(ยิ้มก็ตาแข็ง มันก็มีค่าเท่ากันแหละ 😔🫵)

(อยู่ให้จิ้มแจ้มบุ๋มไปนานๆ 🐇🫵🍀)

(โตเป็นหนุ่มแล้ว 🥹🥹🥹 เป็นที่พึ่งพาให้มัมหมี อยู่เป็นมิ่งเป็นขวัญตลอดไปนะลูก แล้วก็ขอบคุณมัมหมีสาขาบ่อบัวด้วยค่ะที่วาดลูกชายคนเล็กให้ 😭😭😭 น่ารักที่สู้ด)

(แม่ครับ พี่หยุมหัวผม *ชิงฟ้องก่อน*)

(/ขยิบตาส่งซิก ไม่จริง ไม่จริง)

(/ฟ้องแม่ @teru-kmi.bsky.social )

(/แอบดึงผม)

“ความช่างเจรจา—ผมคงได้มาจากคุณเจ้าของร้านจริงๆ นั่นล่ะครับ เมื่อก่อนผมไม่ได้ช่างจ้อขนาดนี้” ไหวไหล่สบายๆ ก่อนดีดนิ้วและผายมือไปยังอีกฝ่าย

“นี่เป็นคำตอบข้อแรกของผม ต่อไปเป็นตาโนงามิซัง” รอยยิ้มถูกพิมพ์อยู่บนหน้า,และอีกครั้งที่หางตาล่างถูกยกขึ้นจนแทบจรดเปลือกตา—คล้ายกับบุคคลในคำถามข้อถัดไปอย่างไม่ผิดเพี้ยน

“คุณเป็นอะไรกับเทรุซัง ดูคุณสนอกสนใจเรื่องของเขามากกว่าผมเสียอีก”

(ง งือ /พูดออกแค่คำเดียว)

(ผมพึ่งรู้ว่าเขาบรรจุวิชาลูกเสือลงในแบบเรียนด้วย)

เหมือนหูหางที่ไม่มีจริงตกลู่ สารภาพตามตรง,คำพูดของฮอนดะซังฟาดลงกลางหน้าผากของเด็กหนุ่มอย่างจัง

"ขอโทษครับ ไว้ผมจะออกกำลังกายมากกว่านี้..." เด็กหนุ่มป่ายขาลงจากอานจักรยานอย่างว่าง่าย,ยินยอมให้หญิงชราขึ้นคร่อมเจ้าจักรยานก๊องแก๊ง ก่อนที่สองขาของเจ้าหล่อนจะออกแรงปั่นมันอย่างคล่องแคล่ว--ไม่หวั่นแม้ทางข้างหน้าจะมีแต่เนินสูง

"ฮอนดะซังแข็งแรงดีนะครับ" น้ำเสียงเรียบสนิท..

เขาหันมองคนข้างตัวก่อนสีหน้าฉงนจะถูกเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย

"ไม่มีอะไรครับ--ผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างพวกผู้ใหญ่ ถ้าโนงามิซังอยากรู้ก็ลองถามเจ้าตัวดูสิครับ" มาซารุไหวไหล่และจากตรงนี้ยังคงอีกสักพักกว่าสองขาของคนทั้งคู่จะพาไปถึงร้านซลอนที

"หรือออ--" เด็กหนุ่มลากเสียง,ปลายนิ้วยกขึ้นแตะริมฝีปาก

"ถ้าอยากรู้จริงๆ เราผลัดกันถามตอบก็ได้ ส่วนกติกาก็ง่ายๆ,ขอแค่ห้ามโกหก"

(ขอบคุณนะครับชิโนโนเมะซัง ไว้วันไหนว่างๆ ผมจะพาเด็กๆ ไปเยี่ยมที่ลูมิแยร์นะครับ 🐇)

(แม่!!!!!!!!!! แม่ไปตกลงอะไรลับหลังหนู !!!!!!!!!! /ขอผมไปเคลียร์กับคนในครอบครัวสักครู่ครับ 🙂‍↕️🫵)

(เกรงว่าผู้ปกครองของผมอย่างเทรุซังจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นน่ะสิครับ 😔)

(ขอบคุณครับโนกามิซัง 🙂‍↕️🙂‍↕️ โนกามิซังมีทีมโปเกม่อนกับเขาไหมครับ)