[4]

(1)

[3]

[2]

[ วันที่ 1 ]

25 สิงหาคม 2016

“งี๊ด…”

ทามะเนกิจ้องมองไปรอบตัวอย่างสับสน

โควคุงหายไป

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น
โควคุงก็เงียบลง เขามองออกไปยังที่ว่างเปล่า บางทีก็เล่าถึงคนที่เขารักที่ไม่มีวันกลับมาให้ฉันฟัง

ทามะเนกิวิ่งหาไปทั่ว แต่ทุกที่ในบ้านว่างเปล่า

จนกระทั่ง…

แกร๊ก

เสียงประตูถูกเปิดออก

(+)

มันเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดแปลก
เช้านี้เมืองทั้งเมืองเงียบเกินไป..

“แบ๊ก! แบ๊กๆ!!”

มันส่งเสียงร้อง พยายามปลุกเจ้านาย

เจ้าลูกหมาวิ่งวนรอบเตียง กระโจนซ้ำหลายครั้งอย่างที่เคยทำ หรือเวลาจะปลุกโควคุงให้พาไปเดินเล่น

แต่ครั้งนี้…กลับไม่มีเสียงบ่น
ไม่มีมือที่ยื่นมาลูบหัวมันเช่นเดิม

งี๊ด…

หูทั้งสองข้างลู่ลง มันค่อยๆคลานเข้าไปซุกข้างลำตัวของเจ้านาย ขดตัวโดยหวังว่าโควคุงจะตื่นอีกครั้ง…

กลางดึก

มันลืมตาตื่นเพราะได้ยินเสียงดนตรีคลอเบาๆดังมาจากที่ไหนสักแห่ง แต่พอฟังดีๆ เสียงนั้นก็หายไป..

“แบ๊กๆ” (โควคุง เสียงอะไรหรอ)

มันเห่าขึ้นเบาๆ เรียกให้เจ้านายรู้ตัว จนทำให้อีกฝ่ายตื่นตาม

“อะไรเนี่ย ทามาเนกิ...
ดึกดื่นป่านนี้ยังจะเห่าอีกเหรอ”

เสียงเจ้าลูกสุนัขดังขึ้น
มันเห่าพวกมนุษย์สวมหน้ากากโยวไคที่เดินผ่านไปมา

อะไรเนี่ย มนุษย์ที่มีกลิ่นคุ้นเคย
แต่ว่าหน้าตาประหลาด

แปลกชะมัดเลย

แบ๊กๆๆ!

#KzK_EdoTown
#KzK_Roleplay โรลเปิด
เมืองโบราณคิไซ | โรงละคร ช่วงค่ำถึงดึก

คืนไหนสักคืนในช่วงทัศนศึกษา คืนนี้เป็นอีกคืนที่ซึสึรันยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้แม้ว่าท้องฟ้าด้านนอกจะมืดลงแล้ว

เธอตัดสินใจลุกมาเดินเล่น แม้ว่าขาจะยังไม่หายดีนัก แต่ดูเหมือนจะสามารถขยับได้ตามใจตนเองมากขึ้นกว่าเดิม

สุดท้ายเธอจึงเลือกจะหาที่นั่งเงียบๆ ตามลำพัง
เฝ้ามองแสงจันทร์ยามค่ำคืนด้านนอก

#KzK_roleplay

แบ๊ก!!

เช้าวันนี้ เจ้าหมาน้อยโผล่มาทักทายหน้าห้องพักของคุณ หางของมันสะบัดไปมา

ทันทีที่คุณเดินเข้าไปใกล้กลับได้ยินเสียงท้องร้องโครกใหญ่

(พาไปเล่นบิงโกด้วยได้นะ🐾แบ๊ก)

ถ้าถามว่าฟูกะเซ็ตสึ รุกิ เป็นคนยังไง
สำหรับทาดะโนรินั้นก็คงตอบได้อย่างง่ายดายว่าเป็นคนใจเสาะขี้แพ้ที่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง และสนใจแต่เรื่องของตัวเอง

รุกินั้นนิสัยก่อนหน้านี้นับได้ว่าแย่เกินจะพรรณนา เขาคือตัวอย่างของเด็กเห็นแก่ตัวเอาแต่ใจในนิทานสมัยเด็กของทุกคน เป็นเด็กประเภทที่จะโดนปีศาจจับไปลงโทษเพราะไม่น่ารัก

รุกิ น่ะ เป็นเด็กแบบนั้นแหละ

ทามาเนกินั่งจ้องตาแป๋วมองโควคุงที่กำลังจัดกระเป๋า หางของมันส่ายรัวเร็วเหมือนใบพัดจนแทบจะบินได้

“ไปเที่ยวที่ใหม่กันล่ะ ทามาเนกิ”

แบ๊ก!

มันเห่าตอบ ก่อนหมุนตัววนเป็นวงกลมด้วยความตื่นเต้น