Yep.

از تغییر مسیر نترسید،
شما نمیدونید چه فرصت‌هایی توی مقصد جدید نهفته‌است.

چالش‌های جدید از راه می‌رسند تا مرا درهم بشکنند؛ چون هر سازه‌ی تازه و استواری، بر ویرانه‌ای کهنه بنا شده.

جایی شنیدم که کسی گفت: " رشد شما در آن کاری که از آن واهمه دارید، نهفته است".

Like love or lemonade
Or sun or summer days
It's all a game to me anyway...

وقتی ما در این جهان خوابیم، در جهانی دیگر بیدار میشویم.
~سالوادور دالی

دیگر دیر شده بود، قطرات خون از دستانش میچکید؛ بوی خون از ذهنش خارج نمیشد.
این جنازه‌های دَلَمه بسته‌ای که گوشه اتاق با چشمانی باز به او خیره شده بودند عذابش میدادند؛ اما باید میکشت، حس درد و عجز دست و پا زدنشان بین مرگ و زندگی تنها احساسی بود که میتوانست درک کند و از آن لذت ببرد...

بخشی از شما در عین حال از شما جداست، اما انگار سایه ی شماست؛ و این سایه از چشم شما دور مانده، او در دالان‌های ناخودآگاهتان پرسه میزند ، او شما را میشناسد، او با شما بزرگ شده است، اما شما وی را نمیشناسید.

نمیدونم آیا اینکه میخوام یه سال رو صرف رزومه ام کنم خوبه یا نه؟ البته که کنکور دکترا هم در کمینه...

توی خواب یه مسیر پرهیاهو دیدم، شلوغ بود.
مردم درحال رفت و آمد بودن؛ روی یه پل کهنه ایستاده بودم. به نظر میرسید تنهام. به نظر میرسید هرکسی با دوستی اومده بیرون.
اما درست آخرش، من یه نفر رو ته پل دیدم.
درست رو به روی من، چهره اشو یادم نیست اما خیلی آشنا بود پس چرا نمیشناختمش؟
ذهنم نزاشت بشناسمش...

‏فکر اینکه توی فضا زمان متفاوت از روی زمین میگذره و در واقع هزاران ساله که همینطوری سپری میشه و از آدمای قبل از ما چیزی نمونده و از ماهم نخواهد موند، باعث میشه کمتر نگران باشم.
به هرحال از ما چیزی نمیمونه؛ نهایتا غبار مه آلودی از ته مونده خاطرات یکی دیگه باشیم، تازه اونم شاید...

یه حس عقب افتادن و جا موندن دارم
نسبت به خودم، آینده، دنیا، آدما، حس میکنم روی تردمیلم، فکر می‌کنم واقعیتی که می‌شناختم از من جلو زده، شاید دارم دنبال نور میدوئم...

خیالپردازا بهتر از هرکسی میدونن معنای به حقیقت پیوستن چیه...

جسن(۱۸۵۵) می نویسد:"در خواب، نه بهتر میشویم نه شریف تر. برعکس وجدان در رویاها خاموش است، زیرا در رویاها رحمی احساس نمیکنیم و ممکن است مرتکب بدترین جنایت ها شویم- دزدی، خشونت و قتل- در کمال خونسردی و بی هیچ احساس ندامت بعدی".

‏داشتم به بابام میگفتم عجیبه که بعضیا نمیتونن خودشونو تحمل کنن، نمیتونن تنها بمونن، آدم اگه نتونه خودش، خودشو تحمل کنه، چطور توقع داره بقیه تحملش کنن؟ چون از خودشون فرار میکنن...
بعد بابام گفت شاید چون یادش رفته خودش چی بوده، تنها چیزی که یادشه همین نقاب ورّاج و اجتماعیشه🤷🏻‍♂️

مهم نیست چقدر یکیو درک کنید، دلیل نمیشه که اون شمارو درک کنه! شاید شما سطل آشغال احساسات اون فرد/افراد باشید، اگه چنین حسی دارید، بهتره از اون آدما فاصله بگیرید حتی اگه عزیزانتون باشن، چون به هرحال رابطه انگلی دارید، اون از روح شما تغذیه میکنه اما وقتی شما توی موقعیت مشابه باشید نمیتونه درکتون کنه.

جایی شنیدم کسی گفت: یه برداشت کلیشه ای، نتیجه اش میشه یه نتیجه گیری اشتباه و در آخر خیال باطلی که داشتی برات تبدیل به یقین میشه...

کامیلا: تو، ای مرد! نقاب بر گیر!
بیگانه: راستی؟
کامیلا: به راستی که زمانش رسیده است. ما همگی رخ نموده ایم، جز تو.
بیگانه: من نقاب بر چهره ندارم.
کامیلا: (وحشت زده) نقاب ندارد؟ نقاب ندارد!

‎#پادشاه_زردپوش