( อยากไปช่วยวิ่งไล่จับไก่ดิบมากกว่าเห็นพาเฟ่แสลงตาบนโต๊ะเป็นอย่างมาก.. )

( มะหวาย โต๊ะเต็มมาก ว่างๆ ต้องมาช่วยกันกำจัด(?)ของหวานบนโต๊ะนะคะ! 5555555555 )

ริมฝีปากเผลอเม้มเบาๆ เป็นเส้นตรง
พออีกฝ่ายทำทีท่าเป็นมิตรด้วยก็อดรู้สึกผิด (นิดหน่อย นิดเดียว เล็กน้อย) ไม่ได้

“..ไม่ใช่จิบิจัง”

น้ำเสียงเหลืออดเต็มทน ยังไม่ทันคิดกับตัวเองว่าต้องบอกชื่อ (จะได้เลิกเรียกนามแปลกๆ นั่นเสียที) แต่คนก็เดินจากไปเสียแล้ว

เอาเถอะ

ไม่ได้รั้งรออะไร เจ้าตัวก็แยกย้ายไปตามหน้าที่ของตนเช่นเดียวกัน

(เราก็พอกันค่ะ .คลาน)

“ลองพยายามด้วยตัวเองหรือยัง?“

หน้าตาเหลือจะเชื่อยังคงเอาไว้ นี่อีกฝ่ายเห็นเขากำลังมีช่วงเวลาที่สงบสุขอยู่งั้นรึ

“ให้ตายเถอะ”

กระนั้นก็, ละความสนใจจากคนตัวจิ๋ว (หึ) ข้างตัว แล้วลองพยายามจับๆ ราวเพื่อยืดตัวส่งมือไปจะจับถุงแป้งให้ได้

อีกนิด อดทนรอนะ!

ได้ยินน้ำเสียงที่ดูไม่น่าเชื่อถือเฉกเช่นยามปกติ ก็อดแสดงสีหน้าละเหี่ยใจออกมาแทนไม่ได้

“ฉันไม่มีอะไรตอบแทนให้หรอก”

เขาไหวไหล่ ทีท่าปฏิเสธอ้อมๆ

(ปอลอ ใจจะวาย จั๊มสแกเหรอคะ!)