her yerinde direniş, grev ve mücadelenin olduğunu vurgulayan Önder, “Enflasyondan dolayı herkesin sözleşmelerinde sıkıntı var. Beklenen ve hissedilen çok farklı. İşçiler birlik olursa her şey olur” diyor.

Êlih Barış Anneleri Meclisi Üyeleri, devletin sürece ciddi yaklaşması gerektiğini belirterek, bir an önce adım atması çağrısında bulundu Kürt Halk

Laçin Barış Çarşamba öğlen saatlerinde 6.2 büyüklüğünde İstanbul’u sallayan deprem ve ardından meydana gelen artçılar yurttaşlarda korku ve tedirgin hali yarattı. Yurttaşlar geceyi parklarda, arabalarda geçirirken bir kesim ise havanın soğuk olması nedeniyle evlere döndü. Korku ve tedirginlik hali diğer günlerde öfkeyle birleşti. Özellikle işçi ve emekçi mahallelerinde toplanma alanlarının yetersizliği, uzun saatler tek bir görevlinin bile alanlarda yönlendirme yapmaması ve işçilerin depremden dakikalar sonra iş başı yapmaya zorlanmaları İstanbul’da bekelenen büyük depremin nasıl felaketlere yol açabileceğini ortaya serdi. Yaşananları konuştuğumuz emekçiler. bir yandan semtlerde ve mahallelerde yapılması gerekenleri tartışırken acil önlemlerin alınması için halkın da örgütlü bir şekilde harekete geçmesi gerektiğini söylüyor. "Depremden dakikalar sonra fabrikaya çağırdılar" Tuzla’da Adöksan fabrikasında çalışan kadın metal işçisi depremden dakikalar sonra çalışmaya mecbur bırakıldıklarını anlatıyor: “Şiddetli bir deprem olmasına rağmen sadece 20 dakika dışarıda kalabildik. Bizleri fabrikaya zorla çalışmaya çağırdılar. Devamında artçılar oluyordu ve evde çocuklarımız yalnızken gene sermayesine sermaye katmak isteyen patron biz işçileri evlere yollamadı.” Evde çocukların yalnız kalmasından oldukça tedirgin olan işçiler, kendileri ve ailelerinin canının hiçe sayıldığını ifade ediyor: Biz işçiler kendi canımızı geçtik, çocuklarımızın canını düşünürken ‘cumaya sevkiyat var’ diye hâlâ harıl harıl çalıştırılıyoruz. "Saatler geçti tek bir görevli yoktu" Yetkililer herhangi bir yönlendirme yapmazken kitle örgütleri veya mahalledeki dernekler dayanışma için kolları sıvadı. Esenayalı’da eşi işçi olan Fatima iki çocuğu olan ev kadını. Deprem anında yaşadıkları korkuyu anlatırken daha sonra bu duygunun çaresizliğe dönüştüğünü ifade ediyor. “Evede hiç kalamadık, binamız 21 yıllık ve o dönem deniz kumuyla yapıldığına dair söylemler var. Dolayısıyla hep tedirgindik ama dün gerçekler yüzümüze çarptı. Küçük parklara mahalleli akın etmişti ve asla yer yoktu. Biz daha sonra Tuzla Şelale Parkına gittik. Uzun kuyruklar vardı ve yer bulmak adeta imkansızdı.” Daha sonra Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği’nin çağrısıyla top sahasına gittiklerini anlatan Fatima dayanışmayla çay, çorba dağıtıldığını ifade etti: “Dayanışma yine halk tarafından oluşturuldu. Ama gece soğuk olduğu için mecbur ailede görece daha sağlam olan evlere sığındık. Bu kendi kendimize çözebileceğimiz bir mesele değil. Biz örgütlü olmalıyız ama burada esas sorunluluk alması gerek devlettir.” Tersane işçisi: Yaşamak için örgütlenmeliyiz 6 Şubat depremlerinin ardından mahallelerde gönüllüler ve demokratik kitle örgütleri dayanışma ve koordinasyon ekipleri kurulmuştu. O dönem dayanışma ekiplerinin bir parçası olan tersane işçisi Süleyman ile o süreci ve bugünkü tabloyu konuştuk. “6 Şubat sonrasında mahallede dayanışma ağı kuruldu, köy dernekleri, cem evinin görevlileri, dayanışma dernekleri gibi yerel örgütler yer aldı. İlk amaç dayanışma ağını örmek ve bir yandan insani ihtiyaçları karşılamak üzereydi. Daha sonra ekip semtimizde depreme karşı önlem almak ve yetkilileri harekete geçirmek için çalışmalar yapmaya başladı” diyen Süleyman özellikle işçi ve emekçilerin de bu süreçte aktif rol aldığını ifade etti. “Yoksul olanlar deprem ve sonuçlarını daha ağır yaşıyor. Tersane işçileri tek kişilik taşeron evlerde yaşıyor. Bu evler hızla yıkılabilir. Özetle tersane işçileri ölümle burun buruna çalışıyorlar, evde de aynı korkuyla yaşıyorlar” diyen Süleyman, depremin sıcak gündemi geçtikten sonra faaliyetlerin de kulak arkası edildiğini ifade ediyor. Devletin ve belediyelerin sorumluluk alması gerektiğini vurgulayan Süleyman, “Yaşam için bugün örgütlenmek şart” diye çağrı yapıyor. "Örgütlü mahallenin sesi gür çıkar" Ekmek ve Gül Küçükçekmece Kadın Dayanışma Derneği Başkanı Neslihan Karyemez 6 şubat sonrası mahallede oluşturmaya çalıştıkları dayanışma ağlarının zayıf kaldığını ve emekçilerin taleplerinin görmezden geldiğini anlattı. “Bulunduğumuz mahallelerde on binlerce insan yaşıyor. Mehmet Akif ve Atatürk mahallelerinde ise sadece 4 park var. Keza bu parklar çok küçük. Yani bunun dışında mahallelinin toplanabileceği alan yok” diyen Karyemez bu mahallelerde yüzlerce binanın çürük olduğunu ve belediyenin sadece çürük raporu vererek halkı kaderine terk ettiğini söyledi. "Mahallede birçok küçük tekstil atölyesi bulunduğu bilgisini veren Karyemez, “Bodrum katlarındaki atölyeler eski ve güvenli değil. İşçilerin yaşadığı evler de öyle. İşçi yüzünü nereye dönse ölümle burun buruna geliyor” diyor. Bu süreçte siyasi örgütlere, derneklere ve demokratik kitle örgütlerine büyük sorumluluk düştüğünü ifade eden Karyemez, “Belediyelerin kent konseylerini zorlamak ve yerel belediyecilik için ısrarcı olmak burada da önem kazanıyor. Örgütlü bir mahalle ve semtin talepleri daha hızlı gündeme getirilir ve kazanım elde eder” diyor. Kayyım politikası Esenyurt’ta kendini gösterdi Farklı kesimlerle sürdürdüğümüz sohbetler bir yandan İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu ve İBB’nin diğer sorumlularının tutuklanmasına tepkilerle sonlanıyor. AKP’nin yıllardır halkın canının, malının hiçe sayıldığını söyleyen emekçiler kayyım politikalarının da bu süreçle paralel ilerlediğini anlatıyor. Esenyurt Belediye Başkanı Ahmet Özer’in tutuklanması ve belediyeye kayyım atanmasının ardından ilçede yapılan veya yapılmayan birçok mesele tartışma konusu. Esenyurt Belediye işçileriyle depremin ardından kayyımın icraatini konuştuk. “İki veya üç meydanda sadece çorba dağıtıldı. Biz işçiler kayyım öncesi Acil Afet Koordinasyonu ekibinin bir parçasıydık, gruplarımız vardı ancak yaşanan deprem sonrası kimse bize ulaşmadı.” diyen işçiler genel olarak ilçede endişe ve korkunun hakim olduğunu anlattı. Belediye işçilerinin bile en yakın kültür merkezi ve tek katlı belediye hizmet yerlerine sığınmak zorunda kaldığını söyleyen işçiler, “Biz ailemizin yanına gidemeden sabaha kadar çalıştık ama imara izin veren tek kişiyi sahada görmedik. Belediye binası 13 kat. Biz belediye binasında bile tedirgin çalışıyoruz. İşçiler ikinci kattan öteye çıkmak istemiyor” diye anlattı. İşçiler bu süreçte kayyımın aksiyon almamasına da tepkili: “Devlet kendi siyasi planları doğrultusuna halkın canını düşünmeden hareket ediyor. Olan yine halka oluyor.”