maomoru 🐈 : ดีเลย ฉันจะเก็บไว้เป็นไอเดีย ขอบคุณนะนายเสือยักษ์

maomoru 🐈 : น่าสนใจ ถ้างั้นคิดว่าราดซอสอะไรดี สตรอเบอรี่ ? บลูเบอรี่ ?

[ maomoru 🐈 ] : อย่างน้อย ก็ได้กลับจนถึงบ้านนะคะ 🏃‍♀️

เห็นแล้วนึกถึงสมัยที่ยังอยู่กับแม่ ถ้าเป็นเธอก็คงจะให้กำลังใจแบบนี้เหมือนกัน

มาโอะไม่ยอมพูดเะไรจนกระทั่งแปะแผลเสร็จ เธอนั่งจ๋อง แทบจะขดตัวอยู่บนโซฟาแล้วด้วยซ้ำ

พอได้ยินว่าทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็ค่อย ๆ ลืมตา หลุบตาลงมองแปลอที่ถูกปิดไว้อย่างเรียบร้อย

“ ฟู่ว ” ถอนหายใจโล่งอก

“ ขอบคุณนะคะคุณพี่ ”

รู้สึกเหมือน… มีพี่สาวอีกคนเลยแหะ

เธอยักไหล่ จะว่าอบอุ่นก็อบอุ่น จะว่าวุ่นวายก็วุ่นวาย

“ ามประสาผู้ชายแหละค่ะ ”

“ ก็… รุ่นพี่น่ารัก ถ้าเจอก็อาจจะ — … ”

เธอชะงักไปทันทีที่ยาฆ่าเชื้อแต้มลงบนแผล ทั้งเจ็บทั้งแสบจนแทบร้องไห้

“ … ”

เธอนั่งเงียบ เม้มปากหลับตาปี๋มือกำชายกางเกงจนแทบยับ

ถ้ารู้ว่าตอนทำแผลจะเจ็บขนาดนี้ คราวหน้าจะไม่ขี่จักรยานจนล้มอีกแล้ว

( โธ่ โอโนะเอ้ย 🥹🫳🏻 )

“ ครอบครัวฉันนี่คงชนะเลิศแหง ๆ ”

เธอพูดทั้งที่หลับตาอยู่ ไม่ยอมหันมามองเข่าตัวเองเสียที

“ ฉันมีพี่น้องสี่คนรวมตัวเอง เป็นน้องคนสุดท้อง …แล้วก็เป็นลูกสาวคนเดียว ”

นึกย้อนกลับไปแล้วก็ตลกดี แม้หลายอย่างในครอบครัวจะแตกหักพังทลายลงไป แต่ก็มีเพียงพี่ร้องนี่แหละ ที่ไม่เคยหายไปไหน

“ นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่อยากให้รุ่นพี่ไปที่บ้านค่ะ ถ้าพวกพี่ ๆ เห็นรุ่นพี่เข้า คงไม่เป็นอันเป็นห่วงฉันแน่ ๆ “

มาโอะหลับตาปี๋ทันทีที่รู้สึกถึงความเย็นจากน้ำเกลือ รู้สึกแสบน้อยกว่าที่คิดไว้ทีแรก แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี

” อื่อ… “ หน้ามุ่ยใหญ่แล้ว

“ โอ้ คุณพ่อเหรอคะ ”

เธอว่า ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากรู้สึกว่าความเย็นทุเลาลง แต่ก็ต้องหันหน้าหนีอีกทีเมื่อสำลีซับลงโดนแผล

ไม่มีเสียงร้องโอดโอย มีเพียงใบหน้าที่ดูจะพยายามกลั้นความเจ็บเท่านั้น

“ ถ้าเรื่องวุ่นวาย ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ ”

+

มาโอะดูจะตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายอยู่โรงเรียนเดียวกัน แถมยังอยู่ชั้นปีเดียวกันอีก

” ปีหนึ่ง ห้องบีค่ะ “ เธอตอบ

“ ดูเหมือนว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นปีกันกันล่ะคะ ”

ว่าพลางยกยิ้มจาง ๆ ส่งให้คนตรงหน้า

“ งั้นคงต้องขอฝากตัวด้วยนะคะ คาสุมะคุง ”

“ ครอบครัวของรุ่นพี่… น่ารักดีนะคะ ”

เธอว่า พยายามหาเรื่องชวนคุยเพื่อจะได้เบี่ยงความสนใจตัวไปออกไปจากการทำแผล

( สมัครเป็นน้องสาวพี่ไอจังอีกคนค่ะ 🥺 )

มาโอะค่อมศีรษะตอบคุณแม่ของรุ่นพี่ก่อนที่จะเดินละบสายตาไปบนบันได เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก คล้ายความเกร็งลงเล็กน้อย

“ ไม่หรอกค่ะ น้องเค้าก็.. น่ารักดีนะคะ ”

แค่อาจจะจ้องเยอะไปหน่อย

มองขวดน้ำเกลืออย่างหวาดเสียว แค่คิดว่าจะต้องรู้สึกแสบแค่ไหนตอนที่มันโดนแผลก็แทบจะยอมแพ้แล้ว

เธอเบือนหน้าไปมองทางอื่น มือกำชายกางเกง เม้มปากนิดหน่อย

+

เธอนั่งเกร็งกว่าเดิม มองเจ้าตัวเล็กสลับกับทางเดินไปบันได รู้สึกเหมือนถูกเจ้าบ้านจังจ้องไม่วางตา

เมื่อไหร่รุ่นพี่จะมากันนะ…

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นานทีแต่กลับให้ความรู้สึกที่ยาวนานเหลือเกิน มาโอะขยับไปชิดมุมโซฟา ไม่กล้าละสายตาแถมยังทำหน้าปั้นยากอีก กระทั่งถูกเอ่ยทักขึ้น

“ ไม่นานเลย… ค่ะ ”

เกร็งจะแย่อยู่แล้ว นี่น่ะหรือความรู้สึกของคนที่ถูกเด็กน้อยจ้องมอง มิน่าล่ะทำไมแม่ถึงได้ห้ามหนักหนา

เจ้าตัวเล็กก็จ้องตาคนแปลกหน้าอย่างไม่ละสายตาเช่นเดียวกัน..และทำหน้าดูเอาเรื่องสุดๆเลยด้วย ตอนนี้ไม่ต่างจากการจ้องตาแข่งกันเลย

ส่วนฝั่งพี่สาวหรอ..
“มันไปอยู่ไหนเนี่ย..!?“

..อยู่ชั้นสองของบ้านและยังเดินวุ่นหากล่องปฐมพยาบาลไม่เจอ
.
ผ่านไปเกือบ10นาที ในที่สุดเจ้าตัวก็รีบเดินลงบันไดมาหา

“โทษทีนะโมะจัง! รอนานมั้ย??”

” มาโอะค่ะ , นัทสึระ มาโอะ “ เธอว่า เอี้ยวตัวดูแผลตนเอง

“ คุณได้อยู่… โรงเรียนอุเมะโนะคิซากิมั้ยนะคะ ? “

ลองถามดูสักหน่อยดีกว่า เห็นว่าอายุไล่เลี่ยกัน

( โอโถ ไม่เป็นไรเลยค่ะ 🫂 )

มาโอะหลับตาแน่น รู้สึกแสบแปล๊บขึ้นมาทันทีที่น้ำไหลผ่านแผล พยายามไปแสดงสีหน้ามากเกินไป

เมื่อความแสบทุเลาลงแล้ว เธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ถอนหายใจแผ่ว หลุบตาขึ้นมองอีกฝ่ายไปพลาง

” ขอบคุณนะคะ คุณคาสุมะ “

+

นั่งลงกุมมือเรียบร้อยบนโซฟา รู้สึกประหม่านิดหน่อย แต่ก็รู้สึผ่อนคลายลงบ้างแล้ว

มาโอะลอบมองเด็กหญิงบนพื้น เมื่อพบว่าสายตาคู่นั้นจ้องกลับมา เธอก็ไม่วายที่จะจ้องกลับ

ฉันมองตาเธอ เธอมองตาฉัน เรามองหน้ากัน

มาโอะไม่กล้าละสายตา นั่งเหงื่อตกอยู่บนโซฟา กลัวว่าถ้าเจ้าตัวเล็กเป็นอะไรขึ้นมาทั้งที่เธอยังอยู่ตรงนี้ จะถูกกล่าวหาว่าไม่ดูแลน้อง

… คิดเองเออเองจากประสบการณ์การเกิดเป็นน้องเล็ก

“ สวัสดี… เจ้าตัวเล็ก ? ”

เธอพูด มั้งตะกุกตะกักและดูไม่มั่นใจ

“ ขอรบกวนซักพักนะ เอ่อ.. คุโระจัง ? ”

มาโอะนี่ คุยกับเด็กไม่เก่งเอาซะเลย

ทันทีที่ก้าวผ่านประตูมาอย่างทุลักทุเลในฐานะแขกจำเป็น ตัวเธอก็แทบจะหดเหลือตัวประติ๋ว

คงเพราะไม่ค่อยได้ไปบ้านของใครอื่นนอกจากครอบครัวหรือเพื่อนที่รู้จักกันมานาน

มาโอะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเด็กตัวน้อยแอบมองด้านหลังผู้เป็นรุ่นพี่ เธอดูเลิ่กลั่ก ทำตัวไม่ถูกพิกล

“ อะ เอ่อ อื่อ… ”

เพราะเป็นน้องเล็กสุดในครอบครัว จึงไม่คุ้นเคยกับเด็กเล็กนัก เพราะตำแหน่งนั้นมักจะตกเป็นของเธอเสมอ

+