عرض کنم که غریب به دو ساله من مدارا کردما.
دیگه تازگیا دارم برخورد میکنم باهاش چون طاقت ندارم.

حال روحیش هم بده و متاسفانه بابت اینکه ساعت قرار رو جابجا کرد(چون یادش رفته طبق معمول و حواسش به ساعت نبوده و غرق شده بود تو یک کار بیهوده) نتونستم اونجور که باید برخورد کنم باهاش و قلع‌و‌قمع کنم. فقط کنسل کردم.
حالا یه مقدار وحشی‌بازی گیر کرده تو وجودم بداخلاق شدم.
غروب جمعه هم هست دیگه عالی‌تر.

از خیلی جهات درکش میکنما، اونم مثل منه فقط تفاوتش اینه که تقریبا ته طیفه.
ولی خب ما چند ساله میدونیم اسیر چه چیزهایی هستیم، در نتیجه بابتش یه‌کاری باید بکنیم دیگه. نمیشه همه ملیجک ما باشن چون عملکرد ذهنمون آدمیزادی نیست.

به هر دو نزدیکم و امیدوارم این طلسم بلخره بشکنه.

خیلی احساس غربت میکنم با دغدغه‌ی وزنم.
فقط هم میخوام لباسام تو تنم بهتر بشن وگرنه مشکلی خاصی با استخونام ندارم.

چقدر خوشگلی😍🫠

تا بعدا به وقتش کتکشون بزنم🙄

درست بودن و به اندازه بودن براشون رو واقعا بلد نیستم.
واقعا خوبه بغل کردن هست. آدم میتونه سکوت کنه ولی بگه من اینجام.

بسیار نگرانشونم و بیش از توانم اما با میل کنارشونم.
ولی گیر کردم بین میزان حمایت و واقعی بودن. یعنی میدونم نباید خیلی اعتبار داد به رفتار که دوباره تکرار نشه، ازونورم چه چیزهایی رو تا چه حد باید گفت که مواجهه با واقعیت اذیتشون نکنه.

ولی خب "ریلکه" داره، "همن" داره. احتمالا خوب باید بسوزونه :)))

هنوز که جرات نکردم شروع کنم. اگر خوب بود میگم بهت بخونی(آخه کم غصه داری).
اسمش "لنگرگاهی در شن روان" است، واسه نشر اطرافه.

ضمن تبریک به شما، کی بشه من این جمله رو بنویسم.