เธอนั่งเกร็งกว่าเดิม มองเจ้าตัวเล็กสลับกับทางเดินไปบันได รู้สึกเหมือนถูกเจ้าบ้านจังจ้องไม่วางตา

เมื่อไหร่รุ่นพี่จะมากันนะ…

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นานทีแต่กลับให้ความรู้สึกที่ยาวนานเหลือเกิน มาโอะขยับไปชิดมุมโซฟา ไม่กล้าละสายตาแถมยังทำหน้าปั้นยากอีก กระทั่งถูกเอ่ยทักขึ้น

“ ไม่นานเลย… ค่ะ ”

เกร็งจะแย่อยู่แล้ว นี่น่ะหรือความรู้สึกของคนที่ถูกเด็กน้อยจ้องมอง มิน่าล่ะทำไมแม่ถึงได้ห้ามหนักหนา

นั่งลงกุมมือเรียบร้อยบนโซฟา รู้สึกประหม่านิดหน่อย แต่ก็รู้สึผ่อนคลายลงบ้างแล้ว

มาโอะลอบมองเด็กหญิงบนพื้น เมื่อพบว่าสายตาคู่นั้นจ้องกลับมา เธอก็ไม่วายที่จะจ้องกลับ

ฉันมองตาเธอ เธอมองตาฉัน เรามองหน้ากัน

มาโอะไม่กล้าละสายตา นั่งเหงื่อตกอยู่บนโซฟา กลัวว่าถ้าเจ้าตัวเล็กเป็นอะไรขึ้นมาทั้งที่เธอยังอยู่ตรงนี้ จะถูกกล่าวหาว่าไม่ดูแลน้อง

… คิดเองเออเองจากประสบการณ์การเกิดเป็นน้องเล็ก

มาโอะมองมือของคนตรงหน้าสลับกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มจริงใจ เธอหลุบตาลง ก่อนจะวางมือหนึ่งลงบนมืออีกฝ่าย

“ ขอบคุณนะคะ ”

“ คุณใจดีจัง ”

ว่าแล้งก็ค่อย ๆ ออกแรงดึงตัวขึ้นยืนโงนเงน เธอกระชับมือแน่นขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีส้มเข้มเบื้องบน

“ ใกล้มืดแล้วจริงด้วย … ”

“ ต้องขอรบกวนด้วยจริง ๆ นะคะ คุณมัตสึโมโตะ “

( ขอโทษที่มาช้ามากมากนะคะ ฮือ 😭 )

#UMN_Commu

" สวัสดีค่ะ นัทสึระ มาโอะ
เรียกมาโอะเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ "

" เธอดูเหนื่อยนะ … นั่งพักก่อนสิ ? “

——

— 夏羅 舞桜 | Natsura Mao
ปี 1 | 49/159 | ชมรมปลูกดอกไม้
, ย่านอาโอะ

——

— Doc : Bio 👈🏻
— [ talk / co / role / เวิ่น ok ! ]

( /ยื่นดอกไม้ให้ทุกคนในฟีด )

( จงหายติดเงาด้วยเถิด สาธุสาธุสาธุ )