“การนอนหลับของผมค่อนข้างอ่อนไหว ถ้าลดความเสี่ยงได้ก็ควรทำ เดาว่าคุณอาจไม่อยากตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนกลางดึกแล้วพบว่าผมกำลังทำอะไรสักอย่างโดยไม่หลับไม่นอนในห้องรับแขกตอนตีสาม”

มันทำให้เขาดูสุภาพและเป็นทางการเหมือนแขกที่กำลังเข้าร่วมพิธีเปิดนิทรรศการมากกว่าคนที่มาเดินเตร่ในพิพิธภัณฑ์ช่วงสุดสัปดาห์

“สำหรับคนที่กำลังจะไปทำงานต่อ ช่วงกลางวันดูคุณจะปล่อยตัวตามสบายกว่าที่คิด ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ นั่นผมนับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีเสียอีก”

เขากล่าวตามจริงพร้อมออกเดินไปยังทิศมุ่งตรงไปพิพิธภัณฑ์เมืองโกเบ ทอดสายตามองต้นไม้ที่พุ่มด้านหนึ่งเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงไล่มาถึงเขียว

+

“อะไรอุ่น ๆ สินะ ทราบแล้ว” ผู้ฟังตอบรับราวกับนั่นเป็นคำขอของลูกค้า หรือไม่ก็ประสงค์ของเจ้าหญิงต่อหัวหน้าพ่อครัว แต่มื้อเย็นอุ่น ๆ ที่ว่าจะเป็นอย่างไรไว้ว่ากันหลังธุระสำคัญในเย็นวันนี้ก๋แล้วกัน

โนกามิเดินตามเจ้าของรถออกมา ในฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศเริ่มแตะเลขหลักเดียว เขาสวมเทรนช์โค้ทสีเข้มแทนที่ฮาโอริ +

“มีโรงจอดรถอยู่ทางนั้น จอดไว้แถวนี้ไหมครับ เดินไปแค่ห้านาทีก็ถึงพิพิธภัณฑ์”

ผู้โดยสารเพยิดไปยังอาคารสูงริมทางซึ่งเป็นที่จอดรถแบบลิฟต์หลายชั้น ดูแล้วน่าจะเหมาะกับรถมีราคาที่เทรุขับมามากกว่าจะจอดไว้กลางแจ้ง

“ผมยินดีจะเก็บท้องไปทานอาหารที่บ้านหรือแวะร้านอร่อยข้างทางระหว่างกลับ ดีกว่าทานฟาสต์ฟู้ดหรืออาหารสำเร็จรูป”

โนกามิไม่ได้ตอบโต้เรื่องการจ้ำจี้จ้ำไชในมื้ออาหาร และแน่นอนว่าเขาก็คงจะทำตัวเช่นเดิมต่อไป มันไม่ใช่การจ้ำจี้จ้ำไช เขาแค่ดูแลเทรุดังที่อีกฝ่ายควรได้รับระหว่างที่เขาอยู่ด้วยต่างหาก

+

“หรือเราอาจต้องพิจารณาเรื่องเดินไปซื้อของสดกลับมาไว้ที่รถด้วย เผื่อว่างานวันนี้ใช้เวลามากจนร้านปิดหรือทำคุณหมดแรงจนไม่อยากแวะร้านอาหาร” หรืออาจจะทั้งคู่

“ผมจะได้ทำมื้อเย็นให้คุณทานอีกมื้อ ถ้าคุณยังไม่เบื่อรสมือผม”

“วันนี้เราจะไม่แวะอิซากายะหรอกนะครับ เพราะเราคนใดคนหนึ่งต้องเป็นคนขับรถกลับ จะให้มีแอลกอฮอล์เข้าปากไม่ได้” โนกามิพูดประโยคที่คนเคร่งครัดในกฎหมายบ้านเมืองพึงกล่าวออกมาหน้าตาเฉย

ทิศทางการขับรถถูกเปลี่ยนด้วยเทคโนโลยีของโลกสมัยใหม่ ถึงจะไม่ถนัดเรื่องเทคโนโลยีก็ตาม แต่จีพีเอสดูจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ทีเดียว

+

ที่จริงเขาไม่คิดว่าจนถึงตอนนั้นเทรุจะมีเรี่ยวแรงเหลือมากพอให้พาตัวเองกลับคอนโดมิเนียมเสียด้วยซ้ำ

แต่จะว่าไปแล้วการซื้อเนื้อโกเบกลับมาทำเองในบ้านที่เกียวโตก็ฟังดูเป็นแผนที่ไม่เลว

“อืม…” โนกามิส่งเสียงในลำคอขณะครุ่นคิด เรื่องเนื้อโกเบคงต้องเอาไว้ก่อน “พิพิธภัณฑ์เมืองโกเบอาจมีนิทรรศการน่าสนใจจัดแสดงอยู่ ช่วงก่อนหน้านี้ผมเองก็ยุ่ง ๆ เลยไม่ค่อยได้ตามข่าวนิทรรศการเสียด้วยสิ ไปไหมครับ”

เหมือนกับที่เขาบังเอิญเลี้ยวขวา เลี้ยวซ้าย เลี้ยวซ้ายอีกทีมาตลอดทางจนหยุดอยู่หลังเทรุในเย็นหลังเลิกงาน เหมือนกับที่เขาบังเอิญอยู่ใกล้แม่น้ำในคืนที่เทรุอยู่ที่ตีนสะพาน—มันเป็นความบังเอิญแบบนั้นแหละ

“หลังจากวันที่หนักหนาอย่างวันนี้ ห้องพักที่โอซาก้าจะเยียวยาคุณได้เหรอ”

หรือถ้าให้พูดตามตรงคือห้องสี่เหลี่ยมไร้รสนิยมที่โอซาก้าของเทรุ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายกลับไปที่นั่นหลังสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ +

ที่พอจะเรียกว่าพักผ่อนได้คงมีแค่ข้อตกลงระหว่างทั้งคู่ว่าจะแวะแกลลอรี่สักแห่งระหว่างทางก่อนที่เทรุจะตรงไปทำงานต่อที่โรงงานเซรามิกแถวรกโกะซังตามนัดหมาย

โนกามิเสมองบรรยากาศเมืองโกเบนอกหน้าต่าง เสียงเพลงจากคอนโซลหน้ารถเล่นมาตลอดทางระหว่างที่ทั้งคู่ไม่ได้สนทนากันเป็นพิเศษ จนในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมา

“เราน่าจะมีเวลามากกว่านี้สักหน่อย ผมจะได้พาคุณไปทานโกเบวากิวสักมื้อ”

“ถ้าไม่มีแล้วลงไปด้านล่างไหม นี่ใกล้เวลาที่ผมต้องไปทำงานแล้วด้วย”

เขาพูด มันออกจะดูคล้ายการบ่นตามประสาคนซีเรียสเรื่องเวลา อีกทั้งเอสเพรสโซ่ยามเช้าก็ยังไม่เข้าปากเขาสักคำ

โนกามิไม่ได้อยู่ในวงที่จะรู้ได้ว่าโซฮาระบอกหรือไม่บอกอะไรแก่ผู้เป็นนาย และดูเหมือนคำตอบของเขาจะไปทำให้อีกฝ่ายความลับแตกขึ้นมา

“ยังมีอะไรที่อยสกทราบอีกไหม?” เจ้าบ้านถามย้ำ

ดูเหมือนว่าการตรวจค้นจะเป็นไปอย่างราบลื่น ต่อให้เจ้าหน้าที่ค้นพบอะไรที่ดูออกจะแปลกประหลาดจากคนทั่วไปไปสักหน่อยแต่โนกามิก็คิดว่าเขาแสดงความร่วมมือให้คำตอบได้อย่างครบถ้วนเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตนเอง

+

“คำถามนี้อาจทำให้เธอไม่สบายใจ แต่…—”

“เธอคิดว่าเขามีเหยื่อคนอื่นอีกไหม?”

เขาถามคำถามเดิมแก่คนที่ใกล้ชิดฆาตกรที่สุด

โนกามิยื่นเสื้อสูทในสภาพเรียบร้อยคืนให้เจ้าของ เขาไม่มีความเห็นให้แก่คำตอบที่ไม่ได้ถามของนักศึกษา หัวข้อว่าด้วยเรื่องความรักอาจไม่ใช่สิ่งที่ชายโสดในวัยสี่สิบสันทัด

“ที่จริงแล้วผมยังมีอีกคำถามอยากถามเธอ”

น้ำเสียงของเขาเรียบเหมือนปกติ แต่ผู้ฟังอาจรับรู้ถึงความลังเลของเขาได้ผ่านจังหวะการพูด เขาเว้นระยะเหมือนรอดูท่าทางของอีกฝ่ายแล้วจึงหลับตาลง

+

ยกโอชิโบริเช็ดริมฝีปากก่อนจะหันไปทางเจ้าของร้าน

“ขนมและชารสชาติดีเหมือนเคย และเธอคงได้เพื่อนคุยแล้ว”

เขากล่าวพลางลุกขึ้น เก็บแก้วน้ำและจานวางบนถาด ตามด้วยกระเป๋าสัมภาระเล็ก ๆ ของตนที่ทำให้เขาอาจดูเหมือนนักธุรกิจหรือนักวิจัยมากกว่ามาดศิลปินเซอร์ ๆ ในภาพจำของผู้คน

“วันนี้คงต้องขอตัวก่อน”

ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบมีรอยยิ้มประดับเล็กน้อยตรงมุมปาก จะเรียกว่ามันดูอ่อนโยนก็พูดได้ไม่เต็มปาก

“หมี—เหมือนตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ เหมือนสุนัขตัวใหญ่ ขนฟู —มันถูกวาดภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนและเป็นมิตรให้คนเข้าใจผิด แต่ในความจริงหมีมีพละกำลังมหาศาล มันดุร้ายและต่อกรได้กระทั่งเจ้าป่า”

ข้อเท็จจริงถูกเล่าต่อให้เด็กที่จดจำจากนิทาน โนกามิวางถ้วยชาเปล่าลงกับโต๊ะ +

ไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ถึงความแปลกใจของทั้งคู่ มันเป็นปฏิกิริยาอย่างที่เขาคุ้นเคยไปเสียแล้วตอนที่บอกอาชีพของตนกับคนอื่น ๆ

“สอนทฤษฎีศิลป์น่ะ เป็นวิชาบรรยายและยกตัวอย่าง ฉันไม่ใช่คนที่จะจับดินสอหรือพู่กันสอนวิธีวาดรูปให้ใครต่อใครหรอก”

เขาว่าพลางหันไปทางเด็กชายที่ดูเหมือนจะพยายามหาคำมาช่วยจดจำ ตั้งแต่คราวก่อนหน้าที่เป็น ‘คุณลุงเนื้อ’ ตอนนี้เขากลายเป็น ‘คุณลุงหมี’ แทนเสียแล้ว

+

(...โดนบอมคืน!? กลายเป็นคุณลุงหมีไปซะแล้ววว ขอบคุณโควจังสำหรับภาพวาดนะครับ น่ารักมากก แต่บอมคนอื่นมันไม่ดี ทำบาปทำกรรมนะครับ)

ดวงตาสีฟ้าใสจ้องไปที่ตาคนต้องหน้า พอแก้มยุบลงเขาก็ตอบกลับไปได้ทันที

"ดูดุครับ..แต่เหมือนคุณหมี" รอยยิ้มโควถูกค้างไว้ เอ๊ะ–คุณหมี?

"อ้อ หมายถึงนิทานเมื่อคืนที่อ่านให้ฟังสินะ" นึกออกได้เรื่องเมื่อคืน มือทั้งสองก็ประกบกัน

"อื้อ ตัวใหญ่ๆหน้าดุๆแต่ใจดีครับ..มั้ง?"

ถึงจะมีสิ่งอื่นที่คล้ายกว่าในความคิดของผู้ใหญ่ แต่สำหรับเด็กชายที่เพิ่งได้ฟังนิทานเรื่องนั้นก่อนนอน นี่คงเป็นสิ่งแรกที่นึกถึงได้ทันที

โนกามิรับเสื้อสูทอีกคนมาถือไว้ แต่ดูเหมือนนิสัยเข้าระเบียบชอบจัดการของให้ถูกที่ถูกทางของเขาจะทนไม่ไหวกับสูทที่ขยุ้มเป็นก้อน เขาจึงรีดมันให้เรียบ พับแล้วคล้องไว้บนแขนซ้าย

‘ทุ่มเททุกอย่างเพื่อความรัก’ ใบหน้าของโนกามิผินเปลี่ยนองศาน้อย ๆ ตอนที่ได้ยินประโยคนี้

“แล้วเขารักเธอไหมครับ” เหมือนถามว่าท้องฟ้าวันนี้เป็นอย่างไร น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นแบบนั้น

“เขารักพวกเธอทั้งสองคนไหม”

“เรียกอริก็ไม่เชิง ฉันถูกดึงเข้าไปพัวพันด้วยในฐานะตัวประกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันเป็นใครและต้องการอะไร”

เขาให้ความเห็นตามตรง—อย่างน้อยก็คงตรงตามที่โซฮาระรู้ในเมื่อทั้งคู่อยู่ร่วมเหตุการณ์นั้นด้วยกัน

“ฉันไม่ได้เป็นเป้าหมายจริง ๆ ของพวกมันด้วยซ้ำ แค่คนโดนร่างแห… ว่าแต่จะเขียนรายงานเรื่องนี้ส่งตำรวจเหรอ ไหนว่าไม่อยากให้มันถึงหูพวกตำรวจไง?”

คำถามของนักสืบเหมือนเจ้าตัวกำลังถามเรื่องที่ตัวเองรู้อยู่แล้ว เขาเคยย้ำเรื่องนี้ไปหลายต่อหลายรอบ โนกามิหลับตาลงช้า ๆ แล้วถอนหายใจออกมาแผ่ว ๆ

“เราก็อยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ ตอนนั้น?”

โนกามิว่า เขายกมือของตัวเองขึ้น รอยบาดแผลจากมีดที่ทิ่มลฃมาจางหายไปแล้วแต่ความรู้สึกนั้นอาจยังติดอยู่

+

โนกามิเคยตั้งคำถามนี้และพยายามเปิดดูลิ้นชักความทรงจำในหอสมุดอันโอ่โถงของตน เขาไม่พบอะไรมากไปกว่าข้อมูลว่าอาจารย์มีภรรยา ซึ่งเขาคงไม่เคยพบเธอหรืออาจเคยพบโดยบังเอิญแต่ไม่ได้จดจำ

“ผมเจอฮาซามะ คิคุจิก็พักใหญ่แล้ว.. สักสิบปีก่อนได้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีเธออยู่ในความทรงจำของผม”

สรรพนามสำหรับ ‘ฮาซามะเซนเซย์’ เปลี่ยนไปอย่างจงใจ

“เธอเป็นคนยังไงครับ”

“ผมกลับคิดว่าเพราะเขาดูข่าวต่างหากเขาถึงได้รู้ว่าเธอบริสุทธิ์”

เขาพยักหน้าให้น้อย ๆ เรื่องเจลโปะหน้า บริการทางการแพทย์จากเขาคงไม่ใช่สิ่งจำเป็น

“แค่เข้าไปวางดอกไม้ ไว้อาลัยต่อหน้าภาพของเธอและพูดคุยกับคนใกล้ชิดสักหน่อย ผมได้ทำทุกอย่างตามที่ต้องการแล้วล่ะ เป็นคนนอกไม่อยู่รบกวนในงานพิธีจะดีกว่า”