จะสอบผ่านไหมนะ..

เชิญตามสบาย!.จุดยื่นให้ทิพย์

”แข่งก็แข่งสิ จะหาฉันทำไมเล่า“ แบบนี้ต้องแอบไปดูแทนแล้วรึเปล่า-- แล้วใครจะหลงไปนั่งสีนายกันฟะ!?

ถึงแล้ว ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมา
โอย ดมแล้วหิวชะมัด(…)

คุณบอกให้รอก็พยักหน้าหงึกๆ ยืนพักรออยู่กับจักรยานอย่างว่าง่าย ดูเผินๆ เหมือนสุนัขที่ถูกสั่งให้รอนิ่งๆ ไว้ก่อ--

กะพริบตาปริบตอนคุณหันมาถาม ก่อนจะส่ายหัว “ไม่เป็นไร ขอบใจนะ”

(อ้าก เซมไป55555555555555555 ขอผมดัดหน่อ--)

ไม่ไกลจริงด้วย
ปั่นไปตามทางที่ว่า อีกไม่นานก็คงถึง

ส่งเสียงอืมตอบรับ ก่อนจะหัวเราะกับคำถามของคุณ

“ก็ต้องเชียร์สีตัวเองสิ” ของมันแน่อยู่แล้วรึเปล่า!

“..แต่จะเอาใจช่วยนายด้วยก็แล้วกัน”

(ตัดหนวดไปกิน)

นายน่ะได้โตไปหูแหว่งแน่!

ฟังคุณแล้วก็กะพริบตา เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่(??)

หมายถึงว่าอยากสนิทกันสินะ..?

เขาโคลงหัวน้อยๆ “งั้นเดี๋ยวก็คงมีเพิ่มอีกเยอะเลยล่ะ” ความทรงจำที่ว่า
“มีนัดที่รอไว้เต็มไปหมดเลยนี่นา“ จะไปกันครบไหมเนี่ย..(…)

ขำอะไร ก็แขนเดียวกันจริงๆ นี่!👿

(🧘🏻กลับมาแล้ว...ความสงบจิตสงบใจของฉัน..ดีขึ้นเยอะ..ขอบใจนะ..อยู่ตรงนั้นแหละ...)

(เสียงกำปั้นนายกับกำแพงรึเปล่า)

เธอเดินมือไพล่หลังเข้าไปหารุ่นพี่

"แล้วรุ่นพี่รู้ใช่ไหมคะ ว่าฉันชอบทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสิ่งลี้ลับ"

"ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร"

"ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมีคำสาปหรือไม่"

"ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันสามารถจับต้องได้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะเก็บมันไว้เป็นคอลเลคชั่น"

รอยยิ้มไร้เดียงสาเริ่มฉีกกว้างขึ้นอย่างน่าขนลุก

"ฉะนั้นแล้ว..."

เธอหยิบของบางอย่างออกมา พร้อมกับพูดกับรุ่นพี่ตรงหน้าสั้นๆ

รอยยิ้มที่ไม่สมประกอบนักยัดเยียดกลับมาบนใบหน้าอีกครั้ง รอยยิ้มจากใจจริงไม่ได้งดงามสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ตั้งใจมอบมันให้ ‘คุณ’

ยูริต้องการแค่คำพูดนั้นมาตลอด
จาก ‘คุณ‘ หรือจากใครก็ได้

”ไม่มีความผิด“

ฮาซามะ ยูริ—ไม่มีความผิด

[True End]

(ฉันอยู่ แต่นายช่วยยืนให้ห่างออกไปสักเมตรนึงได้ไหม)