[ สำหรับประกอบการโรลเพลย์ ]

- สะพานที่คุณก้าวข้าม คือสะพานเดียวกันกับที่ผู้ลี้ภัยทิ้งของไว้ ตัวละครสามารถเลือกทิ้งของไว้ได้เช่นกัน

- มีเพียงผู้ตามหากลุ่มเดียวเข้าไป ชาวบ้านและคนอื่นๆอีกกลุ่มกำลังรอคุณกลับมาพร้อมเบาะแส

- ในฝั่งหมอก ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเหลือ

(3)

(2)

• ผู้เล่นสามารถนำโพสต์สถานการณ์แต่ละวันไปใช้ในการประกอบโรลเพลย์ตามหา เขียนผลงานฟิคชั่น รวมถึงวาดภาพได้

โดยจะรายงานเหตุการณ์ที่พบเจอในแต่ละวันทุกวัน

เป็นโควคุงยืนที่อยู่ตรงนั้น เขายิ้มจางๆ ดวงตาเหนื่อยล้าเหมือนทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป

แววตานั้น..
แฝงด้วยประกายของ

ความหวัง..?

ฉันหวังว่า
.
.

“ทามะเนกิ ฉันเจอที่หลบภัยแล้วนะ”
เขาก้มลงลูบหัวลูกหมา

“ต่อจากนี้ พวกเรา… จะไม่ต้องลำบากอีกแล้ว”
.
.

"..ไปด้วยกันนะ ทามาเนกิ"

"แบ๊ก!"

หางของฉันส่ายระรัว
ถ้าสถานที่นั้นทำให้โควคุงมีความสุข

ฉันก็จะไปด้วย

เขาจะไม่ยอมเสียอีกคนไปอีกแล้ว

เสียงโครงสร้างบ้านดังสนั่น โควคุงกัดฟันวิ่งสุดแรงออกมาจากประตู ทันทีที่ออกมา พื้นด้านในก็ถล่มลง เปลวไฟกลืนกินบ้านทั้งหลัง ในอ้อมแขนของเขายังมีทามะเนกิอยู่

เขาหอบหายใจอย่างโล่งอก

เกือบไปแล้ว..

เกือบจะเสียคนสำคัญไปแล้วล่ะ

.
.
.
เห็นว่าแววตาของผู้เป็นเจ้านายสั่นไหว ทามะเนกิก็เลียแก้มเจ้านายมันอย่างอ่อนโยน

(5)

เสียงของไม้ดังลั่น เศษเถ้าถ่านปลิวว่อน

โควคุงแทบไม่ทันได้คิด เมื่อเพดานจะถล่มลงมา

“ทามะเนกิ!!”

เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงสั่น ก่อนจะคว้าร่างเจ้าลูกหมาเข้ามาแนบอกโดยไม่ลังเล สะเก็ดไฟร้อนจัดลามโดนแขนเสื้อของเขา

(4)

เจ้าหมาหันกลับไปเห่าเสียงดังลั่นให้เขารีบหนี

“แบ๊ก! แบ๊กๆๆ!!”

มันดึงชายแขนเสื้อเจ้านาย กระชากสุดแรง ฉุดเขาออกมาจากกองเพลิงที่กำลังลุกไหม้

โควคุงที่ยังไม่ทันตั้งตัวดี ก็ถูกแรงชนของเจ้าหมาพุ่งกระแทกจนเกือบล้ม

“ทามะเนกิ! ไฟ-มีไฟ!! เราต้องหนีเดี๋ยวนี้!!”

ทามะเนกิไม่รอช้า มันรีบพุ่งตรงข้างหน้า นำทางเจ้านายของมัน

(3)

“ทามะเนกิ เกิดอะไรขึ้—วะ เหวอ!?”

โควคุงสะดุ้งลุกขึ้น และภาพแรกที่เห็น คือเปลวเพลิงกำลังลุกโหมอยู่ไม่ไกล พื้นไม้ใต้ฝ่าเท้าร้อนระอุ เสียงไม้แตกดังสนั่นราวกับกำลังจะถล่มลงมา

(2)

เวลาผ่านไปหลายวัน แม้ร่างกายเหนื่อยล้าเพียงใด แต่ในวันนี้ต่างกันไป..

ทันทีที่เจ้าหมารับรู้ถึงกลิ่นไหม้ลอยมาตามลม มันก็ผุดลุกขึ้น ก่อนจะกระโจนใส่เจ้านายสุดแรง

แม้โควคุงยังคงไม่ตื่น ทามะเนกิก็ไม่ละความพยายาม มันเห่าเสียงดังและดึงแขนเสื้ออย่างร้อนรนราวกับกำลังบอกให้รีบหนี

กระทั่ง

โชคดีที่มันฟังไม่ออก

หรือถ้ามองอีกแง่…
สัญชาตญาณเอาตัวรอดของมันอาจจะต่ำเกินไปหน่อย เลยเข้าใจผิดว่าอีกคนกำลังชวนเล่น

"แบ๊กๆ!"

มันกระโจนเข้าหาคุณเต็มแรง ก่อนจะเลียหน้าซ้ำๆไม่หยุด แทนคำขอบคุณที่คุณให้โชกุปังกับมัน

((/นอนให้ลูบพุง))

((งี๊ดๆๆ))

มันยอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย
ระหว่างทางก็คอยเงยหน้ามองหญิงสาวผมสีม่วงและใบบิงโกในมือเป็นพักๆ ด้วยแววตาอันเต็มไปด้วยความสงสัย

เนื้อสินะ

"แบ๊ก!"

หางของมันส่ายไปมาไม่หยุด มันพยายามกระโดดใส่ เหมือนจะเข้าใจแค่เพียงคำคำเดียวในประโยคนั้น

แต่แล้วจู่ๆมันก็หยุด เพราะได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากพุ่มไม้ไม่ไกล

เจ้าหมาวิ่งมุดเข้าไปในพุ่มไม้ทันที

[สุ่มได้เลยครับ]

มันทำท่าเหมือนจะงับขนมปังชิ้นนั้นอย่างว่าง่าย

แต่แล้ว...

เจ้าหมากลับฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายเผลอ คาบถุงโชกุปังทั้งถุงแล้วพุ่งตัวหนีไปอย่างไว

เจ้าตัวแสบวิ่งไปหลบมุมห้อง แล้วก็เขมือบขนมปังชิ้นนั้นลงท้องหน้าตาเฉย

เจ้าหมาทิ้งตัวลงนอนหงาย โชว์พุงให้อีกคนได้ลูบปลอบ

แม้ความจริงจะไม่ได้กลัวแมวเลยสักนิด
แต่ดูเหมือนมันจะมีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่งคือชอบการละครให้คนตามใจเกินเหตุ

ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นมุมปากมันยกขึ้นน้อยๆ ราวกับกำลังยิ้มอย่างพอใจ

โครกกก...

เสียงท้องร้องดังขึ้นอีกครั้ง ทำลายบรรยากาศสงบในชั่วพริบตา

ทันทีที่ได้ยินคำว่า “ลูกชิ้นปิ้ง” กับ “ไส้กรอก” หูของมันก็ตั้งทันที

ถึงจะไม่เข้าใจความหมายทั้งหมด แต่แค่รู้ว่าเป็นของกินก็เพียงพอให้หางกลใๆของมันกระดิกไม่หยุด

จมูกของมันเริ่มขยับ ดมฟุดฟิด ก่อนจะรีบพุ่งตัวออกนำอีกคนไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งหยุดอยู่หน้าร้านปิ้งย่างที่ส่งกลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั่วแถวนั้น

"แบ๊ก!"

เหมือนว่าจะอยากให้คุณได้ลองร้านนี้นะ