"นั่นสินะ ตึกนี้มันแปลกมากเลย ดีนะที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่เพราะงั้นรีบหาของแล้วรีบกลบกันดีกว่า" เขาส่องไปหาแถวๆบริเวณที่เขาโดนบาดไปเมื่อกี้เผื่อว่าจะเจอสร้อย ถึงจะกลัวๆอยู่ในใจแต่เพราะของที่เขาทำหายก็สำคัญเลยต้องมาหาอีกรอบ

"โทษทีนะที่พานายมาลำบากน่ะเรนโจว สร้อยนั่นคุณยายเป็นคนให้มาก็เลย.."

"อยากหาให้เจอน่ะ" เขาพูดบอกรุ่นน้องด้วยความรู้สึกผิด

"อ๊ะ ไม่หรอกครับผมแค่ทำไปเพราะทนเห็นไม่ได้เท่านั้นเอง กลับกันสุดท้ายคุณตำรวจก็ต้องมาดูแลผมอยู่ดีนี่ครับเพราะอย่างนั้นผมจะพักผ่อนให้มากเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ช่วยเหลือนะครับ"

"ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณนะครับ~" เขาโบกมือลาให้อีกฝ่ายหลังจากที่ลงจากรถแล้วเรียบร้อย

(คุณตำรวจจะได้รับคำขอบคุณแบบอินฟินิตี้แน่นอนค่ะ---😂)

ไม่นานนักคุณตำรวจก็ขับมาถึงหน้าบ้านที่เป็นร้านคาเฟ่ในตัวของเขาแล้วเขาจึงหันไปกล่าวขอบคุณอีกรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้

"ขอบคุณมากเลยนะครับคุณตำรวจ" เขาหันไปยิ้มขอบคุณขณะที่อีกฝ่ายมาเปิดประตูให้

+

"ฮ่าๆ ตัวผมไม่ได้มีเรื่องให้กังวลหรือคิดมากเท่าไหร่หรอกครับ แต่ว่าถ้าวันไหนมินาโกะต้องการ..จะมาคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันก็ได้นะ"

"อย่างนั้นเองเหรอครับ คุณน้าทำขนมอร่อยออกฝันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็ยินดีมากเลยล่ะ"

"จะว่าไปมินาโกะเอาแต่พูดถึงคุณน้า แล้วความฝันของมินาโกะล่ะครับ?" เขาถามกลับเรื่องของอีกฝ่ายบ้างระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน

"ไม่เป็นอะไรนะ อยู่ๆนายก็ตะโกนเรียกขึ้นมาทำเอาตกใจเลย นึกว่าเป็นอะไรซะอีก" เขาพูดพลางสำรวจตัวรุ่นน้องตรงหน้าว่่าไม่เป็นอะไรแน่นะ

ยิ่งพออีกฝ่ยเดินไปสำรวจที่เคาน์เตอร์แถมยังบอกให้รีบออกไปอีกเขาก็ยิ่งงงใหญ่

"เดี๋ยวสิ ที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ? มีใครทำอะไรนายรึเปล่า?" ถามอีกฝ่ายกลับออกไปเพราะเขาไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรที่ผิดปกติเลย

อีกฝ่ายยื่นนิ้วก้อยออกมาให้เขาแบบนี้เขาก็วางใจแล้วค่อยยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นมาเกี่ยวสัญญากับอีกฝ่าย

"สัญญาแล้วนะครับ คืนคำไม่ได้แล้วนะ~" พูดบอกอีกฝ่ายพลางส่งรอยยิ้มออกมาให้

"เข้าบ้านแล้วก็รีบพักผ่อนนะครับโยโกะ"

"นั่นสินะครับ ผมเองก็เข้าใจเรื่องนั้นดีเลยล่ะ" กว่าการเงินในบัญชีของร้านจะลงตัวเขาเองก็ลำบากมาไม่น้อย

"ผมเองก็ดีใจนะครับที่ได้คุยกับลูกค้าหลากหลาย ตอนนี้เลยเริ่มจะเข้าใจคุณตาขึ้นมาเยอะมากเลยล่ะครับ" นั่งคุยไปสายตาก็มองอีกฝ่ายที่กำลังเห็บโคลเวอร์สองต้นนั้นไว้ในผ้าเช็ดหน้าอย่างดี

"จะนำกลับไปด้วยสินะครับ?"

"อ่อ เนี่ยเหรอ ตอนลมพัดน่าจะโดนของบาดเข้าน่ะ" เขาเองก็งงกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่โจรแน่นอน

"งั้นไปเอาด้วยกันก็ได้ เรารีบไปหาของแล้วรีบกลับกันเถอะ" เขาชวนรุ่นน้อง อีกอย่างตอนนี้ก็รู้สึกว่าแถวนี้มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้รีบกลับน่าจะดีกว่า พูดจบก็เดินนำรุ่นน้องขึ้นไปเอาของพลางหยิบมือถือขึ้นมาเปิดโหมดไฟฉายซึ่งตอนนี้มันกลับมาใช้ได้แล้ว

'ไป...ซะ..'

'อย่า...มา...ยุ่ง...'

เสียงสิ่งที่กอดตัวของยูริอยู่พูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้งและยากลำบากพร้อมๆกับเสียงกึกกักของกระดูกที่บิดไปมาจากร่างกายที่ไหม้และบิดเบี้ยว แต่ทว่าตัวยูริก็มองไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรเลย

(เซมไปต้อนรับด้วยความยินดี~55555)

"อิวาซากิ--!?" เขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายแล้วจึงเรียกออกไปอีกครั้งพลางรีบเดินหาอีกฝ่ายเพราะฟังเสียงรุ่นน้องแล้วก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เขาเลยเป็นห่วง

"อิวาซ--- อ๊ะ--!!!?" จังหวะที่เขาหันไปมองรอบๆเผื่อมองหาก็ชนเข้ากับอีกฝ่ายที่วิ่งมาพอดี ดูเหมือนว่าตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างจะกลับมาปกติแล้วเมื่ออีกฝ่ายมาแตะตัวของยูริ

+

"ฮ่าๆๆ~ ก็กลัวว่ามินาโกะฟังแล้วจะรู้สึกเศร้านี่ครับ" เขาหัวเราะออกมาเบาๆพลางจับมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นเรียบร้อย

"คนสำคัญมากๆกับผมเสียหมดแล้วนี่นา เพราะงั้นพอมีมิาโกะเป็นเพื่อนเลยไม่เหงาแล้วล่ะ ปะ ไปหาคุณน้ากัน" พูดชวนอีกครั้งก่อนจะเริ่มพาเดินกลับกัน

"หืม~ เป็นหนูลองยาก็ไม่กลัวหรอกครับคุณน้าของมินาโกะทำขนมอร่อยออก~"

"โจร..(?)" ขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อยเมื่อรุ่นน้องบอกมาแบบนั้น

"โจรที่ไหนเหรอเรนโจว? ..ข้างบนไม่มีอะไรเลยนะ อะ--" เขารู้สึกแสบแผลที่คอขึ้นมาเลยยกมือขึ้นจับใกล้ๆแผลก่อนจะพบว่าสร้อยคอของเขาหายไป

"ดูเหมือนของสำคัญจะหายไปน่าจะหล่นอยู่ข้างบนน่ะ นายรอตรงนี้เดี๋ยวผมไปหาแปปนึง" ถึงจะกลัวอยู่หน่อยๆแต่เพราะเขารบกวนรุ่นน้องมามากพอแล้วเลยไม่อยากไปรบกวนเพิ่มอีก

"แล้วก็.." เขานึกอะไรบางอย่างได้เลยพูดบอกอีกฝ่ายออกไปต่อ

"เห็นโยโกะบอกว่าเหงาปกติอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆรึเปล่าครับ(?) ถ้าเป็นไปได้กับคนที่ไม่สนิทมากอย่าให้ใครรู้เด็ดขาดนะครับว่าอยู่คนเดียว" ไม่รู้ว่าจะก้าวก่ายมากไปไหมแต่เขาก็พูดออกไปเพราะความเป็นห่วง

"ผมชอบคุกกี้ทุกแบบเลยครับไม่ค่อยเลือกกินหรอก~ แค่ตั้งใจทำมาให้ก็ดีใจแล้วครับ" ตอบอีกฝ่ายออกไปตามตรงก่อนจะหยุดอยู่ทางเข้าบ้านอีกฝ่ายเตรียมแยกกัน

พออีกฝ่ายถามเรื่องงานวัฒนธรรมเขาก็คิดไปแปปนึงว่าวันนั้นต้องทำอะไรบ้าง

"อ้อ ไปสิครับ~ เป็นงานของโรงเรียนที่เคยเรียนมาก่อนเลยกะว่าจะไปช่วยงานเค้าพอดีน่ะครับ"

"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจอกันวันงานนะครับ~"

+

"ฟังดูเป็นเรื่องที่ดีเลยนี่ครับ เวลาที่เรามีคนดีๆรอบตัวคอยช่วยเหลือ" ฟังที่อีกฝ่ายพูดแล้วก็นึกถึงตัวเองเช่นกัน ถ้าเขาไม่มีพนักงานที่ทำประจำอยู่ตอนนี้คนนั้นเขาก็ผ่านมันมาได้ยากแน่

"ผมเองก็คงจะเป็นโคลเวอร์สักต้นนึงเหมือนกันครับ.. ที่ถูกรายล้อมไปด้วยเพื่อนๆมากมาย"

"แล้วคุณอายานามิล่ะครับ? ตอนนี้ชีวิตลงตัวดีรึเปล่า?" พูดถามกลับตามประสาคนทำธุรกิจการค้าเหมือนกัน

(ตรงนั้นดูสนุกน่าดูเลยนะ---😂😂😂)

(ยูริมองไกลๆคิดว่าเออิจิกำลังสนุก55555555)

(มาเล่นน้ำมั้ยโยโกะ~✨)

(ตอนนี้นายดูน่าจะเป็นผู้ประสบภัยมากกว่านะเออิจิ---555555555😂😂😂 เปียกแน่เลย)

/มอง

(สองคนนั้นทำอะไรกัน5555😂😂😂)

(เพื่อนอาจกำลังมองเหตุการณ์ชุลมุนนี้อยู่)

bsky.app/profile/eiji...