Esta é a tarefa que asumimos: expandir o socialismo. Volver a facer deste un proxecto de masas, coa convicción de que este é o único xeito de rematar coa barbarie. Construir as bases da organización de referencia contra a reacción.

Socialismo ou barbarie🚩

Non só necesitamos de estructuras coas que protexernos e responder aos golpes do día a día. Necesitamos volver a levantar o bloque socialista que nos permita organizarnos fronte a este sistema en crise.

[Aquí un texto interesante sobre esta cuestion]
t.co/PxHtrZlsQK

Estes son os primeiros pasos que nos marcamos: romper coa lealdade a este sistema que non nos permite confrontar o presente. Romper coa socialdemocracia para volver a facer efectiva a nosa práctica.

Son incapaces de superar os males do capitalismo porque non aportan un modelo distinto de sistema, senón que venden esperanzas de que este pode ser máis amable.

É dicir, a socialdemocracia é incapaz de facer fronte a esta situación porque: (1) mantén a complicidade cun capitalismo en declive e (2) porque (por isto) non pode confrontar as tendencias deste nin os mandatos supra-estatais.

Non é que non sexan capaces de parar os discursos que criminalizan ao proletariado migrante, senón que amosan a súa lealdade á axenda europea anti-migratoria.

A precariedade e o desemprego seguen asentados como tendencia, as medidas represivas seguén aí e mentres tanto a reacción non deixa de medrar.

Só lles quedan palabras hipócritas, mentiras cómplices e medidas disfrazadas de radicales que teñen (no mellor dos casos) un carácter simbólico e que en ningún caso mudan nada.

A socialdemocracia está amosando diariamente que pouco pode facer ante estas forzas, deixando claro o de sempre: tras esa chamada ao voto antifascista hai unha total incapacidade para mudar algo.

Explicado isto, resulta máis sinxelo alonxarnos das propostas baleiras de contido da socialdemocracia. Debemos sinalar a quen se viste de alternativa a esta situación, pero que logo só amosa incapacidade e lealdade coas bases de posibilidade do fascismo.

A reacción é así o crecemento do pensamento que, ante un presente jodido e entre a desafección polos proxectos da socialdemocracia, busca culpables entre capas do proletariado. Especialmente entre o proletariado migrante, feminizado ou LGBT+.

Así, podremos comprender a actual vaga reaccionaria como filla da crise capitalista e parte da ofensiva contra o proletariado.

O primeiro que debemos propor é romper coa forma de analizar a reacción propia da socialdemocracia: como un mal externo ó capitalismo. As comunistas debemos entender como esta xorde do declive deste e ante a ausencia de grandes organizacións comunistas de masas.

Superar as limitacións que nos atopamos no vello ciclo, superar a autodefensa como resistencia e poñer enriba da mesa unha alternativa real que confronte á totalidade, que sinale aos responsables deste xiro autoritario e o crecente fascismo nas rúas. Afinar a mirada.

Pero non podemos simplificar. Concibir o auxe reaccionario desde unha óptica pechada e limitada fainos errar o tiro. Precisamos construír grandes organizacións que orienten toda a nosa acción nun sentido claro e de forma independente. Guiarnos nós mesmos como clase.

pero ao día seguinte lexislan contra a clase traballadora.

Os mesmos que saían anunciando acabar cos desafiuzamentos hai uns meses, hoxe axilizan o proceso.