10 yıllık tazminatını alabilmek için gittiği Çalık Holding önünde çok sayıda kişi tarafından dövülen ve gittiği hastanede ölen işçi Erol Eğrek Tuzla Aydıntepe Mezarlığı’nda toprağa verildi. Cenize töreninde konuşan ağabeyi İbrahim Eğrek "Arka tarafta linç edip, öldürene kadar dövmüşler” diyerek, adalet istedi. Kıza Zehra Eğrek de "Hepimizi yetim bıraktılar... Hiçbir şey değiştirmez, yürüyerek girmesi. Babam darp sonucu öldü." diye konuştu. Dün öğle saatlerinde gittiği Çalık Holding binasında yaklaşık 10 görevli tarafından dövüldükten sonra gittiği hastanede ölen işçi Erol Eğrek'in cenazesi yüzlerce kişinin katılımıyla Tuzla Aydıntepe Mezarlığı’nda toprağa verildi. Cenazede konuşan Erol Eğrek'in yakınları Eğrek'in linç edilerek dövüldüğünü belirterek adalet istediklerini söyledi. "Adalet istiyorum" Kardeşinin hakkını aramak, sesini duyurmak için gittiği holding binası önünde dövülerek öldürüldüğünü belirten İbrahim Eğrek şunları anlattı: "Ayağıyla sapasağlam giden çocuk ceset olarak geldi. Dün beraber yemek yediğimiz kardeşim şu an musallada. Dört tane çocuğu kaldı. Bir eşi kaldı. Bunu kim karşısında duracak? Adalet istiyorum ben... Bunlardan büyük Allah var. Parayla her şey olmaz. Ben de ölene kadar onun yolunda gideceğim. Elbet bu devletin namuslu savcısı da var. Avukatı da var, hakimi de var. Hepsi birisi hesap soracaktır. İlla ki soracaktır. "Linç edip öldürene kadar dövmüşler" Bu dört tane çocuğunun hakkını yiyenler ne bu dünyada ne öbür dünyada rahat yüzü görmesinler. Bu çocuk sizin için dedi orada savaş verdi. Yarın siz de aynı duruma düşeceksiniz. Patrona mı yaradınız? Adam size hiçbir şey yapmadı. Elindeki tabancayı aldıktan sonra arka tarafa götürüp, linç edip, öldürene kadar dövmüşler. Hiçbir şeyi yok çocuğun. Hastaneden ölüsü geldi. Diyeceğim bu. Bu konuda kim nereye kadar giderse ben de ölene kadar arkasındayım. Devam edeceğim. Nereye varırsa varsın. 'Hastaneye götürdüğümüzde sağlamdı', bilmem ne diye. Utanmadan, sıkılmadan bir daha açıklama yapabiliyorlar. Bunlar da ne Allah korkusu, ne din korkusu kalmış, ne iman korkusu kalmış. Allah'a şükür şuradaki Müslümanların içerisinde hepsine söylüyorum. Adalet, adalet, adalet. Allah herkese adaleti nasip etsin. Çoluk çocuğumuzun hakkı için. Yarınları için. "Bunu hak etmedi benim kardeşim" Çocuğu nişanlı, iki ay sonra düğün yapacaktı bu adam. Bunu mu hak etti? Sokaktaki çocuklar için çikolata cebinde. Kediler için yem cebinde gezen bir çocuk. Bir tane aksini iddia eden karşısına çıkamaz. Bir tane kalbini kırdığı adam karşısına çıkamaz. Bunu hak etmedi benim kardeşim. Kendine de zarar vermeyecekti orada. Sadece sesi duyulsun diye ama ben eminim ki bu sesi herkes şu an duydu duyuyor. Sosyal medyada da. Herkes yanımızda olsun. Bu konu sonuna kadar. Çalıklar güçlü değil, biz güçlüyüz. Sermaye güçlü değil, biz güçlüyüz. O yetim çocukların hakkı hiç kimsede kalmasın. Arkamızda kim duruyorsa ben de sonuna kadar gideceğim. Kim olursa olsun. Siyasi miyasi hiçbir şey dinlemiyorum ben. Hiçbir siyasetin şeyi yok. Tarafı yok benim için. Kim yanımızdaysa ben onun yanındayım. Kim yanımızda bizden devam ediyorsa sonuna kadar devam edeceğim. Sen mi büyüksün, biz mi büyüğüz? Göreceğiz güç. Sermaye Çalık. Öbür işçilerin de hakları için. Çocukların da geleceği için. Sonuna kadar gideceğim. Sağlam gitti. Ölü gönderdiler bize ya.." "Hepimiz yetim bıraktılar" Kızı Zehra Eğrek de üzüntüsünü şu sözlerle dile getirdi: "Hepimizi yetim bıraktılar. Yani daha fazla ne söylenebilir ki? Yürüyerek. Hadi diye video paylaşıyorlar. Şu an hastaneye. Ben az önce gasilhaneden cansız bedenini çıkarıp camiye getirdim. Hiçbir şey değiştirmez, yürüyerek girmesi. Babam darp sonucu öldü. Biz duysun babam darp sonucu öldü." (ANKA)

Fırat Turgut firatturgut1@gmail.com İstanbul’un göbeği sayılabilecek Şişli’de, bir adam son nefesini verdi. Erol Eğrek, 48 yıllık hayatının son on yılını, patronların cebine attığı tazminatının peşinde koşarak geçirdi. Hayatının son gününde, aslında elinde bir silah değil, sadece haksızlığa uğramış bir işçinin çığlığı vardı. Ama işçinin bu çığlığı sermayenin tasmalıları tarafından boğuldu. Bu olay, bir işçinin onurlu yaşam arayışının, sermaye sınıfının kibirli tahakkümü altında nasıl canice sona erdirildiğini gösterdi. Kapitalist düzen, bireylerin yaşamlarını kontrol etmekle kalmaz; onların umutlarını ve özlemlerini de acımasızca çalar. Erol Eğrek, Çalık’ın Türkmenistan’daki fabrikasında on yıl çalıştı. Ama patronlar, onun alın terini bir kâğıt parçasına indirgediler: “Tazminat.” Sonra o kâğıdı bile çöp kovasına attılar. Eğrek, mahkemeleri kazandı, ama adalet sermayenin kasasına kilitlenmişti. Ve sonunda, o koca holdingin önünde, bir avuç korumanın yumrukları altında can verdi. Bu, tesadüf değil, sistemin işleyişinin ta kendisiydi. Erol Eğrek’in henüz kanı kurumadan, kimileri tarafından sosyal medya paylaşımları hatırlatılıyor, hem de neredeyse suçlanarak: “Çalık’a sövüyor, CHP’ye sövüyor ama AKP’yi destekliyor. Çalık neye güvenerek tazminatımın üstüne yatabiliyor dememiş, bu şirket neden AKP Genel Merkezinin dibinde dememiş...” Erol Eğrek’in, memleketin en büyük sermayesine karşı mücadele ederken, sermayenin iktidarından taraf bir tutum sergilemesi, kapitalizmin henüz sınıf haline gelememiş tek tek işçiler üzerindeki ideolojik etkisini yansıtır. Kapitalistler, işçileri kendi çıkarlarına uygun bir bilinçle yönlendirir. Kapitalizm, sömürüsüyle yalnızca işçinin ürettiği artı değere el koymaz, aynı zamanda onun bilinç düzeyini de kontrol eder. Eğrek için de bu geçerliydi. Emeğinin sömürüsü karşısında ölümü göze alabilecek kadar öfkeliydi; ancak bu öfke, sistemin köklerine değil, yüzeyine yöneldi. Bir işçi kendisini sömüren düzenin sürdürücüsü olan siyasete inanmış, o düzenin adamları tarafından öldürülmüştü. Sermaye, yalnızca fabrikalarda değil, zihinlerde de sömürür. Eğrek, belki de ölene kadar, düşmanını dost sanmaya devam etti. Erol Eğrek’in hikayesi, yalnızca fiziksel bir ölümle değil, aynı zamanda manevi bir çöküşle de ilgilidir. Kapitalizmin bireyler üzerinde yarattığı psikolojik baskı, onları bir yandan emeğin sömürüsüne, diğer yandan ideolojik bir teslimiyete zorlar. Eğrek’in sisteme yönelik çelişkili tavrı, bu psikolojik tahribatın bir sonucudur. Kapitalizm, bireyi yalnızca fiziksel anlamda değil, aynı zamanda ruhsal anlamda da öldürür. Eğrek’in adalet arayışı sırasında yaşadığı umutsuzluk ve sonunda gelen trajik ölüm, sistemin bireye uyguladığı çok yönlü baskıyı açıkça ortaya koyar. Eğrek’in yaşadığı çelişkiler, aynı zamanda toplumun bireyi kıskaç altına alma biçiminin de bir örneği, toplumun belirli kesimlerinin çelişkisi... Toplumun belirli kesimleri bir yandan bu cinayet üzerinden Çalık Holding şahsında kapitalistlere lanet okurken, diğer yandan işçiyi bu düzenin kurbanı olduğunda yalnız bırakır, hatta hedef gösterir. Eğrek öldürüldükten sonra, sosyal medyada başlayan ‘kısmi’ linç kampanyası tam da buraya oturuyor. Bu sistemde mekanizma da böyle işler zaten: “Suçlu ölenin kendisidir.” Bu tutum, Eğrek’in sistemin yüzeyine yönelen öfkesine ne kadar da benziyor! Bugün, Eğrek’in kanı, Şişli’nin kaldırımlarında kuruyor. Ama onun hikayesi, işçi sınıfına bir uyarı olmalı. Aslında Eğrek’in katli, işçi sınıfının örgütsüzlüğünün bedelidir. Örgütlenmezsek, hepimiz birer Erol Eğrek’iz...