เซยะเองก็เริ่มลงมือช่วยเหลือดูแลปฐมพยาบาลผู้บาดเจ็บบางส่วน แต่ระหว่างที่เขากำลังวิ่งวุ่นดูแลคนเจ็บอยู่นั้นเอง

"..."

เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้น เขายังคงจำเสียงนั้นได้อย่างแม่นยำ ร่างกายหันไปตามทิศทางที่ได้ยินเสียงนั้นทันที

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสิ่งที่เขาเคยฝันถึงแต่ก็ไม่กล้าคาดหวัง
น้ำตาที่พยายามอดกลั้นในเวลานี้ ก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจเก็บเอาไว้ได้

"...โควงะจัง"

ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าพี่ของเธอย้ายโรงเรียนไปแต่อย่างน้อยก็อยากเจอ

ขอร้อง...ไม่เอาแบบนี้...ไม่อยากให้เป็นแบบเขา....

ความพยายามผ่าฝูงชนของเธอทำให้สิ่งที่สิ่งที่เธอปราถนาอยากให้เป็นจริงในที่สุดก็เป็นจริง

เธอเห็นร่างของชายที่เธอไม่ว่ายังไงก็ไม่วันลืมได้อยู่ตรงหน้าของเธอ..

"พี่เซยะ.."
จู่ๆ ความรู้สึกที่อันอั้นไว้มาตลอด 5 เดือนก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

"ในที่สุดหนูก็เจอพี่แล้ว.."

(สกินขาเข้า🥀

-หัวใจสองดวงตั้งแต่เริ่มยันจบ
- ตอนแรกปากแซ่บใส่ พอเริ่มสักพักสู้เข้าโหมดโฟกัส
-มีบาดแผลเล็กน้อยประปราย เสื้อคลุมน่าจะหายไปแล้ว
-แอบบ่นหิวข้าวอยากกินพาเฟ่ต์อยากกลับไปอาบน้ำหลังจากสู้จบ
-มือเริ่มจับดาบไม่มั่นหลังสู้จบ
-ไม่ได้สลบไปพยายามวิ่งเดินต๊อกแต๊กไปหาคนในชมรม พอรู้ว่ายังอยู่ครบทุกคนก็โล่งใจน่ะ )

หลังจากนั้นไม่นานนักสายตาภายใต้กรอบแว่นสังเกตสังเกตเห็นผู้คนค่อยๆทยอยกันเดินไปจุดรวมตัว

ทำให้ใบหน้าคมหันกลับมามองอีกคนก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

“ เหมือนว่าทุกคนจะเริ่มรวมตัวกันแล้วนะครับ ”

“ พวกเราเองก็ไปกันเลยดีมั้ยครับ เซมไป? “

( ได้เลยคับบ ขอโทษที่ตอบช้าด้วยนะคะ🙏🏻 )